როცა მთელი შეგნებით, პრინციპულად, უყოყმანოდ ირჩევ, იყო მსახური და მთელი ცხოვრება უმაღლესი ღირსების გრძნობით ატარებ ამ „წოდებას“, როცა უარს ამბობ სიყვარულზე, თავისუფლებაზე, პირად ცხოვრებასა და საკუთარ აზრებზეც კი, შესაძლოა, ერთ მშვენიერ „დღის მიწურულს“ მიხვდე, რომ არც ერთი წუთი არ გიცხოვრია, მხოლოდ გამოგონილ იდეალებს ემსახურებოდი და ასე, თავდადებით, ბრმა ერთგულებითა და თაყვანისცემით შეპყრობილი, კარგავდი მართლაც ყველაზე ღირებულს – საკუთარ თავს...