პროლოგი ერთხელ, მეცხრე კლასში, ლექსის ანალიზი უნდა გამეკეთებინა. ერთ-ერთი სტრიქონი ასეთი იყო: "თვალები ღია რომ არ გქონოდა, ვერ გაიგებდი, რა განსხვავებაა სიზმარსა და რეალობას შორის". მაშინ ამ სიტყვების აზრი ვერ გავიგე. თანაც, იმ დროს ერთი ბიჭი მიყვარდა და ლიტერატურული ანალიზისთვის მეცალა?! ახლა კი, 3 წლის შემდეგ, ეს ლექსი შესანიშნავად გავაცნობიერე.
ბოლო დროს ჩემი ცხოვრება სიზმარში უფსკრულის პირას ყოფნას დაემსგავსა. ისეთი დღეებიც იყო, როდესაც ვფიქრობდი, გავიღვიძებდი და მივხვდებოდი, რომ ეს მოვლენები ჩემს ცხოვრებაში რეალურად არ ხდებოდა. თავი მოჯადოებული ძილით მძინარი პრინცესა მეგონა – ვფიქრობდი ნებისმიერ წამს ეს კოშმარი დასრულდებოდა, ჩემს პრინცს დავიბრუნებდი და დასასრული ბედნიერი იქნებოდა.
მაგრამ ბედნიერი დასასრული არ ჩანდა... სულ მცირე, ახლო მომავალში მაინც. და ჩემი პრინცი?! ეჰ, გრძელი ისტორიაა. ჩემი პრინცი ვამპირად გადაიქცა. უფრო რომ დავაკონკრეტო – სტრიგოიდ. ჩემს სამყაროში, ადამიანებისგან ფარულად, ორი ტიპის ვამპირები არსებობენ. მოროიები ცოცხალი ვამპირები არიან, კარგი ვამპირები, რომლებიც მაგიის ელემენტებს ფლობენ. მათ არსებობისთვის სისხლი სჭირდებათ, თუმცა მის მისაღებად არ ხოცავენ. სტრიგოიები კი მკვდრეთით აღმდგარი ვამპირები არიან – სწრაფები და დაუნდობლები, რომლებიც სისხლით იკვებებიან და ჭამისას ადამიანებს კლავენ. სტრიგოიდ გადაქცევა ორი გზით შეიძლება – იძულებით ან საკუთარი არჩევანით – ბოროტი საშუალებების გამოყენებით.
და დიმიტრი, ბიჭი, რომელიც მიყვარდა, სტრიგოიდ საკუთარი სურვილის საწინააღმდეგოდ გადაიქცა. ეს ბრძოლის დროს მოხდა, ეპიკური სამაშველო მისიისას, რომელშიც მეც ვმონაწილეობდი. სტრიგოიების გუნდმა მოროიები და დამპირები გაიტაცა, იმ სკოლიდან, სადაც მე ვსწავლობდი, ჩვენ კი მათ გადასარჩენად გავემართეთ... დამპირები ნახევრად ვამპირები, ნახევრად კი ადამიანები არიან. მათ ბუნებისგან ადამიანური სიძლიერე და გამძლეობა ებოძათ, მოროიებისგან კი – რეფლექსები და გრძნობები. დამპირები იწვრთნებიან, რომ მცველები გახდნენ – მოროიების ელიტარული პირადი დამცველები. და აი, სწორედ ეს ვარ მე. ასეთი იყო დიმიტრიც.
სტრიგოიდ გარდასახვის შემდეგ მოროიების სამყარო დიმიტრის გარდაცვლილად მიიჩნევს. ერთი მხრივ, ასეც იყო. ის, ვინც სტრიგოიდ გარდაიქმნებოდა, მიუხედავად იმისა, ეს მისი სურვილით მოხდებოდა თუ სურვილის საწინააღმდეგოდ, ყველა კეთილ თვისებას კარგავდა. ხდებოდა ბოროტი და საშიში. ადამიანი, რომელიც სტრიგოიდ გარდასახვამდე იყო, სადღაც ქრებოდა. სიმართლე გითხრათ, უფრო მარტივი იქნებოდა, წარმოგვედგინა, თითქოს ისინი სამოთხეში ან სხვა ცხოვრებაში გადადიოდნენ, ვიდრე ის, რომ ღამით ქუჩებში ნადირობდნენ და მსხვერპლს მისდევდნენ. მაგრამ მე არც დიმიტრის დავიწყება შემეძლო და არც იმის აღიარება, რომ ის, ფაქტობრივად, მკვდარი იყო. ის იყო კაცი, რომელიც მიყვარდა, კაცი, რომელსაც ისე კარგად ვუგებდი, რომ ჩვენ შორის ზღვარი რთული გასავლები იყო. მიუხედავად იმისა, რომ ახლა იგი რეალურად მონსტრი იყო, ჩემი გული მას ვერ უშვებდა. ის სადღაც იყო. მე არც ის დიალოგი დამვიწყებია, რომელიც ერთხელ გვქონდა. ორივე ვთანხმდებოდით, რომ ჯობდა მკვდრები ვყოფილიყავით, ვიდრე დედამიწაზე სტრიგოის სახით გვევლო.
და ერთხელაც, გლოვისას, გადავწყვიტე, მისი ამ სურვილისთვის პატივი მეცა, თუნდაც მას უკვე სხვა შეხედულება ჰქონოდა. მე ის უნდა მომეძებნა. უნდა მომეკლა და მისი სული ბნელი, არაბუნებრივი მდგომარეობიდან გამეთავისუფლებინა. ვიცოდი, რომ იმ დიმიტრის, რომელიც მე მიყვარდა, ეს ენდომებოდა. თუმცა სტრიგოის მოკვლა ადვილი არ არის, ისინი გიჟურად სწრაფები და ძლიერები არიან. მათ არ იციან შეწყალება. რამდენიმე სტრიგოი უკვე მყავდა მოკლული – რაც გიჟურად მაგარი იყო ისეთი ვინმესთვის, ვისაც 18 წელი ახლახან შეუსრულდა. თუმცა ვიცოდი, რომ დიმიტრისთან იგივეს გაკეთება ჩემთვის უდიდესი გამოწვევა იქნებოდა, როგორც ფიზიკურად, ისე ემოციურად.
ფაქტობრივად, გადაწყვეტილება ემოციების შემოტევამ მიმაღებინა. დიმიტრის საძებნელად წასვლა ჩემი ცხოვრების მნიშვნელოვნად შეცვლას ნიშნავდა (თუნდაც საერთოდ არ გაგვეთვალიწინებინა ის, რომ მასთან ბრძოლას შეიძლებოდა ჩემი სიცოცხლე შეეწირა). მე ისევ აკადემიაში ვსწავლობდი, მის დამთავრებასა და დაფრთიანებულ მცველად გადაქცევას მხოლოდ რამდენიმე მტანჯველი თვე მაშორებდა. ყოველი დღე, როცა წმინდა ვლადიმირის აკადემიაში დავბოდიალობდი – შორეულ, დაცულ სკოლაში მოროიებისა და დამპირებისთვის – დიმიტრის სტრიგოიდ ყოფნის კიდევ ერთ დღეს ნიშნავდა და ჩემი პირობის შეუსრულებლობას. ის გარეთ იყო, ცხოვრებდა იმ გარემოებებში, რომელშიც არასდროს ისურვებდა. მე ის იმდენად მიყვარდა, რომ ამას ვერ დავუშვებდი. ასე რომ სკოლა ნაადრევად უნდა დამეტოვებინა და გარეთ, ადამიანებთან წავსულიყავი. უნდა მიმეტოვებინა სამყარო, რომელშიც თითქმის მთელი ცხოვრება გავატარე.
წასვლა ჩემთვის არა რაიმე ნივთის, არამედ ერთი ადამიანის მიტოვებასთან ასოცირდებოდა: ჩემი საუკეთესო მეგობრის, ლისასი, რომელსაც ვასილისა დრაგომირად იცნობდნენ. ლისა მისი გვარის სამეფო გენეალოგიის უკანასკნელი მოროი იყო. სკოლის დამთავრების შემდეგ მისი მცველობის კანდიდატად წარმადგენდნენ,