დეტალები სტაფილოსფერში შეფერილი უზარმაზარი ხე, ძირს დაყრილი ყვითელი ფოთლები, მწვანე ბალახი, მზე, ვინტაჟური ხის სახლები, საყვარელი ღობეები, ლამაზ ყვავილებიანი ეზოები, უმნიშვნელო პატარა ნივთებითა და დეტალებით გაფორმებული ბილიკები, რომლებიც დიდ ხიბლს სძენს გარემოს, ირგვლივ ისეთი ფერადია ყველაფერი, რომ რთულია დაიჯერო ეს რეალობაა, თუ რომელიმე რომანტიკოსი მხატვრის მიერ თავისი სიამოვნებისთვის შექმნილი პეიზაჟი. ის იჯდა კმაყოფილი ღიმილიანი სახით ხის ძირას, ხის სკამზე და აგრძელებდა იმაზე ფიქრს თუ რა დიდი მნიშვნელობა აქვს დეტალებს, დეტალებს, რომელსაც ყველა ვერ ამჩნევს. მათი დანახვით ან მათზე ფიქრით რამდენად დიდი სიამოვნება შეიძლება შეიგრძნო. შინაგანად შეიგრძნო თითქოს,რაღაც ჩაიღვარა მთელ სხეულში და უაზროდ ბედნიერი ღიმილი მოგგვაროს ამ დეტალებმა, უაზრო იმიტომ, რომ შეიძლება ვერც მიხვდე იმ მომენტში რისგან გრძნობ თავს ბედნიერად...
რაც უფრო ბევრს ფიქრობდა ამაზე, მით უფრო ხშირად იღიმოდა და ასე გრძელდებოდა სიამოვნება. ის დეტალებისგან იღებდა ენერგიას, მთელი სხეული სითბოთი ევსებოდა და ამ ბედნიერების შეგრძნებისგან იწყებდა კიდევ უფრო ბევრ დადებით დეტალებზე ფიქრს. ამ ფიქრებს კი თავისი ბედნიერება მოქონდა, რომელსაც ისევ სხვა დადებითი ფიქრები მოჰყვებოდა და ასე შეეძლო საათობით ყოფილიყო. მერე კი აღარაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა, ის უკვე თვითონ იყო ბედნიერების მომტანი ირგვლივ მყოფებისთვის. თვითონვე იწყებდა დადებითი ენერგიის გამოსხივებას...
იჯდა და ფიქრობდა რომ ბედნიერება სიმარტივეშია. არ აქვს მნიშვნელობა ვინ ხარ, რას წარმოადგენ, რამეს მიაღწიე თუ არა ცხოვრებაში, რა პროფესიის ხარ, რომელ ქვეყანაში ხარ, სახლში ხარ თუ არა, რა სტატუსი გაქვს სოციუმში, უბრალოდ ბედნიერება შენშია. ის არ არის დამოკიდებული გარემოზე, შენი გარემოსადმი დამოკიდებულებაა მთავარი, მას შენ ქმნი. შენ ირჩევ იყო თუ არა ბედნიერი და როდესაც გააცნობიერებ ამას, როდესაც ჩაწვდები მისი აუცილებლობის არსს და აირჩევ ბედნიერებას ეს ყველაფერი ჩვევად გექცევა. ჩვევად გექცევა იყო ბედნიერი. რა მარტივია ახლა ამაზე ფიქრი, სასაცილოა, ასე რომ ეფიქრა ამისთვის ოცდაათი წელი დაჭირდა, რამდენი გარემო გამოიცვალა, რა ფერის აღარ ყოფილა მისი ფიქრები, ერთსა და იმავე გარემოში ბედნიერიც ყოფილა და უბედურიც და ახლა ლოგიკური ეჩვენება თავისი ფიქრები და დარწმუნებულია, რომ პრობლემა მასშია და არა გარემოში. ის აკეთებს არჩევანს ბედნიერი იყოს თუ არა. წითელი იყოს თუ არა მისი ფიქრები. ოცდაათი წელი...სამწუხაროა თავიდანვე რომ ვერ ეზიარები ამ ჭეშმარიტებას. თუმცა არა, ასე ხომ ერთფეროვანი იქნებოდა ყველაფერი. მოსაწყენი იქნებოდა ყველა ეტაპის გავლის გარეშე ცხოვრება. რამდენი რამე და ვინმე გცვლის, გძერწავს. მერე ისევ შენი სამუშაოა გამოთალო შენი ფსიქიკა, აზროვნება, მოაშორო ზედმეტები და დაიყვანო მარტივ ფორმულამდე. ასე უფრო საინტერესოა გამოცადო ბევრი რამ და ბოლოს აღმოჩენა გაკეთო შენთვის.
მის აზრებს ბევრი ვერაფერს გაუგებდა, მაგრამ განა რა საჭიროა ყველამ გაგიგოს, დაინახოს ან ყველამ იცოდეს. ოცდაათი წელი ის სხვებისთვის ცხოვრობდა, მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა სხვას როგორ ეგრძნო კომფორტულად თავი მასთან ურთიერთობის დროს. ოცდაათი წელი თითქოს დაიკარგა, გზააბნეული გაურკვეველ ადგილებში ხეტიალობდა, თითქოს თავის ცხოვრებას გვერდიდან უყურებდა, როგორც ფილმის კადრებს. თითქოს ავტოპილოტი მართავდა მას ,თვითონ კი ძილბურანში იყო.
ახლა აქ ზის, თავის სხეულშია. გრძნობს ,როგორ ივსება სხეული თბილი ჟრუანტელით და ყველა უჯრედი ზეიმობს. არაფერი განსაკუთრებული, ჩვეულებისამებრ უბრალოდ ბედნიერია...
ასე განაგრძობდა ფიქრს ხის სკამზე ჩამომჯდარი, მზე უთბობდა ფიქრებისგან გამოწვეულ შერჩენილ ღიმილს. ალბათ რამდენიმე წლის წინ ვერც წარმოიდგენდა სიმარტივის ფორმულას თუ აღმოაჩენდა. ზის სახლისგან ძალიან შორს, სრულიად უცხო ქვეყანაში და დეტალებს უღრმავდება.