მამა საბავშვო ეტლით იყო და არა იყო რა, ერთი საქმიანი ქალაქის გვერდით უზარმაზარი ტყე გადაჭიმულიყო. ხეებს მიწაში მყარად გაედგათ ფესვები და მათში კურდღლებს, მელიებს, სამურავებსა(კვერნისებრთა ოჯახის პატარა მტაცებელი ცხოველი) და გველგესლებს დაედოთ ბინა. ხის კენწეროებზე ყვავები, კაჭკაჭები და სხვა ფრინველები იშენებდნენ ბუდეებს.
ერთხელაც ქალაქმა გაფართოება დაიწყო. იზრდებოდა და იზრდებოდა. დიდხანს უთვალთვალა ტყეს და ბოლოს დაასკვნა, იქაურობა მშვენიერი საკბილოაო. ხეები არც კი გაუფრთხილებია, ისე შეუდგა საქმეს: აბრახუნა, აკაკუნა და იქაურობა ერთიანად გადათხარა. მთელი ეს აურზაური ადამიანებმა წამოიწყეს. აწოწილი ხეები გაოცებით აკვირდებოდნენ მათ საქმიანობას. ყურის წამღები გუგუნი ისმოდა და ბევრი ხე ეცემოდა. მაგრამ ყველა არ მოუჭრიათ, ზოგი ხე ხელუხლებლად დატოვეს.
ერთხანს ასე გაგრძელდა. შემდეგ ადამიანები სახლების შენებას შეუდგნენ. ხის კი არა, დიდრონი სამშენებლო ბლოკების შენობებს დგამდნენ.
მგონი, იმოდენა სახლებს ააშენებენ, წელამდე მოგვწვდებიანო, ფიქრობდნენ ხეები.
ასეც მოხდა. ზოგი შენობა ხეებსაც კი გაუტოლდა, ზოგმა საერთოდაც აჯობა სიმაღლით. რამდენიმე წელიწადში უამრავი დიდი სახლი აშენდა. აქამდე ამაყად გაჯგიმული ხეები პატარა საშობაო ნაძვის ხეებს დაემგვანნენ.
სამურავებმა, მელიებმა და კურდღლებმა ტყის სიღრმეს შეაფარეს თავი. გველგესლებს თავიდან ეგონათ, სახლები ჩვენთვის ააშენესო, კიბეებზე გაწვნენ და მზეს მიეფიცხნენ, მაგრამ მალევე მიხვდნენ თავიანთ შეცდომას და უკანმოუხედავად გაუჩინარდნენ ტყეში.
ხეებს კი რა ექნათ? იდგნენ უძრავად თავ-თავიანთ ადგილას.
შენობებში უამრავი ადამიანი შესახლდა. მთელი დღე ხალხის ნაკადი არ წყდებოდა: ზოგი გადმოდიოდა, ზოგიც სადღაც სხვაგან მიდიოდა... მათი ფუსფუსის ხმა ყოველ კუთხე-კუნჭულს სწვდებოდა.
დილაობით ბევრი მათგანი შენობებიდან გამორბოდა. თავ-თავიანთ ოთხბორბლიან ვაგონებში სხდებოდნენ და ჩამწკრივებულები მიგორავდნენ ქალაქისკენ. ზოგი გზის ნაწილს ფეხით გაივლიდა, შემდეგ კი უფრო მოზრდილ, ლიანდაგზე მოსიარულე ვაგონში ადიოდა.
პატარა ადამიანები ზურგჩანთამოკიდებულები გამოდიოდნენ სახლიდან, მოგვიანებით მოზრდილების ფუსფუსი იწყებოდა, მძიმე ჩანთებს, კალათებსა და შეკვრებს რომ მოათრევდნენ. ამ მოზრდილებს, ქალბატონები რომ ერქვათ, კაბები ეცვათ და სურსათის მაღაზიიდან ბრუნდებოდნენ. ზოგჯერ ბორბლებზე შემდგარი ეტლების მთელი წყება გამოჰყავდათ ხოლმე სასეირნოდ. ამ ეტლებში პატარა ადამიანები, ანუ ბავშვები იწვნენ, რომლებიც ექიმთან შემოწმებაზე მიდიოდნენ. თითო ქალბატონს თითო ეტლი მიჰყავდა. მხოლოდ ერთი იყო ისეთი, რომელსაც კაცი მიაგორებდა. მას გვერდით პატარა გოგონა მოჰყვებოდა, ეტლში კი ჩვილი იწვა და ეძინა.
ქალბატონები ერთი დიდი შენობის წინ გაჩერდნენ და ეტლები გვერდზე გადგეს. კაციც ასე მოიქცა.
– მამა, რა ცუდია, რომ ეტლიდან სწორედ ახლა უნდა ამოვიყვანოთ. ისე სძინავს, პირველი საათის გამოცვლამდე არც გაიღვიძებდა.
– ფრთხილად თუ ავიყვან, იქნებ არც გაიღვიძოს, – მიუგო კაცმა, ეტლისკენ გადაიხარა და ფუმფულა პლედში შეფუთული ჩვილი ამოიყვანა.
– ავრორა, საბანი გამოიყოლე, თორემ ამ სიცივეში სულ გაიყინება.
– სხვები რომ ასე არ შვრებიან? – ჰკითხა ავრორამ.
– ჩვენ ასე ვიზამთ, – მოუჭრა კაცმა.
დიდი, მძიმე შესასვლელი კარი გამოაღეს და შიგნით კიდევ ერთი კარი დაუხვდათ. იქიდან ვრცელ დარბაზში შეაბიჯეს, რომლის კედლებთანაც სკამები მიეწყოთ, შუაში გრძელ მაგიდები დაედგათ, ზედ თეთრი ქაღალდი გადაეკრათ, სამეთვალყურეოდ კი ერთი ქალი მიეჩინათ, თეთრი წინსაფრითა და პატარა, თეთრი ქუდით, რომელსაც წინ სასწორი, სახაზავი და კიდევ ბევრი სხვა ხელსაწყო ედო. მაგიდების ბოლოში კიდევ ერთი ქალი იჯდა და რაღაცას წერდა. მასაც თეთრი წინსაფარი აეფარებინა. სასწორზე ჩვილი იწვა და ხელ-ფეხს აფართხალებდა.
კედელთან მიწყობილ სკამებზე დედები ისხდნენ და კალთებში თავ-თავიანთი ფუთები ედოთ.
ავრორამ და მამამ დარბაზში მიმოიხედეს.
ერთი ცარიელი ადგილი ნამდვილად იყო. დედები ისხდნენ და ერთმანეთში ზრდილობიანად საუბრობდნენ უმნიშვნელო თემებზე, მაგრამ როგორც კი დარბაზში შემოსულები დაინახეს, ერთიანად მიჩუმდნენ. მალევე მიხვდნენ, ასე გაჩუმება სისულელეაო, ამიტომ კვლავ საუბარი გააჩაღეს. ზოგი ხმამაღლა ლაპარაკობდა, ზოგიც ჩურჩულებდა, მაგრამ თვალს ყველა ავრორასა და მამამისისკენ აპარებდა.
რამდენიმე მათგანი წამოდგა, ბავშვები სკამზე დატოვა და ახალმოსულებს მიეგება.
– ხომ არ დაგეხმაროთ? ბავშვს ხომ არ გამოვუცვალოთ? – ჰკითხეს მამას.
– ნუ შეწუხდებით, თავადაც მოვახერხებთ, – მიუგო მამამ, – დახმარებისთვის მადლობას მოგახსენებთ, მაგრამ სოკრატეს ურჩევნია, იმან გამოუცვალოს, ვისაც უკვე იცნობს.
– რა ხნისაა? – ჰკითხეს ქალებმა.
– ხვალ რვა კვირისა ხდება, – თავი ზრდილობიანად დაუკრა მამამ.
ავრორამ შეამჩნია, რომ დახმარებაზე უარის მიღებისას ქალებმა ცხვირები აიბზუეს და თავ-თავიანთ ადგილებს უხმოდ დაუბრუნდნენ. შიგადაშიგ მამას ეჭვის თვალით უყურებდნენ.
როგორ უნდოდა ავრორას, მამას დახმარებოდა და ქალბატონებისთვის ეჩვენებინა, რომ ყველაფერს მშვენივრად ართმევდა თავს. ალბათ იქ მყოფებს ეგონათ, რომ მამას ბავშვებისა არაფერი ესმოდა, რომ ჩვილისთვის საფენი არასდროს გამოეცვალა. მათ
ჩუქება
