I - გოლის მათემატიკა მატიამ კიდევ ერთხელ გაიხედა საკლასო ოთახის ფანჯრიდან.
თოვლის ფიფქები ორი დღეა, შეუსვენებლად მოფარფატებდნენ ციდან, ერთიანად დაეფარათ გზები, მანქანები, ხეები და სახლები. თითქოს ვიღაცის უჩინარი ხელი უზარმაზარი საშლელით გულმოდგინედ შლიდა მთელ ქალაქს.
ბოლო ხანს ამინდის პროგნოზში აცხადებდნენ, რომ თებერვალში თოვლი, ჩრდილოეთის ცივი ქარი და დიდი ყინვები იყო მოსალოდნელი, თუმცა, მატიას მაინც იმედი ჰქონდა, რომ ცდებოდნენ და მალე გამოიდარებდა.
იმ შაბათს "ვირტუსის" კლუბის თავდამსხმელს თავის გუნდთან ერთად ბევრი უნდა ევარჯიშა. გუნდი კლასიფიკაციაში პირველი იყო და ჩემპიონატის უმნიშვნელოვანეს მატჩს ატარებდა სან დონატოს "ატლეტიკოს" წინააღმდეგ, რომელიც მის გუნდს რვა ქულით ჩამორჩებოდა.
"ახლავე თუ არ გადაიღებს, ვარჯიში ჩაგვეშლება", - ფიქრობდა მატია და მოფარფატე ფიფქებს თვალს ვერ აშორებდა.
უცებ რაღაც მოაგონდა და გაეღიმა: ევროპის ლიგაზე, რამდენიმე წლის წინ, პოლონეთის ლეხ პოზნანის გუნდისა და "იუვენტუსის" შეხვედრის დღეს, მთელი დღე ბარდნიდა, ამიტომ გუნდებმა ყვითელი ბურთით ითამაშეს. მართალია, მოთამაშეებს თოვლზე ფეხი უცურდებოდათ, მაგრამ მატჩმა წარუშლელი მოგონებები დაუტოვა მატიას. ახლაც იმას ფიქრობდა, რომ თავადაც სიამოვნებით ითამაშებდა თოვლში, ლამაზი, ფორთოხლისფერი ბურთით...
- ახლა კი ეს მოქმედება ფრჩხილებს გარეთ გამოვიტანოთ... - განაგრძობდა როსელის სკოლის ყველაზე მკაცრი და მომთხოვნი მათემატიკის მასწავლებელი დე ტურპისი. ამასობაში მატიამ მერხის ქვემოდან ტობიას, "ვირტუსის" მეკარის, მიერ შედგენილი ცხრილი გამოაცურა. ტობია რიცხვების ნამდვილი ფანატიკოსი იყო, მსგავს ცხრილებს ყოველი მატჩის შემდეგ ამზადებდა და მეგობრებს ურიგებდა ხოლმე. თუმცა კი ის დიაგრამები და გრაფიკული გამოსახულებები, რაც ტობიასათვის საოცრად მარტივი იყო, მატიას, რომელსაც რიცხვებისა ბევრი არაფერი გაეგებოდა, აბნევდა.
მას შემდეგ, რაც დანიელი, მატიას კამერუნელი მეგობარი, მუხლის ტრავმის შემდეგ გუნდში დაბრუნდა, მატიას გუნდმა ერთმანეთის მიყოლებით ოთხი გამარჯვება იზეიმა. მატიამ ათი გოლი გაიტანა დანიელის საოცარი ასისტების და წარმოუდგენლად ძლიერი თამაშის წყალობით.
"ის... ის ნიკი მმშვენივრად მიიწევს წინ, - ფიქრობდა ბიჭი და რაც შეეძლო, ყურადღებით დაჰყურებდა ტობიას მომზადებულ სქემას, სადაც ფურცლის თავში, მისი სახელის გასწვრივ, სან დონატოს ცენტრალური თავდამსხმელის სახელი ეწერა.
"კიდევ კარგი, რომ დანიელი დაბრუნდა და ენიოც უკვე ჩვენთან არის. ეს რომ არა, ვინ იცის, წელს რა იქნებოდა", - განაგრძობდა ფიქრს ბიჭი და სტატისტიკას დაჰყურებდა.
- კარბონე, შეიძლება პატივი დაგვდო და მთელ კლასს გაუზიარო ის, რასაც ასეთი გატაცებით კითხულობ მათემატიკის გაკვეთილზე? - ჰკითხა ირონიულად მასწავლებელმა დე ტურპისმა და მატიას თავზე დაადგა. კლასში სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა.
- აი... ისა... ეს მხოლოდ... ისა... არაფერი საინტერესო... ეს... ჩანიშნული... - უაზროდ აბუტბუტდა ყურებამდე გაწითლებული ბიჭი.
- ჩანიშნული... აჰა, გასაგებია. მომეცი, მომეცი ეგ ფურცელი.
ვიდრე მასწავლებელი ტობიას ცხრილს დაჰყურებდა, სასტიკი სასჯელის მოლოდინში მატიას ყინულივით ცივმა ოფლმა დაასხა. ნეტავ ამჯერად რას მოიფიქრებდა მუდამ მკაცრი დე ტურპისი?! ვითომ დაფასთან გაიყვანდა და ვიღაც ტიპის თეორემის დამტკიცებას სთხოვდა, რომლის სახელიც კი არ ახსოვდა? რაღაც ფორმულების ჩამოწერას მოითხოვდა? საყვედურს გამოუცხადებდა? რაც უნდა იყოს, მატია მაინც სასჯელის ამ უკანასკნელ ფორმას ირჩევდა: ბოლოს და ბოლოს, შინ მიმავალი ტრამვაიში მოიფიქრებდა, რა შეიძლებოდა ეთქვა მშობლებისთვის...
წამები ძალიან ნელა გადიოდა. დე ტურპისი კი ისევ უძრავად იდგა. მატია წამით თავისი მეგობრის, "ვირტუსის" ცენტრალური თავდამსხმელის, ანტონიოსაკენ შეტრიალდა. ისიც თავჩაღუნული იჯდა.
მატია ფიქრობდა, ორი წამიც და დე ტურპისი მრისხანებისგან იფეთქებსო, მაგრამ მოულოდნელად მასწავლებლის სახეზე ის ღიმილი გაკრთა, რომელსაც მხოლოდ პაოლა ფერინის პასუხებისას შენიშნავდა ხოლმე მატია, პაოლას კი მათემატიკაში ცხრიანი ჰყავდა.
- შესანიშნავია, კარბონე, ყოჩაღ! - თქვა მოულოდნელად დე ტურპისმა. - ეს არის მაგალითი, როგორ უნდა გამოიყენოთ მათემატიკა ყოველდღიურ ცხოვრებაში!
მატია გაოცდა. "შესანიშნავი მაგალითი"? რას გულისხმობდა მასწავლებელი?
- ეს მათემატიკური წესები, რასაც ვსწავლობთ, ისეთი მარტივი და მნიშვნელოვანია, როგორც ფეხბურთში სტატისტიკა. ეს იმის მაგალითია, რომ მათემატიკა და რიცხვები ყველაფრის საფუძველია! კარბონე, თუ არ გეწყინება, ამ ცხრილს შენს კლასელებსაც ვაჩვენებ, - განაგრძობდა დე ტურპისი.
- რომც მეწყინოს... არა... რა თქმა უნდა... რა საკითხავია, - კიდევ ერთხელ გაუგებრად ალუღლუღდა მატია. თავში კი უამრავი შეკითხვა ერეოდა: დამატებითი სამუშაო? თეორემების დამტკიცება? საყვედური? ნუთუ...
მაგრამ ჩანდა, რომ მასწავლებელი სულ სხვა რამეს ფიქრობდა. მერე კი სკამზე ჩამოჯდა და დაიწყო:
- ბავშვებო, მაპატიეთ, მაგრამ ცოტა ხანს თემიდან გადავუხვიოთ, რაღაც მინდა, მოგიყვეთ...
კლასი დუმდა. მასწავლებელს ისე მიშტერებოდნენ, თითქოს მოულოდნელად კაცი ზომბად ქცეულიყო. მისგან ხომ ლაპარაკს არავინ ელოდა. ის კი განაგრძობდა:
- ათი