ენდი უორჰოლის ფილოსოფია ე: საკუთარი თავისთვის ხმოვანი შეტყობინება არასდროს დამიტოვებია.
ვიღვიძებ და ვურეკავ ბ-ს.
ბ ერთი ნებისმიერი ვინმეა, ვინც დროის მოკვლაში მეხმარება.
ბ ერთი ნებისმიერი ვინმეა და მე არავინ ვარ. ბ და მე.
ბ მჭირდება, რადგან არ შემიძლია მარტო ყოფნა. ეს მხოლოდ მაშინ შემიძლია, როცა მძინავს. აი, სწორედ ამ დროს არ შემიძლია, ვიყო ვინმესთან ერთად.
ვიღვიძებ და ვურეკავ ბ-ს.
– ალო.
– ე! დამელოდე და ტელევიზორს გამოვრთავ. თან მოვფსამ. გაუწყლოების აბი მივიღე და ყოველ თხუთმეტ წუთში ერთხელ მაფსმევინებს.
ველოდები, როდის მოფსამს ბ.
– რაზე გავჩერდით? – როგორც იქნა, ხმა ამოიღო, – ახლახან გავიღვიძე. პირი მაქვს გამომშრალი.
– ყოველ დილით ვიღვიძებ. თვალებს ვახელ და ვფიქრობ: აი, ყველაფერი ისევ თავიდან დაიწყო.
– მე იმიტომ ვდგები, რომ მოვფსა.
– ძილს არასდროს შევიბრუნებ ხოლმე. საშიში რამე მგონია. ყოველდღიური ცხოვრება ერთ სატელევიზიო დღეს ჰგავს. ტელევიზია მაუწყებლობას დილიდან არ წყვეტს, არც მე. ბოლოს მთელი დღე ფილმად გადაიქცევა, სატელევიზიო ფილმად.
– ტელევიზორის ყურებას ადგომისთანავე ვიწყებ, – ამბობს ბ, – ჯერ NBC blue-ს ვუცქერ, მერე სხვა არხზე ვრთავ და სხვა ფერის ფონს ვუყურებ, მერე ვადარებ, სახის ფერს რომელი უფრო უხდება. ვიზეპირებ ბარბარა უოლტერის სიტყვებს, რათა იგივე ფრაზები, სატელევიზიო გადაცემა რომ გექნება, იქ წარმოვთქვა.
ბ ჩემს უდიდეს განუხორციელებელ სურვილზე ლაპარაკობს – სატელევიზიო გადაცემა მინდა მქონდეს. "არაფერი განსაკუთრებული" უნდა დავარქვა.
– ვიღვიძებ დილით, – განაგრძობს ბ, – და შევყურებ კედლის ქაღალდის ორნამენტებს. ნაცრისფერია, ყვავილი ახატია, ყვავილის გარშემო კი შავი წინწკლებია, და ვფიქრობ: იქნებ ეს ბილ ბლასის კედლის ქაღალდია? მისი ნამუშევრები ისეთი ცნობილია, გეგონება, მხატვრული ტილოები იყოს. იცი, დღეს რა უნდა გააკეთო, ე? ნიუ-იორკში საუკეთესო შესაფუთი ქაღალდი უნდა იპოვო და მისგან საქაღალდე დაამზადო. ან ავეჯის გადასაკრავ მასალად გამოიყენო და სავარძელს შემოაკრა. ყვავილების ფოჩებით უნდა მორთო. შეგიძლია ჭრელაჭრულა ბალიშებითაც გააფორმო. დღეს სავარძელზე მუშაობა გაცილებით მეტ გასაქანს იძლევა, ვიდრე მხატვრული ტილოს შექმნა.
– ის ორმოცფუტიანი ტომარა, ბრინჯით სავსე, თავზარდაცემულმა რომ ვიყიდე, ახლაც საწოლის გვერდით მიგდია.
– ჩემიც ეგრეა, ოღონდ ეს თან ოთხმოცფუტიანია და ჭკუიდან მშლის, რადგან ტომარა ფარდებს არ უხდება.
– ჩემი ბალიშია დალაქავებული.
– იქნებ შუაღამისას პოზა შეიცვალე, გადაბრუნდი და მენსტრუაცია დაგეწყო?
– ფრთები უნდა მოვიხსნა. ხუთი ფრთა მაქვს, თითო – თვალებს ქვემოთ, თითო – პირის ორივე მხარეს და ერთიც – შუბლზე.
– გაიმეორე, რა თქვი?
– ფრთები უნდა მოვიხსნა.
ნუთუ, ბ ჩემს ფრთებს იგდებს მასხრად?
– ყოველი დღე ახალი დღეა, – ლაპარაკი გავაგრძელე, – რადგან წინა დღე ვერ გამიხსენებია. ამის გამო მადლიერი ვარ ჩემი ფრთებისა.
– ოჰ, ღმერთო, – ბ-ს ამოოხვრა მესმის, – ყოველი დღე ახალი დღეა. ხვალინდელი დღე არაა იმდენად მნიშვნელოვანი, გუშინდელი დღეც იმდენად მნიშვნელოვანი არ იყო. მე ნამდვილად ეს დღე მაფიქრებს. და, უპირველეს ყოვლისა, იმაზე ვფიქრობ, როგორ დავზოგო ფული. საწოლში ჩაწოლილი ვუცდი, ვისთანაც ლაპარაკი მინდა, თვითონ თუ დამირეკავს, რომ ათი ცენტი მაინც დავზოგო.
– მე კი პირდაპირ წამოვხტები ხოლმე საწოლიდან. ხან დავფლატუნობ, ხან წინ და უკან ვირწევი, ხან ფეხაკრეფით დავდივარ, ხან კეიკუოკსა ვცეკვავ, ყოველ ღონეს ვხმარობ, რომ ჩემს იატაკზე ნაღმებივით მიმოფანტულ შოკოლადიან ალუბლებს არ დავაბიჯო. მაინც ყოველთვის რომელიმეს ვაბიჯებ ხოლმე. ვგრძნობ, რომ შოკოლადი...
– არ მესმის შენი ხმა. არ მესმის, რას ლაპარაკობ.
– გეუბნებოდი, მივხვდი, ეგ განცდა მომწონს-მეთქი. ვდგები და ფეხაკრეფით დავდივარ. მეშინია, რომ სხვებს გავაღვიძებ, იმდენად ადრეა. და მერე, შოკოლადში ამოვლებულ ალუბალს ვაბიჯებ, ეს კი ძალიან მეზიზღება. ეს იმას ჰგავს, თაფლს რომ გადაუსვამ რამეზე და მერე, ღმერთო ჩემო, მოთხვრილია ყველაფერი, დასვრილია დანაც, და ხალიჩაზეც ეწვეთება. ხომ იცი, თაფლი სულ გეწვეთება რამეზე. თაფლი რამე ისეთ ბოთლში უნდა ესხას, როგორშიც კეტჩუპს ასხამენ სწრაფი კვების ობიექტებში. მერე სააბაზანოში მივხოხავ, რადგან არც ფლატუნი, აღარც წრიალი, აღარც ცეკვა არ შემიძლია, თუ ფეხის თითებს შორის შოკოლადში ამოვლებული ალუბალი მაქვს გაჩხერილი. ნიჟარას ვუახლოვდები და ფეხზე ვდგები, ნელ-ნელა ვიმართები მთელი ტანით.
– მე შენსავით არ ვიქცევი. ფეხის თითებით ვიჭერ შოკოლადიან ალუბალს, შემდეგ კი ვცდილობ, ისე ავწიო ფეხი, რომ შოკოლადიანი ალუბალი მთლიანად ჩავიდო პირში. შემდეგ სააბაზანოში ისე მივხტუნავ, რომ კიდევ ერთ ალუბალს არ დავაბიჯო ფეხი. სააბაზანოში შესვლისას ნიჟარაში ვდებ ფეხს
ჩუქება
