ეს არ არის ქართული ემიგრაციის ისტორია ლევილი შატოში. ეს იქაურობის და იქაური ცხოვრების სახელდახელო ჩანახატია. მინდოდა, კიდევ ერთხელ მეგრძნო თავი მათ შორის, ვისაც ვიცნობდი, ვის გვერდითაც ბავშვობა და ახალგაზრდობა გამიტარებია. ბევრი მათგანი ძალიან ძვირფასია ჩემთვის. მაშინ როცა გურამ შარაძე ამ საკითხზე წერდა, ბევრი მათგანი ამ ქვეყნად აღარ იყო, სხვები თავდაბალი, ან წარმოსაჩენად უინტერესო ადამიანები იყვნენ. ცხადია, ამ სტრიქონების წერისას გვრძნობ, რომ მეტი კითხვა უნდა დამესვა, უკეთ გავცნობოდი მათ. მაგრამ ,რადგან არც ისტორიკოსი ვარ და არც მემუარისტი, შემოვიფარგლე იმის აღწერით, როგორებადაც მათ ვხედავდი. მე მხოლოდ ერთი სურვილი მამოძრავებს, დაგაინტერესოთ იმ ხალხის უმძიმესი ტკივილით, რომლებმაც სამუდამოდ დაკარგა სამშობლო. (ავტორი)