პირველი თავი - გუბისპირეთი
ძალიან, ძალიან დიდი ხნის წინ, მაშინ, როცა ჩვენი პაპები ჯერ კიდევ ბავშვები იყვნენ, ცხოვრობდა ერთი ექიმი, სახელად – ჯონ დულიტლი, მედიცინის დოქტორი. მედიცინის დოქტორი იმას ნიშნავს, რომ ნამდვილი ექიმი იყო და ძალიან ბევრი რამ იცოდა.
ექიმი პატარა ქალაქში ცხოვრობდა, რომელსაც გუბისპირეთი ერქვა. დიდი თუ პატარა დანახვისთანავე სცნობდა. სადაც უნდა გაევლო თავისი ცილინდრით, მაშინვე იტყოდნენ: "აი, ექიმი მოდის – ჭკვიანი კაცი". ძაღლები და ბავშვები უმალ აედევნებოდნენ, ეკლესიის გუმბათის ბინადარი ყვავებიც კი აჩხავლდებოდნენ ხოლმე და თავს უქნევდნენ. ქალაქის განაპირას პატარა სახლი ედგა. სამაგიეროდ, ეზო ჰქონდა უზარმაზარი, ფართო გაზონებით, ქვის სკამებითა და ტოტებდახრილი ტირიფებით. ცხოველები ძალიან უყვარდა და მრავლადაც ჰყავდა შინ. მხოლოდ ოქროს თევზი ცხოვრობდა განცალკევებით – ეზოს ბოლოს, გუბეში. საკუჭნაოში კურდღლებისთვის მიეჩინა ბინა, პიანინოში – თეთრი თაგვებისთვის, თეთრეულის კარადაში – ციყვისთვის, სარდაფში კი – ზღარბისთვის. ძროხა და ბოჩოლაც ჰყავდა და კიდევ ბებერი, კოჭლი ცხენი. ასევე, ქათმები, მტრედები, ორი ბატკანი და ბევრი სხვა ცხოველი. მაგრამ იხვი დებ-დები, ძაღლი ჯიპი, გოჭი გაბ-გაბი, თუთიყუში პოლინეზია და ბუ ტუ-ტუ მაინც განსაკუთრებულად უყვარდა.
მისი და, სარა დულიტლი საშინლად ბრაზობდა ამ ცხოველების გამო, ამათ გადამკიდე სახლში წესრიგს ვერ ვეღირსეო, ამბობდა. ერთხელ რევმატიზმით დაავადებული მოხუცი ქალი მივიდა გასასინჯად და შემთხვევით დივანზე მოკალათებულ მძინარე ზღარბს დააჯდა. ამის მერე მას აღარასოდეს მოუკითხავს ექიმი დულიტლისთვის. ერჩია, ყოველ შაბათს ათი მილი გაევლო მანქანით ქალაქ ოქსენტორპამდე და სხვა ექიმი ენახა.
ამ ამბის შემდეგ ექიმს დამ გამოუცხადა:
– ჯონ, ნუთუ გგონია, რომ ავადმყოფები კვლავ მოვლენ შენთან გასასინჯად, როცა სახლში ამდენი ცხოველი გყავს? მითხარი, ერთი, როგორია, ექიმთან რომ მიდიხარ და მისაღები სავსე გხვდება ზღარბებითა და თაგვებით! ეს უკვე მეოთხე პაციენტია, შენმა ცხოველებმა აქედან რომ გააქცია. სკვარ ჯენკინსი და პარსონი გაიძახიან, რაც უნდა ავად გავხდეთ, ექიმ დულიტლის სახლს ახლოსაც არ ჩავუვლითო. თანდათან ვღარიბდებით. თუ ასე გააგრძელებ, ერთი ნორმალური ადამიანიც კი აღარ მოვა შენთან გასასინჯად!
– მაგრამ მე ცხოველები მირჩევნია მაგ "ნორმალურ ადამიანებს", – უთხრა ექიმმა.
– სასაცილო ხარ, – ბრაზიანად მიახალა დამ და ოთახიდან გავიდა.
დრო გადიოდა და ექიმთან ცხოველები უფრო და უფრო მრავლდებოდნენ, ხოლო პაციენტების რიცხვი თანდათან იკლებდა. ბოლოს აღარავინ დარჩა, გარდა ერთი ყასბისა, რომელიც ცხოველებს არ უფრთხოდა – ეს ყასაბი მხოლოდ კატების საჭმელად განკუთვნილ ხორცს ყიდდა და ამიტომ მას კატების მეხორცე კაცს ეძახდნენ – მაგრამ კატების მეხორცე კაცი არც მდიდარი იყო და თანაც წელიწადში მხოლოდ ერთხელ, შობის წინ ავადმყოფობდა, მაშინაც მხოლოდ ერთი ექვსპენსიანი ფლაკონი მიჰქონდა ექიმისგან, წელიწადში ექვსი პენსი კი სულაც არ იყო საკმარისი თავის სარჩენად, თანაც მაშინ, უხსოვარ დროს. ჰოდა, ექიმს ყულაბაში რომ არ ჰქონოდა ფული გადანახული, ვინ იცის, რა მოუვიდოდა.
მიუხედავად ყველაფრისა, ის მაინც განაგრძობდა ცხოველების მოშენებას. მათი გამოკვება, ცხადია, ძვირი უჯდებოდა და დანაზოგი ფულიც მცირდებოდა და მცირდებოდა.
შემდეგ ექიმმა პიანინო გაყიდა, თაგვები კი საწერი მაგიდის უჯრაში დააბინავა, მაგრამ მასში აღებული ფულიც მალე ჩამოიფქვა. მერე თავისი საგარეო ყავისფერი პიჯაკიც გაყიდა, მხოლოდ კვირადღეს რომ იცვამდა ხოლმე, და ასე თანდათან სულ გაღატაკდა.
ახლა, როდესაც ქუჩაში თავისი ცილინდრით ჩაივლიდა, ხალხი ერთმანეთს გადაულაპარაკებდა: "აი, ჯონ დულიტლი მოდის, მედიცინის დოქტორი! იყო დრო, როცა საუკეთესო ექიმის სახელი ჰქონდა მთელ მხარეში. ახლა კი, შეხედეთ, ფული აღარა აქვს და დახეული წინდებით დადის!"
მაგრამ ძაღლები, კატები და ბავშვები კვლავინდებურად დაჰყვებოდნენ უკან.