,,უვიცობა მსოფლიოში საუკეთესო მეცნიერებაა, იგი უშრომელად მოგვეცემა და არ აღონებს სულს!”– ჯორდანო (ფილიპო) ბრუნო
პროლოგი. ახალი ბაბილონი, 2000-2007 წლები
კალამი ხელში ასურელი მესანთლის გაბოია ,,შტერისა“ და ნიუ-იორკელი გმირის, ჯიმ ფილცუოტერის მწარე ხვედრმა ამაღებინა. ასური სოფელია იმერეთში, ახალი ბაბილონის ეპარქიაში, ნიუ-იორკი ნიუ-იორკია, მსოფლიოს დედაქალაქი!
ორივე მოკვდავზე სიმართლეს დასაწყისშივე გაგიმხელთ: პირველი მათ შორის – გაბოია – ამქვეყნად გახლავთ ტანჯვისთვის განწირული, ხოლო მეორე, ჯიმ ფილცუოტერი – ჯოჯოხეთში კბილთა ღრჭენისთვის. ვინ იცის, რომელი ყოფაა მეტი, უპირატესი, ვინ გაავლო ზღვარი მიწიერსა და შემდგომ ცხოვრებას შორის – სიკვდილმა? სულ ერთმა წამმა?! არა, ორივე ჩაგრული საბრალოა, ორივეს სჭირდება შეცოდება და შველა. ვიცი, ჩემი მწერლური ექსპერიმენტი არ დამთავრდება კარგად – ბევრი ქვა მომხვდება და ბოლოს ქართული ინკვიზიციის მართალ ცეცხლში დავიწვები, მაგრამ სინდისის ქენჯნას და საკუთარ თავს ვერსად გავექეცი. გაბოია და ჯიმი, სასოწარკვეთილნი, მუდმივად ჩამძახიან: ,,შეგვიბრალე! მიდი, ხმა ამოიღე, იყვირე, ნურაფრის გეშინია!“. მეც თამამად შევუდექი ჩემთვის უჩვეულო ლიტერატურულ ღვაწლს, რადგან განვლილმა ხიფათიანმა ცხოვრებამ სიკვდილის შიშს შემაჩვია.
5 წელი მედავითნედ ვიყავი დადგენილი სოფელ ასურის ეკლესიაში, აწ მეფსალმუნეყოფილი. მედავითნეობა უთუოდ მძიმე პროფესიაა – მთელი დღე ტაძარში დგახარ ფეხებდასივებული, ლოცვებს გაჰყვირი გამოთქმით და ამაში, ღვთაებრივი დივიდენდების გარდა, არაფერს იღებ. იერარქიულად უმდაბლეს საფეხურზე იმყოფები, თუმცა, მომავალში, მოძღვრის კეთილგანწყობით, შეიძლება მღვდლობასაც გამოჰკრა ხელი. ხუცურად მკითხველი ორატორი ხარ, ვარსკვლავებზე მეოცნებე, დედამიწას მიჯაჭვული უხომალდო კოსმონავტი. მედავითნეობამდე ძლიერ ავად შევიქენი, ხანგრძლივმა რეანიმაციულმა ყოფამ კისერში გაყრილი კათეტერებით, გაუთავებელმა გადასხმებმა, უიმედობამ და ტკივილმა ცხოვრების აზრზე ჩამაფიქრა. დავრწმუნდი რა სოლომონ ბრძენის ცნობილი გამონათქვამის სიმართლეში, მიწიერი ყოფის ამაოებაზე, ეკლესიაში მივედი ქრისტესთან, რათა ჭეშმარიტება მეპოვა. თითქოს მივაგენი კიდეც, რომ არა გაბოია და ამერიკელი შავკანიანი ჯიმი.
სანამ ასურელ მესანთლესა და ამერიკის შვილს – ნიუ-იორკის მეტროში მცხოვრებ შავკანიან მამაკაცს შევხვდებოდი, მანამ მღვდელი გიორგი გრძელიშვილი გავიცანი, ამავე წმინდანის სახელობის ეკლესიის წინამძღვარი. მე, მოსიყვარულე ბატონის მაძიებელი, ბრმად და გულმხურვალედ მივენდე მას.
ნათელი ხსოვნა პირველი ეკლესიური წლების შესახებ ახლაც გულს მითბობს: გულმხურვალე, მონასტრული ტიპიკონით განუწვეტელი ლოცვა; ღვთისა და მამაოს უპირობო და სასურველი მორჩილება; სახარების
კითხვა და სულიერი სიმშვიდე; ყოფიერების ნებისმიერ კითხვაზე გასაგები და ნუგეშის მომცემი პასუხი; დიდი მარხვა გერგეთის სამებაში და მრავალი სხვა. მსგავსი ნეტარი ცხოვრება, სულიერ აღმაფრენაში ყოფნა, რაღა
თქმა უნდა, მუდმივად ვერ გაგრძელდებოდა – მე შუბლით აგურის კედელს შევასკდი. წინაღობა, თავზე მოზრდილი კოპის ამოსვლის მიზეზს რომ წარმოადგენდა, გაბოია მესანთლისა და ამერიკელი ფილცუოტერის სევდიანი ისტორიის ქვა-კირით გახლდათ ნაშენი. სანამ ორივეზე მოგითხრობდეთ, ერთად გადავხედოთ ბაბილონს, მის ბინადართ.