უსარგებლო კაცი

უსარგებლო კაცი
 რაღაც უცნაური ტიპი გავხდი. აღარავის ვნახულობ, არ მსურს ვინმემ დარეკოს ჩემს კარზე, ფოსტალიონებმაც კი, რომლებიც ყველაზე თავაზიანი ადამიანები არიან ქვეყანაზე. კმაყოფილი ვარ ჩემი უბნით. ეს არის ადგილი, საიდანაც შეიძლება ითქვას, აგერ უკვე შვიდი წელია, ფეხი არ გამიდგამს. არც ერთმა ჩემმა მეგობარმა არ იცის ჩემი ადგილსამყოფელი. ის, რასაც ჩემს უბანს ვუწოდებ, არის ადგილი, რომელიც სამი, ოთხი ქუჩით შემოიფარგლება. უკვე შვიდი წელია აქ ვცხოვრობ. გარეთ ყოველ სამ თვეში ერთხელ გავდივარ - ქარაქოიში მივდივარ, რათა ჯიხურის ქირა ავიღო.

ჩემი უბანი სამ პარალელურ ქუჩას მოიცავს. მეოთხე მათ მართი კუთხით კვეთს და შემდეგ უკვე ჩემი ქუჩაა, მოკლე და ვიწრო. შეგვიძლია ჩავთვალოთ, რომ მას არანაირი კავშირი არ აქვს სხვა ქუჩებთან. ეს ქუჩები მათი მნიშვნელობის მიხედვით დავნომრე. 1, 2, 3, 4. ჩემსას ნომერი არ აქვს, ვერ მივანიჭე ნომერი.

ჩემი საცხოვრებლის ქვემოთ, ერთი რძის პროდუქტების მაღაზიაა, მის პირდაპირ ორი დურგალი მუშაობს. არასოდეს მქონია საქმე დურგლებთან. თავს როგორ ირჩენენ, ძალიან მაინტერესებს. საღამომდე დაკავებულები არიან. ყველა ჩემნაირი ხომ არ არის. ეშმაკმა დალახვროს, 48 წლის ასაკში ერთხელაც არ მქონია საქმე დურგლებთან. გაოცებული ვარ იმ ადამიანთა რაოდენობით სტამბულში, ვისაც მათი დახმარება სჭირდება. სტამბულში კი ვინ იცის რამდენი ადამიანია.

ყოველ დილით, ავდგები თუ არა, კაფეში გავრბივარ. იქ კარგად განლაგებული შვიდი-რვა მაგიდაა. მშვიდი ხალხი მიდი-მოდის. კუთხეში ბანქოს და ჭადრაკს თამაშობენ. კაფეს პატრონი ნახევრად ებრაელი და ნახევრად ევროპელია. ყველაზე კარგი ქალი დუნიაზე. როგორც კი კაფეში შევდივარ, ვეუბნები:

- ბონჟურ მადამ.

- ბონჟურ მუსიე, კომანტალე ვუ?

მე ვპასუხობ, როგორც შემიძლია. ეს პასუხები მას არ აკმაყოფილებს. ფრანგულად თავაზიან შემოთავაზებებს მიკეთებს, უეჭველია ძალიან თავაზიანს. ზოგიერთი სიტყვა მესმის, ზოგი არა. იმდენ უის (დიახ) ვამბობ, რამდენიც საჭიროა, ამდენ დიახ-ში, ხანდახან ორ ნო-საც ჩავურთავ ხოლმე. ჩვენ ერთმანეთის უპრობლემოდ გვესმის. ხელებში მაჩეჩებს ფრანგულ ჟურნალ „რევიუს“. ვათვალიერებ სურათებს, ზოგიერთ უცხო სიტყვას ვინიშნავ და სახლში დაბრუნებული ლექსიკონში ვპოულობ მნიშვნელობას. მეორე დილით, როცა ვბრუნდები, თავიდან ვკითხულობ „რევიუს“.

- ენ კაპუჩინა? - მეკითხება ქალბატონი.

მე ჯერ ვეუბნები:

- რა თქმა უნდა.

შემდეგ უფრო ფრანგულად რომ გამომივიდეს, ვამატებ:

- სესა.

ქალბატონს ეს ძალიან უყვარს. იწყებს გერმანულად იმის მოყოლას, თუ როგორ დაიწყო კაპუჩინოს მომზადება.

- …

თერთმეტი საათისთვის, ავდივარ პატარა აღმართზე, ვაღწევ ტრამვაის ქუჩას, ვუხვევ მარჯვნივ და თხუთმეტ ნაბიჯში მდებარე წიგნის მაღაზიაში შევდივარ. ვყიდულობ ფრანგულ ილუსტრირებულ ჟურნალს. ჟურნალით იღლიაში, ვტოვებ წიგნის მაღაზიას და ჩვენს ქუჩაზე ვუჩინარდები. ოჰ, როგორ ამოვისუნთქე, როცა კუთხეში შემოუხვიე. ჩვენი ქუჩის მცხოვრებლები განსხვავებულები არიან, ისინი არ ჰგვანან ტრამვაის ქუჩის მცხოვრებლებს, მე მეშინია ამ ქუჩის ხალხის.

ხშირად ამ დროს ჭამის სურვილი არ მაქვს. ჩვენს უბანში ერთი მეხაშეა. მშრომელი კაცი, მისი ხაში ძალიან გემრიელია. მისი ჯიხური სულაც არ ჰგავს სხვა მეხაშეების ჭუჭყიან სასადილოს. მისი ჯამები ძველებია, სამაგიეროდ ხაშია თოვლივით თეთრი. ის მეკითხება:

- შევაზავოთ, ბატონო მანსურ?

- შევაზავოთ, ბაირამ.

მათ ან ბაირამი ჰქვიათ ან მუჰარემი. ჩემთვის ყველა მეხაშეს ამ დღესასწაულის სახელები ჰქვია.

- ძმარი და ზეთი, ბატონო მანსურ?

- დღეს არა. გუშინწინ ცუდად მოვინელე. გაზებმა შემაწუხა. პატარა წავიდეს, ლიმონი მოძებნოს და დააწუროს. დაგრჩათ გუშინდელი ლიმონის ნახევარი?

ბავშვური სიხარულით მიხარია, თუ ნახევარი ლიმონი შემორჩენილია. ბაირამიც ასევე ნამდვილ ბავშვურ სიხარულს განიცდის, თუ მე გამაბედნიერა შემონახული ლიმონით.

- მთლიანად დავაწურო ნახევარი, ბატონო მანსურ?

- დააწურე, ბაირამ, დააწურე! სიმჟავე მოუხდება!

ვყლაპავ მჟავე წვნიანს და მივდივარ ჩემს ოთახში. ფრანგული ლექსიკონი ჩემ წინაა. ჩემ მიერ ნაყიდი ილუსტრირებული ჟურნალიდან თურქულ ლეგენდებს ვთარგმნი. ძილი მერევა, ვიღვიძებ ზუსტად ხუთის ნახევარზე. ხუთის ნახევარი ჩემი სეირნობის დროა. გავდივარ სახლიდან, ვუხვევ მარცხნივ, მალევე ვუხვევ ჩემგან მარჯვნივ, ქუჩა ნომერ ორზე - ქუჩა ნომერი ერთის პარალელურ ქუჩაზე.

ეს არის ბინძური, ვიწრო და ტალახიანი ქუჩა. მარჯვნივ ბარია, შემდეგ პურის მაღაზია, შემდეგ რესტორანი. აქ აკრძალულ საჭმელს და ხილს ყიდიან. ყოველ საღამოს ერთი და იგივე მელანქოლიური უცხოელი მამაკაცები და ქალები იკრიბებიან. შეიძლება კარგიცაა, რომ ისინი ბაყაყის, ვირთხის, ყვავის, კატის, ძაღლის და ადამიანის ხორცს ჭამენ. ერთხელ ამ ადგილს გავცდი და ჩვენი ქუჩის თავში აღმოვჩნდი. მარჯვნივ მოვუხვიე, ხილის გამყიდველ ქალს მივესალმე. „საღამო მშვიდობისა, ბატონო!“ - მიპასუხა მან. ძალიან ლამაზი თვალები აქვს. ვჭოჭმანობ, მოვუხვიო თუ არა