დიეგოს ლურჯი მზე დიეგოს ლურჯი მზე
ნაწილი I
საიდუმლო
მეორე მსოფლიო ომში გერმანელი ქალები ყველაზე ხშირად რა შეკითხვებს სვამდნენ იცით?
- რამდენჯერ?
- სამჯერ. შენ?
- მე ხუთჯერ.
- მე ბოლოს შვიდი დავითვალე. ღიმილნარევი ხმით გადახედავდნენ ხოლმე შეხვედრისას ერთმანეთს.
ქალების მიერ დასახელებული ციფრები გაუპატიურების რაოდენობას აღნიშნავდა...
ეს შეკითხვა ხშირად გაისმოდა დიეგოს გარშემო, თუმცა სხვა დროში და ყველანაირი სქესის მიმართ.
- რამდენჯერ? - ეკითხებოდნენ უცნობი ადამიანები ერთმანეთს ონლაინ სივრცეში და პასუხის მოლოდინში სუნთქვაშეკრულნი ისხდნენ კომპიუტერის მეორე მხარეს.
- სამჯერ.
- დღეს სასწაული დღე იყო მხოლოდ ერთხელ.
მერე მოდიოდა დეტალური აღწერა ნანახის და განცდილის.
ეს დილაც ჩვეულებრივად ამ შეკითხვით დაიწყო კიბერსივრცეში და გუშინდელივით ჩვეულებრივად დასრულდებოდა, რომ არა ეს უცნაური თარიღი დიეგოს ცხოვრებაში...
15 წელი გავიდა. მთელი თხუთმეტი წელი თვალის ერთ დახამხამებაში ისე გავიდა, რომ არც ახალი მოუტანია რამე მისთვის და არც ძველი მოგონება გამქრალა არსად... ამ დღეს... დღევანდელ საღამოს... ის, როგორც ყოველ წელს, თხუთმეტი წლის განმავლობაში, ახლაც ჩაფიქრებული იდგა ფანჯარასთან, შორს გაჰყურებდა ჰორიზონტს და ცდილობდა მზის სხივისთვის ხარბად მიეშვირა სახე. არც მზე რჩებოდა ვალში და როგორც შეეძლო, თავის მწველ სხივებს უთამაშებდა ცხვირზე. დიეგოს მკერდამდე შეხსნილი თეთრი პერანგი ეცვა და მისი კანის სიმუქეს ბუნებრივად ერწყმოდა მზის ჩრდილში მდგარი აშოლტილი სხეულის კონტურები. მაღალი ყელი გამომწვევად გაეშვირა მზისთვის და თითებში კულონს ათამაშებდა. ხანდახან გამომწვევად მოიქცევდა ტუჩებს შორის და თვალებს ძლიერად ხუჭავდა, თითქოს უნდოდა, შეგრძნებით სხვა დროში გადასულიყო. ამ წუთებში კარებზე გაბმული კაკუნის ხმა არც გაუგია, იდგა და ხარბად ისუნთქავდა მზეს, თითქოს უნდოდა, მასში ჩაკარგულიყო.
კარებზე გაბმული კაკუნის ხმა ისევ გაისმა, ამჯერად ხმასთან ერთად: დიეგო, ძვირფასო, აქ ხარ? - დამარცვლით ეძახდა თანამშრომელი და სანამ დიეგო გონს მოეგებოდა, მოურიდებლად შემოაღო კარები.
- ის გიბარებს, ჩემო გოგო - თქვა და თავი ზემოთ ისე აიქნია, ადვილი მისახვედრი იყო, უფროსი ეძახდა. დიეგომ კულონს ნერვიულად გაუშვა ხელი, პერანგი შეისწორა, გაშლილ მხრებზე თმები უწესრიგოდ გადაიყარა და წყალი დალია.
კარგად ვარ - ღიმილით გადახედა თანამშრომელს - და ახლავე ავალ. მადლობა.
ვიწრო დერეფანი სწრაფად გაიარა და კიბეებს ნელა აუყვა. ცდილობდა ჩვეული სახე მიეღო. გამოყვანილ წელზე ქვედაბოლო ხელით შეისწორა, ქუსლებით მყარად შეეხო იატაკს და ღიმილი გადაიკრა სახეზე.
- თინა, შემოდი - უფროსმა ფეხის ხმაზე იცნო დიეგო. ის ერთადერთი იყო მთელს სამსახურში, თინას რომ ეძახდა და არა - დიეგოს. თავის არჩევანს კი იმით ამართლებდა, რომ მშვენიერი სახელი გქვია, დიეგო რატომ უნდა დაგიძახოო. არც ის მიაჩნდა მყარ არგუმენტად, რომ თინას იმ უცნაური ამბის შემდეგ გაუჩნდა სურვილი დიეგო ეწოდებინა საკუთარი თავისთვის. ამიტომ, ასე ჯიუტად ეძახდა თინას...
- თინა - კმაყოფილი ტონით დაიწყო საუბარი - დღეს მთავარი ოფისიდან მოვიდა ჩვენი შეფასების პასუხები. სწრაფი ზრდა იყო შენი დაწინაურების შემდეგ. შენ რაღაც შეცვალე ჩვენს თანამშრომლებში. ასეთი გუნდური მე არასდროს მახსოვს ჩვენი ოფისი. შენ განსაკუთრებული ხარ.
- გთხოვთ, არ გინდათ, ჩვეულებრივი ვარ. მძაბავს განსაკუთრებულად რომ აღმიქვამენ.
- ვიცი, რასაც ვამბობ, თინა - გამომცდელი თვალებით შეხედა უფროსმა და განაგრძო - შენ ამ ყოველდღიური რუტინისთვის მეტისმეტად კარგი ხარ, საოცარიც კი, მე ვიტყოდი. თან ძალიან მიწიერი ხარ, შეგიძლია დაუღალავად აკეთო ჩვეულებრივი საქმეები და ამ დროს შიგნით რაღაც მაგნიტი გაქვს, თითქოს სხვა სამყაროდან ხარ მოსული და ამ მაგნიტით უკავშირდები... მგონია, რომ რასაც მაშინ წერდნენ გაზეთებში შენზე...
- გთხოვთ - თითქმის განწირულად ამოუშვა თინამ შიშნარევი თხოვნა და ნერვიულად აათამაშა ყელზე შემოჭდობილი კულონი. უფროსიც მაშინვე მიუხვდა, რომ თემა უნდა შეეცვალა.
- აჰა, ეს ჰოლოფაილი შენ. შეხვედრების ოთახში შეგიძლია ჩართო და იქ მშვიდად მოისმენ დასკვნის დეტალებს. თან ჩქარი ნაბიჯებით კარისკენ მიიწევდა.
-რამეს დავლევ, შემომიერთდები? - სანახევროდ ღია კარებში დაელოდა თინას პასუხს.
- აჰ, მადლობა დიდი, მაგრამ არა. მირჩევნია ამ დოკუმენტებს გადავხედო. გემრიელად... მიირთვითო, უნდოდა ეთქვა თინას, მაგრამ ორპირმა ქარმა უფროსის მაგიდაზე მოურიდებლად ააფრიალა ფურცლები. დიეგომ იყოჩაღა და სასწრაფოდ მიხურა ფანჯარა. გადმოყრილი ფურცლების ალაგებას ერთად შეუდგნენ. დიეგოს ყურადღება ბავშვის ნახატმა მიიქცია - მზე ეხატა, ოთხკუთხედი მზე და უფერული რაღაცნაირად, თითქოს
