***
ფეხქვეშ გაფენილი ხმელი ფოთლები შემოდგომას გადმოჰყოლია ზამთრის ნისიად და თოვლის საფარის ქვეშ შემონახული გაზაფხულის მოლოდინში განაბულა.
ხეში წყალჩამდგარი თებერვალი ქარვის კრიალოსანივით იმარცვლება და მარტს ზაფხულის მზესავით თაკარა სხივებით მასპინძლობს.
ნეკარის უჩვეულო ფერთა გამაში არეკლილი, კოხტად ჩამწკრივებულ-ჩაწიკწიკებული საცხოვრებლები, წაღმა-უკუღმა-თავდაყირა, ორიგინალ-ასლის სინთეზს ჰქმნიან და ხვდები, რომ ცხოვრება ამ უმნიშვნელო წვრილმანებით შედგება,- სადაც მხოლოდ გულწრფელი ღიმილი და უხინჯო სიყვარულია აზრი ჩვენი არსობისა...
ძველმანების, ბებიასეულ ნამზითევ სკივრში უნდა შემოინახო ჭირვეული ბავშვივით გაბუტულ-გაბუსხული მოგონებები და ფიანდაზად დაეგო ყოველ ნაფერებ - ნალოლიავებ წამს, - ლამაზი ქალივით ასჯერ მორთულ-მოკაზმულმა გიჟმაჟმა მარტმა რომ არ დააზროს.. სინაზით და სიფაქიზით უნდა უბერო სული გულიდან წამოსულ სიტყვას თუ მოქმედებას, რომ უნებურად კისერ-კინჩხ მოსატეხ ქვას არ წამოჰკრა ფეხი და ულმობელ რეალობას არ დაენარცხო ქილა ერბოსავით, - ოცნებებში ხარებზე გადაკრული სახრეს მსგავსად… და კიდევ, რადაც არ უნდა გიმძიმდეს თუ გენანებოდეს, - ბავშვობისდროინდელი, დიდობამდე გამოყოლილი ვარდისფერი სათვალე უნდა მოიხსნა ან გამონაკლისის სახით ხანდახან მაინც უნდა ჩაანაცვლო ყავისფერ-მწვანე-იასამნისფერ და უფერო ფერებით… ათასჯერ გადაკითხულ ფეტვის მარცვლებივით გაბნეულ სტრიქონებს ათასმეერთედ გადაიკითხავ და შეჰრიზადას ლამაზ ზღაპრებივით დახურავ - დაღლილ საღამოს მწუხრს მეფე შახრიარის უკეთესი დღის მოლოდინის იმედით.....
***
ბაზალეთისა ტბის ძირს ოქროს აკვანი ფარავს,
მწვანე ოვალში გული ამოუქარგავს თამარს.
მთათ ამაღლებულთ ცამდე მთვარე დაჰყვება რკალად,
ზურმუხტ ნაკოცნსა მდელოს ყვავილნ უწვენის ფარად.
ჩემს სამშობლოზე ფიქრში ხან ალთა-ბალთას დავალ;
ხან მეგობრებთად ერთად, ხანაც მარტოდ და ცალად;
არ ვუშინდები წვიმას, არც სეტყვას, არცა ქარას.
ერთხელ მოველი აქეთ; ერთხელაც იქით წავალ.
სანამ სიცოცხლე მეფობს და ვიწოდები ქალად,
მანამ შევიძლო ყოფა, არ ჩავითვალო მკვდარად.
საქმე ეგების კეთილს, ბოროტ მიღირან არად,
ჩემი მიწა-წყლის პატრონს სხვისი მჭირია ჩარად!!!
ჩუქება
