ბობი წიგნი ეძღვნება დენ მერფის ხსოვნას
მამაჩემი ისევ კაშხლის უკან გზაზე მდებარე სახლში ცხოვრობს, სადაც მე გავიზარდე. ყოველდღე მივდივარ იმის სანახავად, ხომ არ მოკვდა. და ყოველდღე იმედგაცრუებული ვრჩები. ეგ არ ეშლება. ჩემს იმედგაცრუებაზე უკეთ არაფერი ეხერხება. რომ დამინახავს, მიღიმის, ფუ, რა საზიზღარი სანახავია ამ დროს. ძალიან კარგად იცის, რისთვისაც მივდივარ. ისიც იცის, რომ მე ვიცი, რომ მან იცის. და მიღიმის მოღრეცილი ტუჩებით. როცა ვეკითხები, როგორ არის, იცინის და არაფერს მპასუხობს. ცოტა ხანს ერთმანეთს მდუმარედ ვუყურებთ და მერე, როცა მისი მყრალი არსებობით მოთმინების ფიალა მევსება, უკან ვბრუნდები. აბა, კარგად იყავი, მივაძახებ ხოლმე, ხვალ ისევ მოვალ. ეჭვიც არ მეპარება, მპასუხობს მამაჩემი. და მართალიცაა.
ჭიშკრის თავზე პატარა ღერძზე ლითონის გულია დამაგრებული. ყველა მხრიდან აქერცლილია, სიწითლე თითქმის აღარ შერჩა. თითქოს გეხვეწება, ერთი ჩამომხსენი, ზუმფარის ქაღალდით გამწმინდე, ზეთით გამაპრიალე და საღებავიც გადამისვიო. თუმცა, ქარის მონაბერზე ისევ ტრიალებს. უკანა გზაზე კიდევ დიდხანს ჩამესმის მისი გაუთავებელი ჭრიალი. გული იქერცლება, ჭრიალებს, ფარფატებს, ფრიალებს...
როცა მოკვდება, მამაჩემის სახლიც და ორი აკრი მიწაც მე დამრჩება. ბაბუაჩემის ფერმა, დიდი ხანია, სასმელში გაუშვა. როგორც კი მიწაში ჩავდებ, სახლს დავწვავ და ნაკვერჩხალს დავაფსამ. შემდეგ რაც შეიძლება ძვირად მიწას გავყიდი. მამაჩემის სიცოცხლის ყოველი დღე ამ მიწას ფასს უმატებს. თვითონაც კარგად იცის ეს. მე რომ გამაცოფოს, იმიტომ ებღაუჭება სიცოცხლეს. გულის მაგივრად მძღნერი აქვს, ფილტვები ერთიანად ჩამპალი აქვს, მაგრამ მაინც ახერხებს, რომ ჰაერი ჩაისუნთქოს და სტვენა-სტვენით და ხველებით ამოისუნთქოს. ორი თვეა, რაც სამსახური დავკარგე. ამაზე უკეთ ვერაფერი შემატებდა სიმხნევეს. ამ ამბავმა ალბათ ექვსი თვით გაუხანგრძლივა სიცოცხლე. რომ გაიგოს, როგორ დამიფრინა პოკი ბერკმა, ალბათ სრულიად გამოჯანმრთელდება! პოკი ბერკი კი სასწაულის მოხდენისთვის ეკლესიას წმინდანად შეარაცხვინებს თავს.
არადა, ვერავინ დამაჯერებდა, რომ პოკი ბერკის ნდობა არ შეიძლებოდა. სულ ახალგაზრდა იყო, - ჩემზე სამი წლით უმცროსია, - როცა მასთან მუშაობა დავიწყე, მთელი ეს მხარე მანამდე მამამისთან მუშაობდა და არავის არაფერზე დაუჩივლია, ჩვეულებრივ წუწუნს თუ არ ჩავთვლით. პოკის ნამდვილი სახელი შონ პოლია, მშობლებმა პაპის საპატივცემულოდ დაარქვეს. მაგრამ მისმა უფროსმა ძმამ, ეიმანმა, რომელიც ორი წლის იყო, როცა ჩვილი სახლში მოიყვანეს, პატარას პოკი დაუძახა. ნელ-ნელა ეს სახელი ოჯახის სხვა წევრებმაც გაითავისეს და ბიჭს საბოლოოდ პოკი შერჩა. როცა მოკვდება, მერეც ამ სახელით გაიხსენებენ.
როცა შარშან მიკი ბრაიარსი მოვიდა პენსიის მოსათხოვნად, რაღაც უნდა მეეჭვა. ჰეი, ბიჭებო, იცით, რომ ნამდვილი პენსიის მიღების უფლება გვაქვს? არა, მიკი. კი-მეთქი, გეუბნებით. არსებობს სპეციალური საპენსიო ფონდი SIFF, რომელიც ჩვენნაირებს კარგ პენსიას აძლევს, იმის გარდა, რასაც სახელმწიფოსგან ვიღებთ. პენსიის დანამატი ჰქვია. მარცხენა ხელისგული გაშლილი ჰქონდა და ისე ეჭირა, თითქოს ამ დამატებითი, ოღონდ უხილავი პენსიის სიმძიმე აწვებოდა ზედ. ხმელ თითს მზისგან გამომშრალ და კირით დამწვარ ხელისგულს უკაკუნებდა და თან თვლიდა იმ სიკეთეებს, რომლებიც დააჯერეს რომ ეკუთვნოდა. ჩაყვითლებული თვალები ცრემლებით ჰქონდა სავსე. ვიღაცამ გააბითურა. გააბრიყვა. ვიღაც წვრილფეხა ნაძირალამ. აი, ეს იყო ყველაზე მწარე.
მიკიმ პოკის კარზე მანამდე აკაკუნა, სანამ იმან კარი არ გამოაღო და კონვერტი არ გადმოუგდო. მიკი კონვერტის ასაღებად დაიხარა, როგორც ბებერი ცხვარი, რომელიც სარქენად ემზადება. პოკიმ კი კარი ცხვირწინ მიუჯახუნა. მიკი რქებით მიაწვა და ისე აჯანჯღარა კარი, რომ კინაღამ წარწერა ჩამოვარდა. კარსუკან მიმალულმა პოკიმ ალბათ შიშისგან ჩაიჯვა. მიკი ღრიალებდა, ჩემი პენსია მომეცი, შე რეგვენო! მე ვითხოვ ჩემს პენსიას და მთელ თანხას, რაც ჩემი შენატანებისგან დარჩა. გამოდი მაქედან, შე ნაძირალავ, ცხვირ-პირი უნდა დაგინაყო! ბოლოს, სულ გარეკა. ურიკები გადააყირავა, საბარგულები მოაგლიჯა. შემდეგ, როცა დავინახეთ, რომ ნიჩაბს დაავლო ხელი და ზემოთ აღმართა, ყველანი აქეთ-იქით მივიმალეთ. მარტო ის საცოდავი ტიმი ჰენრეჰენი დაიბნა, იდგა ძეგლივით და ღიმილისგან პირი ყურებამდე გახეოდა.
ბებერმა მიკიმ იმ სულელს ნიჩაბი თავში გლიჯა. სანამ მის შველას მოვასწრებდით, აქეთ-იქიდან ორ-ორჯერ მოასწრო ჩარტყმა. მიკი გავაკავეთ და მეტიჩარა შონის სატვირთო მანქანის უკან დავაყენეთ, სანამ ცოტა აზრზე მოვიდოდა და მეტ ფილოსოფიას მოუხმობდა. ბოლოს გავუშვით. დასისხლიანებული და ატირებული ტიმი კი სის ბრაიენის პაბში წავიყვანეთ. მთელი საღამო ვასვით. მიკი ბრაიარსმა თავის ლუდის კათხაში ცრემლები ღვარა, ტიმის ბოდიში მოუხადა და ეფიცებოდა, ჯიგარი ხარ, ძალიან მიყვარხარ, უბრალოდ იმ მომეტში მომეჩვენა, რომ ფეხებზე გეკიდე და დამცინოდიო. რას ამბობ, მიკი, შენ ცხოვრებაში არ
ჩუქება
