1 - კრიტიკული მასა მოგვიანებით დოქტორი რობერტ ლეინგი აივანზე იჯდა და ძაღლის ხორცს ღეჭავდა, თან იმ უცნაურ ამბებზე ფიქრობდა, ბოლო სამი თვის განმავლობაში ამ უზარმაზარ შენობაში რომ მოხდა. მას შემდეგ, რაც ყველაფერი ძველ კალაპოტში მოექცა, რობერტს უკვირდა, რომ მოვლენებს გამოკვეთილი დასაწყისი არ უჩანდა, ვერ იგონებდა იმ წამს, რომლის შემდეგაც მათი ცხოვრება სასტიკ განზომილებაში გადავიდა. ორმოცი სართულის სიმაღლის ცათამბჯენში გამოკიდებული ათასობით ბინა, სუპერმარკეტი და საცურაო აუზი, ბანკი თუ დაწყებითი სკოლა დაპირისპირებისა და ძალადობის დიდ შესაძლებლობას იძლეოდა. ეჭვი არ არის, ლეინგი ოცდამეხუთე სართულზე განთავსებულ თავის სტუდიოს ტიპის აპარტამენტს საბრძოლო მოედნად არ აირჩევდა. პაწაწინა კამერა, რომელიც ზედმეტად ძვირი ღირდა და ამ შენობის შემთხვევით ზონაში იყო მოქცეული, კლდის მხარეს, განქორწინების შემდეგ მშვიდი და წყნარი ცხოვრების დასაწყებად შეიძინა. უცნაურია, მიუხედავად იმისა, რომ ლეინგი მთელი ძალით ცდილობდა თავი აერიდებინა შენობის დანარჩენი ორი ათასი მცხოვრებისა და ბანალური განხეთქილებებისა თუ გაღიზიანებისთვის, რომლებიც მსგავს კორპორაციულ ცხოვრებას მოაქვს, პირველი განსაკუთრებული მოვლენა ლეინგის ცხოვრებაში სწორედ აქ, ამ აივანზე მოხდა, სადაც ახლა იჯდა, სატელეფონო ცნობარისგან გაჩაღებული კოცონის გვერდით, გერმანული ნაგაზის შებრაწულ ბარკალს მიირთმევდა და სამედიცინო სკოლაში ლექციის წასაკითხად ემზადებოდა.
***
სამი თვის წინ, შაბათს, დილის თერთმეტ საათზე, დოქტორი ლეინგი საუზმეს ამზადებდა, როცა მისი სასტუმრო ოთახის აივანზე რაღაც გასკდა. შუშხუნა ღვინის ბოთლი ორმოცდაათი მეტრის სიმაღლიდან ჩამოვარდა, ჩარდახმა აისხლიტა, მეორე მხარეს გადაქანდა და აივნის ფილებზე დაიმსხვრა.
სასტუმრო ოთახის ხალიჩა ქაფმა და მინის ნამსხვრევებმა დაფარა. ბასრ შუშებს შორის მდგარი ფეხშიშველა ლეინგი უყურებდა ცელქ ღვინოს, ფილების ბზარებში რომ მიიკვლევდა გზას. მის თავზე, ოცდამეთერთმეტე სართულზე, წვეულებას ბოლო არ უჩანდა. გადაპრანჭული საუბარი და ფირსაკრავის ხმა ისმოდა. ბოთლი ალბათ რომელიმე თავგასულ სტუმარს აივნის მოაჯირიდან გადმოუვარდა. რაღა თქმა უნდა, მხიარულებით გართულ ხალხს "ჭურვის" ჩავარდნის ადგილი არ ადარდებდა. ლეინგმა დიდი ხნის წინ აღმოაჩინა, რომ ცათამბჯენის ბინადართა ინტერესი მხოლოდ ორი სართულით ქვემოთ მცხოვრები მეზობლებით შემოიფარგლებოდა.
ლეინგს უნდოდა ზუსტად ამოეცნო მეზობლის სართული და დუჟმორეულ ღვინის გუბეს გადააბიჯა. აქ რომ მჯდარიყო, სამყაროში ყველაზე ხანგრძლივი ნაბახუსევის მსხვერპლი გახდებოდა. მოაჯირს დაეყრდნო და შენობის ფასადს თვალი ააყოლა, თან სართულებს ითვლიდა. როგორც ყოველთვის, ორმოცსართულიანი კორპუსის თვალიერებამ თავბრუ დაახვია. სასწრაფოდ აივნის ფილებს დააცქერდა და კარს მიეყრდნო. მეზობელ ცათამბჯენამდე დატოვებულმა უზარმაზარმა სივრცემ, რომელიც ნახევარ მილს აღწევდა, წონასწორობის შეგრძნება დაუკარგა. ხანდახან ეგონა, რომ ეშმაკის ბორბლის გონდოლაში ცხოვრობდა, რომელიც გამუდმებით სამასი ფუტის სიმაღლეზე იყო გამოკიდებული.
ყველაფრის მიუხედავად, ლეინგი აღფრთოვანებული იყო ცათამბჯენით, მშენებარე პროექტის ხუთი ერთნაირი შენობიდან პირველით, რომელშიც ცხოვრობდა. კორპუსები ერთი კვადრატული მილის ფართობზე იყო გაშენებული, მდინარის ჩრდილოეთი სანაპიროს მიტოვებული ნავსადგომის ადგილზე. ხუთი ცათამბჯენი პროექტის აღმოსავლეთ პერიმეტრზე განთავსებულიყო და ხელოვნურ ტბას გადაჰყურებდა, რომელიც ახლა ავტოსადგომებითა და სამშენებლო აღჭურვილობით გარშემორტყმული ცარიელი ბეტონის აუზი იყო. მდინარის მეორე სანაპიროზე ახლახან დასრულებული საკონცერტო დარბაზი, ლეინგის სამედიცინო სკოლა და ტელევიზიის ახალი შენობა იდგა. წყლის პირას წამოჭიმული შუშისა და ბეტონის უზარმაზარი ნაგებობები მკვეთრად მიჯნავდა დაუსრულებელ პროექტს დანგრეული მიდამოსგან, მეცხრამეტე საუკუნის ჩამოშლილტერასებიანი სახლებისა და ცარიელი ქარხნებისგან, რომლებიც მალე საბოლოოდ გაცამტვერდებოდა.
ქალაქიდან ორ მილზე, მდინარის გაყოლებით, ლონდონის ცენტრალური საოფისე კორპუსები სულ სხვა სამყაროს, დროსა და სივრცეს ეკუთვნოდა. ამ მინის შენობების ფასადი და ტელეკომუნიკაციის ანტენები საცობების შედეგად წარმოქმნილმა გამონაბოლქვმა დიდი ხნის წინ დაფარა, როგორც ლეინგის წარსულის მოგონებები. ექვსი თვის წინ, როცა ჩელსიში სახლი გაყიდა და ცათამბჯენში გადმობარგდა, ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს დროში ორმოცდაათი წლით წინ გადაფრინდა. აღარსად იყო გადატვირთული ქუჩები, საცობები, პიკის საათში მეტროთი მგზავრობა და ძველ საავადმყოფოში, საზიარო ოფისებში სტუდენტების ზედამხედველობა.
აქ მისმა ცხოვრებამ კოსმოსური განზომილება, ახალი შუქი და ანონიმურობის მსუბუქი სიამოვნებანი შეიძინა. სამედიცინო სკოლის ფიზიოლოგიის დეპარტამენტამდე მისასვლელად ხუთი წუთი სჭირდებოდა, დღის დარჩენილ ნაწილს კი ცათამბჯენში ისევე კარჩაკეტილად ატარებდა, როგორიც თავად შენობა გახლდათ. შეიძლება ასეც წარმოვიდგინოთ: კორპუსი თავად იყო პატარა, ვერტიკალური ქალაქი, რომლის ორი ათასი მცხოვრები ცისკენ მიიწევდა. ცათამბჯენის მდგმურები იურიდიულად ფლობდნენ შენობას და მთავარი მენეჯერისა და მისი თანამშრომლების დახმარებით თავადვე მართავდნენ.
გიგანტური ზომის გამო, ცათამბჯენში სერვისების შთამბეჭდავი სიმრავლე იყო. მთელი მეათე სართული, რომელიც უზარმაზარ მფრინავ ხომალდს დაიტევდა, ფართო თავშეყრის ადგილად ექციათ. აქ დაბინავებულიყვნენ სუპერმარკეტი, ბანკი და სილამაზის სალონი, აუზი და გიმნაზია, გვარიანად გამოტენილი სასმელის მაღაზია და სკოლა უბანში მცხოვრები მცირეწლოვანი ბავშვებისთვის. ლეინგის
ჩუქება
