* * *
გზად თოვლს ყოველგვარი კვალი წაეშალა და ახლა ანას კეთილი ფიქრების წაშლას ცდილობდა. გოგონას თვალებს სიცივისგან მუხლები უკანკალებდათ. ფიფქები მოფრინავდნენ და მოფრინავდნენ, მის თავზე თეთრ გვირგვინს ქმნიდნენ, ნიშნად ანას ძლიერი და დაუმარცხებელი სულისა.
* * *
დედამიწის ბოლო წრეა, ახლა ხიდან მეეზოვის დამარცხებულ ცოცხს კვირტები უცქერენ... უცქერენ და იცინიან, დიახ, კვირტები იცინიან...
* * *
შოშიას უყვარდა თავისი სახლი, რადგან შოშია სახლი იყო, უყვარდა თივის ზვინები, რადგან შოშია თივის ზვინი იყო, უყვარდა იფქლის ყანა, რადგან შოშია იფქლის ყანა იყო, უყვარდა მთები, რადგან შოშია მთა იყო, უყვარდა სანთლები რადგან შოშია სანთელი იყო, სანთელი, რომელიც მთებს შორის გაკვეხებულ ერთ პატარა სოფელს ანათებდა, მხოლოდ ერთი სანთელი... ისე ანათებდა, როგორც ქალაქს ათასი ლამპიონი...
* * *
- პიროვნება რა არი? - გოგონა ცნობის მოყვარეობის მორევში დაცურავდა.
- პიროვნება ადამიანია, მოაზროვნე ადამიანი, რომელსაც შეუძლია სამყარო მთებს იქითაც დაინახოს.
* * *
ვაზის წვეთები მის სხეულში დახეტიალობდნენ, ბოლოს ნატყვიარებიდან გამოსულნი დედამიწას ეხეთქებოდნენ, ქართველი ძმები აფხაზეთს შესცქეროდნენ, ყველას თვალებში წიგნი იწერებოდა, წიგნი ცხელი ტყვიების, ჭრილობების, სიყვარულის, მონატრების, ერთობისა და ძმობის შესახებ...
* * *
თვალები ყოველთვის არ გეტყვიან სათქმელს, ალბათ მათაც აქვთ გული, რომელშიც საიდუმლოს ინახავენ, ისევე, როგორც ჩვენ, ადამიანები...
* * *
სიზმრები ისევე მეცვლებოდა, როგორც ფიქრები და წარმოდგენა. ბავშვობაში მესიზმრებოდა, რომ დავფრინავდი, ბებიაჩემი ამბობდა, ასეთი სიზმრები ჩემი ზრდის მიზეზი იყო, ალბათ ჩემი ფიქრებიც დაფრინავდნენ...