I მანქანაში ჩაჯდომაც ვერ მოვასწარი, რომ ჩემმა რძალმა აგრესიულად მომახალა:
– როგორც იქნა! ვერ გაიგონე მანქანის საყვირის ხმა?! ათი წუთია გელოდებით.
– გაგიმარჯოს, – მშვიდად ვუპასუხე.
ჩემი ძმა ჩემკენ შემობრუნდა, თვალი ჩამიკრა და მკითხა:
– როგორ ხარ, ლამაზო?
– ნორმალურად.
– გინდა, შენი ნივთები საბარგულში ჩავალაგო?
– არა, მადლობა. მხოლოდ ეს პატარა ჩანთა და კაბა მაქვს... აქვე, უკანა სავარძელზე დავდებ.
– ესაა შენი კაბა? – წარბი ასწია რძალმა და ჩემს მუხლებზე მრგვლად დახვეულ შიფონის ნაჭერს დახედა, – კი მაგრამ, ეს რა არის?
– სარი.
– ვხედავ, რომ სარია.
– ვერაფერსაც ვერ ხედავ! მაშინ დაინახავ, როდესაც ჩავიცვამ, – მივუგე თავაზიანად და პასუხად მხოლოდ მისი სახის უსიამოვნო გამომეტყველება მივიღე.
– შეგვიძლია წავიდეთ? – იკითხა ჩემმა ძმამ.
– დიახ. თუმცა არა... რაღაცის ყიდვა მინდოდა, შეგიძლია, ქუჩის ბოლოს, არაბების მაღაზიასთან გამიჩერო?
ჩემმა რძალმა ხმაურით ამოისუნთქა.
– რისი ყიდვა დაგავიწყდა?
– ზედმეტი თმის მოსაშორებელი ცვილის.
– და მის ყიდვას არაბების მაღაზიაში აპირებ?
– ოჰ, მე ხომ ყველაფერს ჩემს რაშიდთან ვყიდულობ! ყველაფერს, აბსოლუტურად ყველაფერს!
რა თქმა უნდა, ჩემი ერთი სიტყვაც კი არ დაუჯერებია.
– ყველაფერი რიგზეა? შეგვიძლია წავიდეთ?
– დიახ.
– ღვედის შეკვრას არ აპირებ?
– არა.
– რატომ?
– კლაუსტროფობია, – მივუგე და სანამ ჩვეულ მონოლოგს გააბამდა ტრანსპლანტაციისთვის გამოუსადეგარი მკვდარი ქსოვილისა და ქალაქ გარშის საავადმყოფოს შესახებ, დავამატე:
– ცოტას დავიძინებ, ძალიან დაღლილი ვარ.
ჩემს ძმას გაეღიმა.
– ადრე გაიღვიძე?
– მთელი ღამის განმავლობაში წამითაც არ მომიხუჭავს თვალი, – ვუპასუხე მთქნარებით.
რა თქმა უნდა, ვიცრუე. რამდენიმე საათი მეძინა. ჩემი რძლისთვის ნერვების მოსაშლელად მოვიტყუე. რასაკვირველია, ტყუილს ვერ მიმიხვდა. მასში ყველაზე მეტად ის მიყვარს, რომ ვერასოდეს ვერაფერს ხვდება.
– ამჯერად სად იყავი? – მკითხა უკმაყოფილოდ, ცისკენ აპყრობილი თვალებით.
– მეგობრებთან.
– წვეულება გქონდათ?
– არა, კარტს ვთამაშობდით.
– აჰ, კარტს.
– დიახ. პოკერს.
თავი მხოლოდ ოდნავ გააქნია, რათა ახლად გაკეთებული ვარცხნილობა არ დაშლოდა.
– რამდენი წააგე? – თავის შესაქცევად მკითხა ჩემმა ძმამ.
– არც არაფერი, ამჯერად მოვიგე.
ირგვლივ დამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოვარდა.
– რამდენი? – ვეღარ მოითმინა და მკითხა ჩემმა რძალმა, თან "პერსოლის" სათვალე შეისწორა.
– სამი ათასი.
– სამი ათასი ევრო?
– დიახ, – ვუპასუხე გულუბრყვილოდ, – რუბლზე თამაშით ხომ არ შევიწუხებდი თავს.
ჩავიხითხითე. ეს-ესაა, ჩემს პატარა კარინს მშვენიერი ამბავი შევატყობინე და დარწმუნებული ვარ, მთელი ჩვენი მოგზაურობის განმავლობაში ამაზე იფიქრებს.
წარმოვიდგინე, როგორ ამუშავდებიან მისი ტვინის ჭანჭიკები:
სამი ათასი ევრო... ტიკ-ტაკ, ტიკ-ტაკ... რამდენი შამპუნი ან ასპირინის აბი უნდა გაყიდოს, რომ სამი ათასი ევრო მოიგოს?... ტიკ-ტაკ, ტიკ-ტაკ... საშემოსავლო, დამატებული ღირებულების, იჯარისა და კომუნალური გადასახადები... რამდენჯერ უნდა ჩაიცვას მისი სამუშაო თეთრი ზედატანი, რომ სუფთად მოიგოს სამი ათასი ევრო? და სოციალური დაცვის გადასახადი?!... ანაზღაურებადი შვებულება... ტიკ-ტაკ, ტიკ ტაკ...
სახე ხელებში ჩავმალე, მუხლები ნიკაპთან მივიტანე და მანქანის უკანა სავარძელზე ოთხად მოკეცილი, ძრავის ხმასთან ერთად ავხითხითდი.
ჩემმა რძალმა ფარმაცევტული ფაკულტეტი დაამთავრა, თუმცა ამჯობინებს თქვას, სამედიცინო ფაკულტეტი დავამთავრეო. მას საკუთარი აფთიაქი აქვს, თუმცა თავს ფარმაცევტული ლაბორატორიის მფლობელად მოიხსენიებს.
მას შეუძლია იწუწუნოს თავის აღრიცხვა-ანგარიშებზე მაშინ, როდესაც ყველანი დესერტს ვჭამთ. სამსახურში ატარებს ქირურგის, ყელამდე შეკრულ თეთრ ზედატანს, წებოვანი იარლიყით, რომელზეც ლურჯად წერია მისი სახელი. ყველაზე კარგად ყიდის უკანალზე კანის დამარბილებელ საცხებს და ვიტამინებს, რომლებიც კანის გაჯანსაღებასა და რუჯის შენარჩუნებას უწყობს ხელს; ამას იმით ხსნის, რომ მან მოახერხა პარაფარმაციის მიმართულების მნიშვნელოვნად განვითარება.
ჩემი რძალი საკმაოდ იოლად პროგნოზირებადი ადამიანია.
როდესაც მე და ჩემმა დამ, ლოლამ შევიტყვეთ, რომ ოჯახში ნაოჭების საწინააღმდეგო საშუალებების და "კლინიკისა" და "გერლანის" პროდუქციის გადამყიდველი გვყავდა, მას ყელზე ლეკვებივით შემოვეხვიეთ. ოჰ! იმ დღეს შესანიშნავი დღესასწაული მოვუწყვეთ! დავპირდით, რომ დღეიდან ყოველთვის მასთან მივიდოდით ყველაფრის საყიდლად და მზად ვიყავით, მისთვის გვარით მიგვემართა, ანუ ექიმი ან პროფესორი ლარიო-მოლინუ გვეწოდებინა, რათა ჩვენი ატანა ადვილად შეძლებოდა.
მზად ვიყავით, პარიზის რეგიონის ჩქაროსნული მატარებლით მივსულიყავით მის სანახავად, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემთვის და ლოლასთვის დიდი ტანჯვაა პუასიმდე მატარებლით წასვლა, რადგან მარეშოს გავცდებით თუ არა, უკვე აუტანლად ვგრძნობთ თავს.
მაგრამ იქამდე მისვლა არ დაგვჭირვებია, რადგან ჩვენმა რძალმა პირველი საკვირაო სადილის დასრულებისთანავე თითქოს ხელში აგვიყვანა და თვალებდახრილმა