ბიჭი, ჩიტი და ოსტატი ალბერტო

ბიჭი, ჩიტი და ოსტატი ალბერტო - ბდღვრიალა კვერცხის გულისფერი დაარქვა, - ეუბნებოდა როზა ფინესტრა ყველას, ვისაც კი სალაპარაკოდ გამოიჭერდა.
- ფარშავანგის კუდის გასრესილი ბოლოსგან შექმნა, - დასძენდა კლარა ფინესტრა და თავს დაბეჯითებით აქნევდა.
მიუხედავად იმისა, რომ დებს თავიანთ სახლზე ტრაბახი არ ჰბეზრდებოდათ, მათი მეზობლის კარ-მიდამო კიდევ უფრო ხასხასა ფერისა იყო.
ალორას აღმართზე, სულ ბოლოს ალბერტო კაველოს სახლი იდგა. მას თუ გასცდებოდით, გორაკის ზედ წვერზე სასაფლაოს მიადგებოდით. სახლი ზღვის ფონზე ფირუზივით ციალებდა. მაგრამ ეს უბრალოდ კაშკაშა ფერის სახლი როდი იყო. ის იმავდროულად ხმაურიანიც იყო. ხმაურიანი იყო მაშინაც კი, როცა ალბერტო და მისი ცოლი ვიოლეტა იქ საცხოვრებლად გადავიდნენ და კიდევ უფრო ახმაურდა, მათი გოგონას - ანამარის დაბადებისას; ეგ კიდევ არაფერი, ხმაური მაშინ გენახათ, როცა ქვეყანას ალბერტოს და ვიოლეტას ვაჟი - ანტონიო მოევლინა, ან სულაც მაშინ, როცა მათი სახლის კაშკაშა კედლებში ახალშობილი პატარა სასწაული - აიდა პირველად ატირდა...
ალბერტო დურგალი იყო, თანაც მთელ ალორაში საუკეთესო დურგალი. დღისით შეკვეთით საწოლებს, მაგიდებსა და სკამებს ამზადებდა, ღამით კი შვილებს სათამაშოებს უთლიდა. ალბერტოს მიერ შექმნილ თითოეულ ახალ სათამაშოს სახლში ახალ-ახალი ხმები შეჰქონდა: მბრუნავი სკამიდან წამომხტარი ანამარის მხიარული შეძახილი, აიდას გაბრაზებული ბუზღუნი, როცა ანტონიოსგან საყვარელი თოჯინას დაბრუნებას ითხოვდა და ანტონიოს "აჩუ! აჩუ!" თავის ხის ცხენს, კიბეზე ასვლა-ჩასვლისას, რომ დასძახოდა. კაველოების სახლის სიკაშკაშემ, ხმაურმა და მხიარულმა გუგუნმა შვიდ ბედნიერ წელს გასტანა, იქამდე, ვიდრე თავს მძიმე სენი დაატყდებოდათ.
ის ზამთრის ყველაზე ცივ თვეს გამოჩნდა, მაგრამ ალორამდე მხოლოდ გაზაფხულზე მიაღწია. პირველად იმ რკინიგზის მუშაკები დაავადდნენ, რომელიც ალორას ჩრდილოეთთან აკავშირებდა. შემდეგ, მათი მკურნალი ექიმები და ქალაქის დასახატად ჩამოსული მხატვრები. მთელ ქალაქში ერთადერთ ოჯახს აღმოაჩნდა საკმარისი ფული, რომ ავადმყოფობას გასცლოდა და ალორადან გაქცეულიყო.
ქალაქისთავმა თავისი ოჯახი ხანგრძლივ არდადეგებზე ისეთ ადგილას წაიყვანა, სადაც ეპიდემია ჯერ არ გავრცელებულიყო.
- წარმატებას გისურვებთ! - ფუმფულა ეტლში მჯდომმა ჩასუქებული მხრის უკნიდან გასძახა ქალაქის მცხოვრებთ და ექვსმა თეთრმა ულაყმა გზაზე გააქროლა.
თავდაპირველად გარდაცვლილებს სასაფლაოზე სათითაოდ მარხავდნენ. შემდეგ, ორ-ორ, სამ-სამ ადამიანს ერთ საფლავში ასვენებდნენ, მაგრამ მას შემდეგ, რაც ეპიდემიამ ყველა კუთხე-კუნჭული მოიცვა, სხვა ზომების მიღება გახდა საჭირო.
სასაფლაოს ღობეში ზღვის მხარეს ჭიშკარი გაჭრეს, კლდეში კი წყლისკენ ჩამავალი ვიწრო ქვის კიბე ამოკვეთეს. ამის შემდეგ გარდაცვლილებს აღარ მარხავდნენ, საბნებში ახვევდნენ და პირდაპირ აქაფებულ, ტალღებ-აფოფრილ ზღვაში ისროდნენ.
რადგან გარდაცვლილების რიცხვმა იმატა და ცოცხლად დარჩენილების რაოდენობამ იკლო, ალორას ქუჩები გაუკაცურდა და მიჩუმდა. სახლებს აღარ ღებავდნენ. დარაბები, რომლებსაც ერთ დროს გაზაფხულის შესაგებებლად ფართოდ აღებდნენ, ახლა მჭიდროდ ჩაეკეტათ. დები ფინესტრებიც კი აღარ ყოფდნენ თავიანთ გრძელ ცხვირებს გარეთ. ქუჩაში მიმოფანტული, დაუმთავრებელი ნახატების მსგავსად ალორაც თანდათან გახუნდა და გაუფერულდა.
ეპიდემია ქალაქის გორაკს მაღლა შეუყვა, კარდაკარ მიიწევდა და ბოლოს ალბერტოს სახლს მიადგა. ჯერ უფროს შვილს მოერია. ალბერტომ ანამარის მარცხენა ყურთან იასამნისფერი წერტილი მაშინ შენიშნა, თავის საყვარელ სკამზე მოკალათებული გოგონა წიგნს რომ კითხულობდა. შემდეგ ანტონიო გახდა ავად. ვიდრე ანტონიო საწოლში იწვა, წერტილები აიდასაც გამოუვიდა. ვიოლეტა და ალბერტო შვილებს უვლიდნენ, ატირებულ ბავშვებს კოცნიდნენ, აქვითინებულებს ეხუტებოდნენ და როცა მათთან დამშვიდობების დრო დადგა, შვილებს უთხრეს: - ჩვენ აუცილებლად შევხვდებით.
ვიოლეტამ პირობა შეასრულა და ორი დღის შემდეგ შვილების ბედი გაიზიარა. იმ საღამოს გარდაცვლილთა გვამებს მესაფლავეებმა მიაკითხეს, მაგრამ ალბერტომ არ დაანება.
- ვერ გაგატანთ, - უთხრა კართან მომლოდინე ორ კაცს. - მათი გადაყრის უფლებას ვერ მოგცემთ. ამ პირქუშ ზღვაში ვერ ჩაგაყრევინებთ.
სახლის პარმაღზე მდგომი ალბერტო ალორას გორაკიდან დაბლა აქაფებულ ტალღებს გაჰყურებდა, რომლებიც ნაცრისფერ ქვებს გამეტებით ეხლებოდა. ვერაფრით ეგუებოდა იმ აზრს, რომ საკუთარი ოჯახი ზღვაში უნდა მოესროლა.
- როგორმე უნდა მოიშორო, - უპასუხეს კაცებმა. - სახლში ვერ დატოვებ. ასე შავი ჭირი უფრო სწრაფად გავრცელდება.
- დავმარხავ.
- ყველა მეკუბოე გარდაიცვალა. ბოლო მეკუბოეს გვამი ამ დილით წამოვიღეთ.
- თუ ასეა, მათ კუბოებს მე თვითონ შევჭედავ. - უპასუხა ალბერტომ და ასეც მოიქცა. სახელოსნოში შევიდა და თავის ცხოვრებაში პირველად ნივთი ცოცხლების ნაცვლად გარდაცვლილებისთვის გააკეთა.
ალბერტომ სათითაოდ გამოთალა კუბოები - ცოლისთვის, უფროსი ქალიშვილისთვის, ერთადერთი ვაჟისთვის და პაწაწინა აიდასთვის. თითოეული კუბო მეორეზე პატარა იყო და ყველა ერთმანეთში ეტეოდა. როცა კუბოები დაამზადა და ოჯახი მიწას მიაბარა, ალბერტო სახელოსნოს დაუბრუნდა და საკუთარი კუბოს გამოთლას შეუდგა. მაგრამ, მუშაობის