ოთხშაბათი სარა საწოლზე იჯდა და ოთახის ერთადერთ ფანჯარას აჰყურებდა, სინათლის ვიწრო ზოლს, ლამის ჭერიდან რომ იწყებოდა. ფანჯარას გისოსი ჰქონდა. ლითონის ცხაურს იქით ადამიანები მიმოდიოდნენ. აქედან მხოლოდ ფეხები და მკლავები უჩანდათ. მათ სახეებს ვერ ხედავდა სარა. გრძელი პალტოები ეცვათ, მუხლებს უფარავდათ. ეს არ იყო წელიწადის პირველი დრო, რომელსაც სარა ასე, ფანჯრიდან, მზერით აცილებდა. როცა ნიკოსთან ერთად ამ ოთახში შემოსახლდა, გისოსს მიღმა გამვლელების შიშველ ფეხებსა და გარშემო აფრიალებულ ჭრელაჭრულა ქსოვილებს უყურებდა, მსუბუქად მოძრავსა და ნაზად მოშრიალეს. მერე ტანსაცმელიც და ნაბიჯებიც თანდათანობით დამძიმდა. ახლა მხოლოდ მუქ ჩრდილებად აღიქვამდა თვალი ფანჯრის გასწვრივ მიმავალთ.
სარამ სიგარეტს მოუკიდა, კვამლი ღრმად ჩაისუნთქა, ჩაიგუბა და სუნთქვა შეიკრა: ათი წამი გავიდა. ოცი, ნახევარი წუთი. ელოდა, ვიდრე ჰაერის ნაკადი ფილტვებიდან თავისთავად ამოსკდა. უცნაური, ფშუტუნის მაგვარი ხმა იყო. თავბრუხვევა იგრძნო. ნიკო დაიჭირეს. მისი დაპატიმრების ამბავი სარამ მარიას ძმისგან შეიტყო. შუადღე ახალი გადასული იყო, რომ გამოეცხადა, ლურჯ კომბინეზონში გამოწყობილი, და კართან აიტუზა. თმა შავად ულაპლაპებდა. სარას თვალი გაუშტერდა, სათვალის შუშებზე შერჩენილ, ფრჩხილისოდენა ცხიმიან ლაქებზე მიეყინა მზერა. მეტს ვეღარაფერს ხედავდა. ჭერზე ნეონის მილი ზუზუნებდა, რაღაცნაირი, ჩუმი ზუზუნით, ყურში უსიამოდ რომ ჩაესმოდა.
– ნიკო დაიჭირეს, – თქვა მარიას ძმამ.
– როგორ, თუ დაიჭირეს? ვინ გითხრა?
– მარიამ. ეს-ესაა ველაპარაკე.
– ჰო, მაგრამ...
– მარიასთვის თვითონ დაურეკავს.
– წარმოუდგენელია... – სარას ვიქტორი გაახსენდა.
– ადრე თუ გვიან ყველას დაგვიჭერენ, – თქვა ვიქტორმა ერთხელ, – მხოლოდ დროის ამბავია. მთავარია, ახლა გავიტანოთ თავი: ის, რასაც ჩვენ ვაკეთებთ, დანაშაული არაა. – ლაპარაკი არ დაუსრულებია, ისე დაიწყო სამკაულის ამოლაგება. შავ ნაჭერზე უამრავი საყურე აციმციმდა.
– ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას არ ჰგავს? – თქვა გამვლელმა ქალმა და შეჩერდა. ვარსკვლავებით მოჭედილი ცასავითააო, ამბობს ყველა და თითოეულს ჰგონია, რომ პირველი და ერთადერთია, ვისაც ეს შედარება მოაფიქრდა.
– რა თქმა უნდა, შეგიძლიათ გაიკეთოთ, – ეუბნებოდა გამვლელებს ვიქტორი. დიახ, ჩემი ნახელავია, ქვებიც ნამდვილია. – და ისინიც ყველაფერს იჯერებდნენ, რასაც ვიქტორი ამბობდა. შეუძლებელიც იყო მის ნათქვამში ეჭვი შეჰპაროდათ, ისე დამაჯერებლად ლაპარაკობდა.
– პირველ რიგში იმათ უნდა ეშინოდეთ, ვინც ყალბ რაღაცებს ყიდის, – თქვა მანუმ ცოტა მოგვიანებით, როცა "ავენიდაში" ისხდნენ. სარა უსმენდა და თან იმ კაცებზე ფიქრობდა, ყალბი ბრენდული საათებით რომ ვაჭრობდნენ და დაძაბულები, ყოველ წამს მზად რომ იყვნენ გასაქცევად. სავარაუდოდ, მართალი იყო მანუ. თუმცა, აი, ნიკო დაიჭირეს.
გაუბედავად იდგა მარიას ძმა. ყოყმანობდა და დროდადრო ფეხს ინაცვლებდა. ცხადად ჩანდა, რომ სიტუაცია დიდად არ სიამოვნებდა.
– უნდა წავიდე, – თქვა ბოლოს, – ჩვენთან გადმოდი, თუ რამე დაგჭირდება. ან მე ვიქნები, ან ელენა, ხომ იცი, თითქმის სულ სახლში ვართ.
მერე სათვალე მოიხსნა და შუშების წმენდას შეუდგა. გულმოდგინედ უსვამდა დაჭმუჭნილ ცხვირსახოცს, ვიდრე სარკესავით არ გააპრიალა. გეგონებოდათ, სწორედ ამ წამს ელოდა საგანგებოდ და აქამდე ვერაფრით გაებედა, სინამდვილისთვის თვალის გასწორება.
გაისტუმრა თუ არა მარიას ძმა, თვითონაც გავიდა და უახლოეს სატელეფონო ჯიხურს მიადგა.
– მართალია, – დაუდასტურა მარიამ ოდნავი შეყოვნების შემდეგ, – ნიკომ დამირეკა. თავის ნახატებს რომ ყიდდა, მაშინ წაუსწრიათ და დაუკავებიათ.
– სხვა? არაფერი უთქვამს?
– ბევრი არაფერი, თუმცა...
– რაო, რა გითხრა? მომიყევი, რაღას უცდი!
– მგონი, თავისუფლად ვერ ლაპარაკობდა.
– როგორ ფიქრობ, გვერდით ვინმე ედგა?
– მგონი, კი.
– როდის გამოუშვებენ, არ უთქვამს?
– არა. მხოლოდ ის მთხოვა, შენთვის გამეგებინებინა.
– სულ ესაა?
– ჰო.
– როგორ ფიქრობ, მოხერხდება მასთან დაკავშირება?
– არა მგონია, თუმცა... თუ დააპატიმრეს, მაშინ წესით უნდა... ერთი წუთით...
ტელეფონიდან ახლა გაურკვეველი ხრიალი მოდიოდა. ჩანდა, მარიამ ყურმილი გადადო. სარამ კიდევ ერთი მონეტა ჩააგდო, ესმოდა, როგორ გადაადგილდებოდა მისი მეგობარი ბინაში და რაღაცას დაეძებდა. ყურს უგდებდა შორიდან მომავალ შრიალს.
მერე ისევ ახლოდან, პირდაპირ ჩაესმა მარიას ხმა:
– ისევ აქა ხარ?
– კი.
მარიამ მიმდევრობით უკარნახა რამდენიმე ციფრი. პოლიციის მთავარი სამმართველოს ნომერია, – აუხსნა, – დარეკე, იქ უნდა ჰქონდეთ ინფორმაციაო.
– გმადლობ.
– სარა.
– რა?
– ხომ არ გირჩევნია, ჩვენთან გადმოხვიდე? დივანზე დაგაწვენდი...
ჩანდა, მარიას ეეჭვებოდა, რომ ნიკო დღესვე შეძლებდა შინ დაბრუნებას.
– არა, – უპასუხა სარამ. არ უნდოდა, იმედი ახლავე გადაეწურა, – სახლში მინდა დავხვდე, როცა ნიკო მოვა.
ჩუქება
