ქალაქი ნესტში იყო გახვეული ციოდა როგორც ზამთარს შეეფერებოდა გული კი ისე კრთოდა როგორც გაზაფხულისას.
დუმდა თბილი ზამთრის სიჩუმე, რომელიც თეთრ ზეცად აწევდა ჩვენ ნაცრისფერ ქალაქს.
შუა–დღე ხანი იყო, საათი ნელ–ნელა გადადიოდა და თანდათან გვაახლოვებდა, გული ჩქარდებოდა, როგორც პირველი თოვლისას, როგორც ზამთარს შეეფერება.
წინ ერთი თვე იყო, როგორც ერთი დიდი დრო, მიწის შესუნთქვის, როგორც დრო ადრეული ღამეების და ყველასთვის რატომღაც ყოველდღიური ახალი წლისა.
ჩუქება
