თავი პირველი - არსება

- საუკუნეების განმავლობაში ჩვენი ხალხი ცდილობდა, განეახლებინა კონტაქტი დაკარგულ განზომილებასთან. საკჰანი, რომელიც ლეოს შთამომავალი იყო, ლეოს ქვას მეცნიერულად აკვირდებოდა, ვინაიდან მისი ქვა ყველაზე მნიშვნელოვანი ხელჩასაჭიდი იყო, მხოლოდ მას ჰქონდა ძალა იმ მაგიის გამოყენებისა, რომელიც არსად არავის უნახავს. დიახ, ლეოს ჯაჭვების მაგიას ვგულისხმობ, საკჰანმა, რომელსაც ჩვენი ხალხი ბოლომდე ენდობოდა - გვაჩუქა ხე, რომელსაც მის პატივსაცემად „ საკჰანის ხეს “ ვეძახით. სწორედ ის კვებავს ჩვენს მიწას და ანაყოფიერებს. საკჰანს სჯეროდა, რომ შაიარის ქვები არა მხოლოდ ენერგიის მატარებელი იყო, არამედ მეხსიერებაც ჰქონდა, სწორედ ამ მეხსიერებაში შენახული ინფორმაციის პოვნით მას შეეძლო, სამუდამოდ დაეცვა ჩვენი მიწა ლუციფერისგან, მაგრამ მისი აღმოჩენა ბევრად უფრო გასაოცარი გამოდგა … - მასწავლებელი კედლისკენ შეტრიალდა, კედელს ნაზად შეეხო და უცბად ლურჯმა, პატარა ბურთებმა მაგიური ქვის ფორმირება დაიწყეს - შაიარის მეხსიერების ძებნისას მან იპოვა კავშირი, რომელიც ლეოსა და დაცემული ნიალების ქვებს შორის დამყარდა, სწორედ იმ შეხებით, როდესაც ნიალებმა ლეოსთან ძალები გააერთიანეს, მათმა მაგიამ თავიანთი შაიარის გავლით, ლეოს შაიარში შეაღწიეს, საუკუნეების მერეც კი ეს ბმული ჯერ კიდევ არსებობს, მიუხედავად იმისა, რომ ქვები სხვადასხვა განზომილებებშია, სწორედ ამ ბმულმა მოგვცა შესაძლებლობა, გაგვეცნო და ფეხი აგვეყოლებინა ჩვენი ძველი სამშობლოს განვითარებისთვის.

უცბად კლასის კარები გაიღო, მაღალი ბიჭი შემოვიდა და კარებთან დაეყუდა, გრძელი შავი თმა შეიკრა და მასწავლებელს მიაპყრო ყურადღება.

- შეიძლება?

- გაკვეთილი უკვე მთავრდება, უფრო სწორად – უკვე სკოლა მთავრდება, დღეს ბოლო გაკვეთილი გქონდა, ხვალ კი გამოცდა გაქვს... არამგონია, გასაცდენად გქონდეს საქმე.

ბიჭმა მერხებს შორის დაიწყო სიარული და თავისი სკამისკენ წავიდა.

- ალექსანდრე! მე არ მითქვამს, დაჯექი-მეთქი.

ბიჭი შეჩერდა, საცოდავი თვალებით შეხედა მასწავლებელს, რომელმაც ჯერ ფანჯრისკენ გაიხედა, მერე შემოხედა და გაუღიმა, თავი დაუქნია და ალექსანდრეც ჩამოჯდა.

გაკვეთილი კიდევ ნახევარსაათს გაგრძელდა, როდესაც მასწავლებელმა თემა ამოწურა, კლასი დაითხოვა, ყველა ფეხზე წამოხტა და ბედნიერები გაცვივდნენ ოთახიდან. დერეფანში ალექსანდრემ კლასელები გააჩერა და უთხრა, რომ სამაჯური დარჩა, სირბილით დაბრუნდა, მასწავლებელი უკვე გასული იყო, ეუცნაურა, მას კიდევ ერთი გაკვეთილი უნდა ჩაეტარებინა. იფიქრა, გვერდითა ოთახში გავიდოდაო და მშვიდი ნაბიჯებით გამობრუნდა, იქნებ კლასელებს დავეწიოო, მაგრამ დერეფანი უკვე ცარიელი იყო. გულდაწყვეტილი ჩამოდიოდა კიბეებზე და რაღაც უსიამოვნო შეგრძნება ჰქონდა, ის კი არა, რომ კლასელებმა არ დაუცადეს, არა, რაღაც სხვა... თავჩაქინდრული მიდიოდა და ფიქრობდა, რა აწუხებდა...

„ აუტანელი სიჩუმეა “ - გაიფიქრა და თავი ასწია, კლასელებმა კი არა, თითქოს და მთელმა ქალაქმა მშობლიურ განზომილებაში გადასასვლელი პორტალი იპოვეს და არცერთმა არ დაუცადაო, ქალაქი არც ისე დიდი იყო, მაქსიმუმ ათი ქუჩა თუ იქნებოდა. ყველა ქუჩა ერთ, ცენტრალურ ქუჩას უერთდებოდა, სადაც დიდი შადრევანი იდგა, შადრევნის შუაში კი ლეოს ქანდაკება იყო აღმართული. ამ ქუჩას დიდი მოედნის ფორმა ჰქონდა, მხოლოდ ოთხი გზა გადიოდა: ერთი - ქალაქიდან გასასვლელი, დანარჩენი სამი კი ტაძრისკენ. აღმოსავლეთით სეჰოკის ტაძარი იყო, დასავლეთით - მაიას, სამხრეთით კი - აკჰარას. სამივე ტაძარი შემაღლებულ ადგილზე იდგა და ქალაქს ზევიდან გადმოჰყურებდა. სეჰოკის ტაძრისკენ მიმავალ გზაზე იყო ალექსანდრეს სახლიც.

აჩქარებული ნაბიჯებით მიმავალს თანდათან უფრო აწუხებდა სიჩუმე. ვიწრო ქუჩებში, სადაც ვაჭრების მხიარული ღრიანცელი ისმოდა, ახლა ბუზიც კი აღარ ბზუის, თითქოს და ყველამ ერთდროულად აიღო დახლები და სხვა ქვეყანაში წავიდა სავაჭროდ. ცენტრალურ ქუჩაზე გამოსულს რაღაც უცნაური შეგრძნება დაეუფლა, თითქოს და, ვიღაც უყურებდა, ინსტიქტურად უკან მიიხედა და დაინახა, როგორ ჩაუფრინა რაღაც არსებამ გვერდით. ალექსანდრე წაბორძიკდა, ძლივს დაიჭირა თავი და იმ არსების დანახვა სცადა, მაგრამ მხოლოდ მისი ნაკვალევიღა ჩანდა.

დიდხანს ფიქრობდა, გაჰყოლოდა თუ არა კვალს, ეშინოდა, მაგრამ ცნობისმოყვარეობაც ჰკლავდა. ბოლოს იფიქრა: „ ყველა გაქრა, ერთადერთი ცოცხალი ისაა, ყველაფერზე პასუხი თუ მინდა, მხოლოდ მას შეიძლება მოვკითხო. “

კვალი აკჰარას სალოცავისკენ მიდიოდა. ტაძრისკენ ამავალ კიბეებს ალექსანდრე ნელა მიჰყვებოდა, კიბეების კიდეები მუქი ნაცრისფერი ქვებით იყო მორთული, შუაში კი აკჰარას სიმბოლოები ეხატა. სალოცავს ბერები არ შორდებოდნენ, მაგრამ ამჯერად არცერთი ბერი არ ჩანდა. კიბეებზე ასულმა ალექსანდრემ მუჭი შეკრა და მძიმე ნაბიჯებით, დაზაფრული შევიდა ტაძარში. დიდი დერეფნის ბოლოს მომრგვალებულ ოთახში იდგა სალოცავის მთავარი ღმერთის, აკჰარას ქანდაკება.

რომელი ხარ? - დაიყვირა ალექსანდრემ და ექო უმალ მოედო მთელ ოთახს.

უცბად ქანდაკების უკან რაღაც შავი, ადამიანის სილუეტი გამოძრავდა, თითქოს წამით თვალს მიეფარა, მაგრამ შემდეგ გამოვიდა

და ნელი ნაბიჯებით გაუსწორდა ქანდაკებას, ფანჯრიდან შემოსული შუქი მხოლოდ მუხლებზე ეცემოდა და მისი სახე არ ჩანდა:

- მე?! მე რომელი ვარ?! ამდენი ხანი ვოცნებობდი შენს ნახვას და ვერც კი მცნობ! - სევდიანი ხმით თქვა უცნობმა, მაგრამ წამებში საზარელი სიცილი აღმოხდა და მისმა ხარხარმა მთელი ოთახი მოიცვა. ალექსანდრე შექანდა, უკან ნელი ნაბიჯებით სვლა დაიწყო, მესამე ნაბიჯი გადადგა თუარა, ზურგში ჰაერის დიდი ნაკადი დაეჯახა. მიხვდა, რომ მის უკან ის უცნობი იდგა, შებრუნება სცადა, უნდოდა, მისი სახე დაენახა, მაგრამ უცნობმა უკნიდან ხელები მოჰხვია და მაგრად მოუჭირა.

- მე, მე ვინ ვარ - ამას არ აქვს შენთვის მნიშვნელობა, შენ კი... -შეშლილი ხმით დაიწყო საუბარი უცნობმა - შენ, შენ ხარ ჩემი ერთადერთი შანსი... ამდენი ადამიანი ცხოვრობს ამ მიწაზე და შენ, მაინცდამაინც შენ ხარის რჩეული, მე რომ მეკუთვნის.

- ხალხს რა უქენი?! რას ჰქვია – რჩეული?!

- ხალხს? გადი და თავად ნახე, დანარჩენს მალევე გაიგებ... მამიკო მელოდება, მამიკოს ლოდინი არ უყვარს - ეს თქვა თუ არა, ალექსანდრემ მოახერხა, ხელი გააშვებინა და მუშტი მოიქნია, მაგრამ ამაოდ. უცნობი წამში გაქრა, თითქოს და შავ კვამლად იქცა და ნელ-ნელა ჰაერში გაიფანტა.

ალექსანდრე დერეფნის პირისპირ მოექცა, საიდანაც ტაძრიდან გასასვლელი ჩანდა. ამინდი შეცვლილიყო - კოკისპირული წვიმა, ნისლი და ელვა ალექსანდრეს უფრო და უფრო ზაფრავდა. ნელი ნაბიჯებით მიუყვა დერეფანს და გარეთ გასულს არა მხოლოდ ამინდი, არამედ ქალაქიც სახეცვლილი დახვდა. ყველა შენობა დანგრეული და დამწვარი იყო, კვამლი ამოდიოდა სახლებიდან და ქუჩებში გარდაცვლილი ხალხის გორები იდგა. ტაძარში ამოსასვლელ კიბეზე ჩაიხედა, ოთხი მომაკვდავი ადამიანი მოხოხავდა და მას ეძახდა დასახმარებლად. ალექსანდრე მუხლებზე დაემხო, სახეზე ხელები აიფარა და ის-ის იყო, უნდა ეტირა, რომ გუბეში   თავის ანარეკლს მოჰკრა თვალი, მისი ღია ცისფერი თვალები სრულიად გაშავებულიყო, თმაც გათეთრებული ჰქონდა. დაინახა თუარა, შიშისგან დაიხია და ზურგზე დაეცა, თვალები დახუჭა და განწირული ხმით იყვირა:

- რა ხდება?! - უცბად მხარზე ვიღაც შეეხო. ალექსანდრემ თვალები გაახილა, ხელი ხელს აჰკრა, მერე გაშალა და ხელებზე ცეცხლი მოეკიდა. უეცრად გაკვირვებისგან ჯერ მტევნებზე დაიხედა, მერე მას გახედა, ვინც ხელი მოჰკიდა და სიხარულისგან სახე გაუნათდა - ისევ სკოლის დერეფანში იდგა, თავის კლასელებთან - წელში გასწორდა და მეგობრებთან ერთად გზა განაგრძო, თითქოს   არაფერი მომხდარა.

იმ   ღამით ალექსანდრე ვერ იძინებდა. ფანჯრიდან სუფთა, ცივი ჰაერის ნაკადი უბერავდა და აჩქარებული გულისცემის გარდა, არაფერი ისმოდა. ბორგავდა ალექსანდრე და ფიქრობდა, რა უნდა ყოფილიყო ის არსება, დილით რომ ნახა. მოსვენებას არ აძლევდა მისი ნათქვამი, მისი საზარელი სიცილი კი გონებიდან არ შორდებოდა:

ჯანდაბა ...!

წამოდგა ფეხზე და ფანჯრიდან გაიხედა, თითქოს კიდევ უნდოდა იმ სიუჟეტის ნახვა, მაგრამ ამაოდ. ქუჩები ცარიელი იყო, არანაირი ხმა არ ისმოდა, გარდა სასიამოვნო ნიავისა, რომელიც ქუჩებში უმისამართოდ დაქროდა. ალექსანდრემ ქუჩას თვალი მოავლო, ვერავინ დაინახა, შებრუნდა, ფეხსაცმელი ამოიცვა, მაისურიც ჩაიცვა და ფანჯრიდან გაძვრა. სახლის სახურავზე ძლივძლივობით აბობღდა, ზურგზე წამოწვა და ფიქრი განაგრძო.

მოწმენდილ ცაზე აქა-იქ მიმოფანტული ვარსკვლავები ანათებდნენ. ალექსანდრე აკვირდებოდა, ყველა ერთი ზომისა და ფორმის ეჩვენებოდა. გულისცემა თანდათან ჩაუწყნარდა, მაგრამ გონებიდან მაინც ვერ იგდებდა იმ არსებას. ფიქრობდა, რა უნდა ყოფილიყო: „ შეიძლება სიზმარი იყო “ - ჩურჩულით თქვა, მაგრამ იმწამსვე გადათქვა - „ გასასვლელთან როგორ აღმოვჩნდი მაშინ “ . მერე ხელებზე დაიხედა, გაახსენდა გასასვლელთან ცეცხლი რო აეკიდა თავიდან თითქოს გაუხარდა, რომ მაგია გამოიყენა, მაგრამ უცბად თვალის გუგები გაუფართოვდა, გული ისევ აუჩქარდა და წამოჯდა:

- მაგია... სიზმარი არ ყოფილა, ანუ ილუზია იყო. ვიღაცამ მაგია გამოიყენა და ილუზიაში გამომკეტა, აქამდე როგორ ვერ მოვიფიქრე. მაგრამ ვინ, ვის შეუძლია სკოლაში მსგავსი მაგიის გამოყენება, გარდა მასწავლებლისა...

თავზე ხელები შემოიწყო და უხეშად გადაწვა უკან. უნდოდა, გაეგო, ვინ იყო ამ ყველაფრის უკან ან რა მიზნით ანახა, მაგრამ მხოლოდ ერთი დღეღა ჰქონდა დარჩენილი ამ ყველაფრის გასარკვევად, ხვალ ბოლო გამოცდა უნდა ყოფილიყო.

- ალექსანდრე? - დაბლიდან დედის ხმა ამოესმა, ფართხაფურთხით ჩაბობღდა და თავის ოთახში დაბრუნდა, კარებში საშუალო სიმაღლის, ქერა, გამხდარი ქალი იდგა.

- კონსტანტინ! - დაიძახა ქალმა და ოთახში იმწამსვე შეშინებული, მაღალი, წითური კაცი შემოვარდა. გაოგნებულმა დახედა თავის ცოლს,

მერე - თავის შვილს, კვლავ - ცოლს. რამდენჯერმე კიდევ გაიმეორა, ვერაფერს მიხვდა. ცოლს მოღიმარი სახით გახედა:

- ლილიენ, საყვარელო, ხო მშვიდობაა?!

ცოლმა შეშინებული სახით მიაპყრო მზერა ჯერ ქმარს, მერე - შვილს და დაბნეულმა დაიწყო:

- არ ვიცი, ოთახში რომ შემოვედი და ვერ დავინახე, შემეშინდა, მერე ფანჯრიდან შემოძვრა და თვითონაც ვერ გავიგე, რა ხდება, - ალექსანდრე საწოლზე ჩამოჯდა, თავი ჩაღუნა და ფიქრობდა, ეთქვა თუ არა, რაც მოხდა, რამდენიმე ხანი ჩუმად იჯდა და დაბლა იყურებოდა, მაგრამ თავში უცბად გაუელვა - „ სიმართლე რომ ვთქვა, პასუხს უფრო ადვილად ვიპოვი, ეცოდინებათ, ვის შეეძლო ამის გაკეთება “ - ადგა და მშობლებს შორის გაიარა, სამზარეულოში გავიდა და სკამზე ჩამოჯდა, კონსტანტინი და ლილიენიც მიხვდნენ, რომ სალაპარაკო ჰქონდა შვილს და სამზარეულოში შეჰყვნენ. ალექსანდრემ როგორც კი ამბის მოყოლა დაასრულა, კონსტანტინმა თავზე ხელები შემოიწყო, ლილიენმა კი სახეზე აიფარა, ცოლ-ქმარმა ერთმანეთს გახედა, ერთმანეთს თვალებით რაღაც ანიშნა და მამა ოთახიდან გავიდა. ალექსანდრეს ლილიენი გვერდით მიუჯდა, ჩაეხუტა, თავზე ხელი გადაუსვა და შუბლზე აკოცა:

- ალბათ, ილუზია იყო, შვილო, მაგრამ ვის ან რატომ უნდოდა ეგ, გასარკვევია. არ ინერვიულო, ახლა მამას მეგობარი მოვა და გავარკვევთ, უბრალოდ ერთი თხოვნა შემისრულე, -ალექსანდრემ დედამისს გახედა, ლილიენმა განაგრძო, - როდესაც ბობი მოვა, შენს ოთახში ადი, როგორც კი გავარკვევთ, ვინ იყო,მაშინვე გეტყვით. უბრალოდ, არ მინდა, რომ თავიდანვე ვინმეზე იეჭვო და თვითონაც საეჭვოდ მოიქცე, ასე უფრო გაართულებ მის პოვნას, - კონსტანტინი კვლავ დაბრუნდა სამზარეულოში, ალექსანდრე ფეხზე ადგა და გასასვლელად გაემართა, როდესაც კარზე კაკუნის ხმა გაისმა.იფიქრა, დაველოდები, მივესალმები და მერე წავალო და იქვე მაგიდას ჩამოეყრდნო. ლილიენი კარების გასაღებად გავიდა. რამდენიმე წამში ზღურბლზე, სიბნელეში კაცის სილუეტი გამოიკვეთა. ნელა მოაბიჯებდა, სამზარეულოდან ალექსანდრე   ხედავდა, შუქში ნელ-ნელა როგორ ჩნდებოდა. რამდენიმე წამში კარში ზორბა კაცმა შემოაბიჯა. კონსტანტინმა მუჭი შეკრა, ხელები გადააჯვარედინა და უკან გაიქნია, იგივე მოძრაობით უპასუხა უცნობმა. ორივეს კისრის ქვემოთ, მკერდის შუაში რომბის ფორმის კრისტალები გაუჩნდათ, ალექსანდრეს შერეული ემოციები ჰქონდა, უხაროდა, რომ შაიარი დაინახა, მაგრამ თან ნერვიულობდა, უკან გაიხედა, იქვე დანას ხელი წაავლო და ზურგსუკან დამალა, ორივეს ხელებზე ვერცხლისფერი კვამლივით რაღაც გადაეკრო, ნელ-ნელა ფორმა შეიცვალა და ბოლოს ხელზე იმსისქედ შემოეკრა, კაცი იფიქრებდა, გოლიათის ხელთათმანები წამოიცვესო:

- როგორც იქნა, ამდენი ხნის მერე, კვლავ შევხვდით! - უცნობმა უცნაურად გაიღიმა.

ამ დროს ლილიენი შემოვიდა და კარების ჭრილში ჩადგა, თავი მიადო ჭრილს:

- კარგი, გეყოფათ, ისედაც შეშინებულია ბავშვი, სადამდე უნდა გაერთოთ ამ სისულელეებით, - ღიმილით თქვა ლილიენმა.

კონსტანტინი წელში გასწორდა, ალექსანდრეს შეხედა, ფერი აღარ ედო, მაგრამ სახეზე მაინც ღიმილი ეკრა. ალბათ, შაიარის დანახვა კიდევ უხაროდა, ეტყობოდა, რომ ვერ მიხვდა, რაც ხდებოდა. უცნობმა გამოხედა და ხელი გამოუწოდა - „ ბობი “ - ერთი თქვა და კვლავ კონსტანტინს მიუბრუნდა. ხელი ჩამოართვა და იქვე, სკამზე ჩამოჯდა. ლილიენმა ალექსანდრეს თვალებით ანიშნა, რომ დრო იყო, ოთახიდან გასულიყო, ალექსანდრეც ადგა და მძიმე ნაბიჯებით გავიდა.

ლილიენი კონსტანტინს მიუჯდა და ანერვიულებულმა ბობს შეხედა:

- არ ვიცი, რა ვიფიქრო, როგორც აღწერა, რაც თქვა, ძალიან ჰგავს იმას, რისიც უკვე თვრამეტი წელია გვეშინია. თან ეს ასაკი, ხომ იცი, ხუთიდან ერთ-ერთია.

კონსტანტინმა ფანჯრისკენ გაიხედა, პირდაპირ კლდეს მიაპყრო თვალები და კვლავ ბობის მოუბრუნდა, ბობიმ ცალი ხელი მაგიდაზე ჩამოდო, მეორე ხელი პირზე მოისვა:

- ხო, მაგრამ სამი ხომ დარჩა... არამგონია, სანერვიულო იყოს.

ლილიენმა დაბლა დაიხედა და ხმადაბლა, ანერვიულებულმა, თქვა: „ ორი, ცეცხლის ბეჭედიც გატყდა “ .

- კი, მაგრამ ჯერ წვრთნაც არ დაუწყია, რანაირად.

კონსტანტინმა ლილიენს ხელზე ხელი დაადო:

- როდესაც „ ილუზიიდან “ გამოვიდა, შეშინებულმა ცეცხლის მაგია გამოიყენა, ვაპირებდი, რომ მისი ინსტრუქტორისთვის მეთქვა, ცეცხლის გამოყენება არ ესწავლებინა, მაგრამ, როგორც ჩანს, არ სჭირდება, ქვის გარეშე გამოიყენა მაგია...

- ანუ მხოლოდ ორი დარჩა? - ბობი ცდილობდა, ნერვიულობა არ შეემჩნია, მაგარამ თითებს მაგიდაზე ნერვიულად მაინცაკაკუნებდა.

ლილიენმა თავი ჩაღუნა და ნელა დააქნია, შემდეგ კონსტანტინის მტევნიდან ხელი გამოსწია და წყლის დასალევად ონკანთან მივიდა.

- სასწრაფოდ მათის დახმარება გვჭირდება, მაგრამ სად ვიპოვოთ... რიტუალის მერე თვითონ გვეხმაურება, იმალება, არ უნდა, მეფემ მისი ადგილსამყოფელი იცოდეს, ეშინია, -უიმედოდ თქვა ლილიენმა და წყლის სმა დაიწყო. უცბათ კარების მიღმა ჭრაჭუნის ხმა გაისმა, ბობი

წამოხტა და კარებიდან გავარდა, შუქი აანთო, ალექსანდრე მოკუზული იდგა და ოთახისკენ მიემართებოდა, უხერხული ღიმილით გამოხედა და ხელი დაუქნია ბობის, ბობიმ ხელი მოჰკიდა და სამზარეულოში გამოიყვანა. ალექსანდრეს დანახვაზე ლილიენმა ცალი წარბი ასწია, გვერდებში ხელები შემოიწყო და გაბრაზებული ხმით იკითხა:

- მე რა გთხოვე?! - დარცხვენილი ალექსანდრე კარებში იდგა და ხმას არ იღებდა, - რა გაიგონე, საიდან გვისმენდი?!

- ყველაფერი გავიგონე, მაგრამ ვერაფერი გავიგე, - უპასუხა ალექსანდრემ და საფეთქელთან ნელა მოიქავა თავი.

ბობი ადგა და ცოლ-ქმარს თბილად გამოემშვიდობა, ალექსანდრეს თავზე ხელი დაადო და თმები აუჩეჩა, „ ჭკვიანად “ - უთხრა და გასასვლელისკენ გაემართა. ალექსანდრე კარებში ჩადგა და გაბრაზებული მიაშტერდა მშობლებს:

- მგონი, პატარა აღარ ვარ, ასეთ რაღაცებს არ უნდა მიმალავდეთ. რა ბეჭდებზეა საუბარი, ვინ არის მეთი და რომელი ბეჭდები დარჩა?! - გაბრაზებული ტონით იკითხა მან.

კონსტანტინი ფეხზე წამოდგა:

- რასაც საჭიროდ ჩავთვლით და როდესაც საჭიროდ ჩავთვლით, მაშინ გეტყვით. არ ხარ მზად იმისთვის, რასაც გიმალავთ, უბრალოდ სიფრთხილე გმართებს.

- გასაგებია, ანუ ფრთხილად ვიყო, მოვერიდო იმას, რაც არც კი ვიცი, სადაა, როგორია ან საერთოდ, რა უნდა, - ალექსანდრემ ნელ-ნელა ხმას უმატა.

- ტონს დაუწიე, ჩვენ შენს დაცვას ვცდილობთ, ამიტომ იმის მაგივრად, რომ აქ იდგე და გვიყვიროდე, უნდა აფასებდე იმას, რასაც შენთვის ვაკეთებთ.

- რას ვაფასებდე, ისიც არ ვიცი, რისგან მიცავთ, იქნებ და საერთოდაც არაა საშიში...?! ხო უნდა ვიცოდე, რანაირად ვებრძოლო იმას, რისგანაც მიცავთ.

- ალექსანდრე! - ხმამაღალი, გაბრაზებული ტონით თქვა ლილიენმა.

- კარგით, იყოს ეგრე, მაგრამ თქვენ თავს დააბრალეთ, რამე თუ მომივა.

მეორე დილით, გამოცდიდან გამოსული ალექსანდრე მეგობართან, დეივთან ერთად სახლის გზაზე მიდიოდა და თან გუშინდელ ამბებს უყვებოდა. დეივი ალექსანდრეზე ორი წლით პატარა იყო, მაგრამ სკოლა მასთან ერთად დაამთავრა, ბავშვობიდანვე ნორმალურზე მაღალი ინტელექტით გამოირჩეოდა, ალექსანდრეს სიმაღლის, ქერა, შავთვალება ბიჭი თითქოსდა აუღელვებლად მიაბიჯებდა მეგობართან ერთად, ვერც კი შეამჩნევდი, თუ გამოცდიდან ახალი გამოსული იყო. სახლამდე სანამ მივიდოდნენ, იქვე ქუჩის ბოლოში ჩაუხვიეს და მდინარის პირას დასვენება გადაწყვიტეს. ალექსანდრემ ისიც უამბო, რაზე ლაპარაკობდნენ გუშინ მოსული ბობი და მისი მშობლები, გაკვირვებულმა დეივმა ალექსანდრეს გახედა და უთხრა:

- არ ვიცი, რას ნიშნავს ბეჭდები … როგორც ვიცი, ბეჭდები რაიმეს გამოსაკეტად გამოიყენება, სანამ იმას გავიგებდეთ, თუ რაარის გამოკეტილი, ჯერ უნდა გავიგოთ, ის ილუზია ვინ გაგიკეთა. აშკარაა, რომ ვიღაცას უნდოდა ბეჭედი გაგეტეხა, ამიტომაც ილუზიაში გამოგკეტა, აშკარად უკავშირდება ერთმანეთს, შესაძლოა, შენი მაგია იყოს გამოკეტილი, ალბათ, ვერ აკონტროლებდი და მშობლებმა ესე გადაწყვიტეს, ალბათ, მაგიტომ გამოიყენე მაგია ქვის გარეშეც.

ალექსანდრემ თავი დაუქნია და მდინარეს გახედა. სახე დაუმშვიდდა, ისევ დეივს შეხედა - „ გამოცდის პასუხები დღეს საღამოსვე იქნება, მაინტერესებს, რომელ ჯგუფში მოვხვდები, თუ მოვხვდი, სადმე საერთოდ “ - სევდიანად გაიღიმა და კვლავ მდინარეს მიუბრუნდა. დეივსაც ძალიან აინტერესებდა, რომელ ჯგუფში მოხვდებოდა.