ბოლო დროს უძილობა დასჩემდა. საათობით იწვა და ჭერს მიშტერებოდა. საღებავგადაცლილ კედელზე ხან რა ფიგურას ამოიცნობდა, ხან რას. თავისი კატის შურდა, მთელი დღე ძილის მეტს რომ არაფერს აკეთებდა.
დღეს აფთიაქიდან საძილე პრეპარატი მოიტანა, რამდენიმე აბი გადაყლაპა და ადრე დაწვა იმ იმედით, რომ იქნებ ახლა მაინც ღირსებოდა ნორმალური ძილი.
ცოტა ხანში სისუსტე იგრძნო. ტანი დაუმძიმდა. რამდენჯერმე დაამთქნარა კიდეც.
_ ძლივს _ გაიფიქრა და თვალები დახუჭა.
შემოსასვლელი კარი გაიღო. თავისი კარის ჭრიალს ათასში გაარჩევდა.
_ ოღონდ ახლა არა _ გაიფიქრა და წამოდგა. თავბრუ ეხვეოდა. დაბარბაცდა. კედელს მიეყრდნო.
კარები მიიკეტა და ერთხანს სიჩუმე ჩამოწვა. კატას გადახედა. სავარძელში იწვა და ეძინა.
_ ალბათ ანასტასიაა _ გაიფიქრა და რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა, მაგრამ ისევ თავბრუ დაეხვა. თვალები მოიფშვნიტა, რომ როგორმე გაექრო ათასი ფერადი წერტილი, მაგრამ უშედეგოდ.
შესასვლელში რაღაც გახმაურდა. თითქოს დაბლა რაღაც დაეცა. მერე ვიღაც მძიმე ნაბიჯებით ნელა წამოვიდა საძინებლისკენ.
_ რომელი ხარ? _ დაიყვირა ლევანმა და ცალი ხელით სკამს მოეჭიდა, რომ არ წაქცეულიყო.
ნაბიჯების ხმა გრძელდებოდა, ნელა ვიღაც მიდიოდა მისკენ.
საშინელმა შიშმა შეიპყრო.
_ მძარცველია _ გაეულვა თავში და აქეთ-იქით მიმოიხედა. გამოსავალი სწრაფად უნდა ეპოვნა. იმდენი ძალა არ ჰქონდა, რომ სახლში შემოჭრილ ქურდს გამკლავებოდა, არც იარაღი მოეპოვებოდა, გარდა დანებისა. როგორმე სამზარეულოში უნდა გასულიყო.
ხმა შეწყდა. უცნობი ალბათ კარებთან იდგა. ბოლო ძალები მოიკრიბა და საძინებლის მეორე კარებიდან მისაღებში გავიდა, ჩუმად, ისე რომ ხმა ქურდამდე არ გასულიყო. ფეხაკრეფით მიაბიჯებდა. ფეხები ძლივს ემორჩილებოდნენ. კარებთან სკამს წამოედო და წაიქცა. სიმწრის ოფლმა დაასხა. წამოდგა და მიმოიხედა. ირგვლივ არავინ ჩანდა. საძინებელში ბნელოდა და მეორე კართან ვერაფერს ხედავდა.
“იქნებ მომეჩვენა”
ამ აზრმა ცოტა დაამშვიდა.
საძინებლის კარები მიჯახუნდა და თავისით დაიკეტა. მუქი ლანდი გაჭირვებით გაარჩია სიბნელეში.
სამზარეულოში შევარდა და შუქი აანთო. კარი ჩაკეტა, მერე ხელის კანკალით გააღო უჯრა და ყველაფერი გადმოყარა, ბასრი დანა აიღო და კარებს მიაშტერდა. შეშლილი თვალებით იყურებოდა. სახელურს ვიღაც დაეჯაჯგურა. კარი ირყეოდა და ჭრიალებდა, ალბათ დიდი ხანი ვეღარ გაძლებდა.
“დანა არ მიშველის”
გაიფიქრა რატომღაც, იარაღი ჯიბეში ჩაიდო და გასასვლელ კარს ეცა. ბაღში გავარდა და ჭიშკარი გააღო. თავისი სახლისთვის თვალი არ მოუშორებია.
სამზარეულოში შუქი ჩაქრა. ირგვლივ ყველაფერი დაბნელდა. უკან-უკან დაიხია, რაღაცას მიეჯახა, იყვირა და მობრუნდა. ხე იყო.
ბაღში ბალახები გაშრიალდა. ვიღაც მორბოდა. ბევრი აღარ უფიქრია, ტყისკენ შებრუნდა და გაიქცა. წამლის ზემოქმედებას ჯერ კიდევ არ გაევლო. ოფლი ასხამდა და თავბრუ ეხვეოდა, მაგრამ შეუჩერებლად მირბოდა. უკნიდან გამხმარი ტოტების ხმა ესმოდა. მდევარი ახლოს იყო. სახე სულ დაუსისხლიანდა, ხის ტოტები და ეკლიანი მცენარეები ტანსაცმელს უხევდნენ, მაგრამ არ ჩერდებოდა. ახლა გაჩერება არ შეიძლებოდა.
ტყის ამ ნაწილში არასდროს არ ყოფილა, მაგრამ გადარჩენა თუ უნდოდა, არ უნდა გაჩერებულიყო.
წამით შედგა, ამოისუნთქა, აჩქარებით სუნთქავდა. გული გამალებით უცემდა.
არ უნდოდა ეფიქრა, მაგრამ აზრები თავს არ ანებებდნენ. ვინ იყო უცნობი? რატომ მოსდევდა? რომელი ქურდი გაყვებოდა გაუვალ ტყეში, როცა სახლი ცარიელი იყო? ვიღაცას მისი მოკვლა უნდოდა. ათასმა აზრმა გაუელვა თავში.
ძალა მოიკრიბა და ისევ გაიქცა. ცოტა ხანში გზაზე გავიდოდა, მანქანების ხმა უკვე ისმოდა. ტყიდან გავიდა და უკმაყოფილების შეძახილი აღმოხდა. დიდი რკინის მესერი ჰყოფდა ტყეს ცენტრალური გზიდან. უკან მოიხედა. ტყის სიღრმიდან ავისმომასწავებლად ისმოდა ფოთლების შრიალი. სხვა გზა არ ჰქონდა. დასისხლიანებული ხელებით მოეჭიდა მესერს და მეორე მხარეს მოექცა. შვებით ამოისუნთქა.
გზაზე გავიდა, იქნებ რამე გაეჩერებინა. სახლში ვეღარ მიბრუნდებოდა, პირდაპირ პოლიციის განყოფილებაში უნდა მისულიყო, რამდენიმე მანქანას ხელი დაუქნია, მაგრამ უშედეგოდ, არავინ უჩერებდა.
მოულოდნელად ვიღაცამ ხელი სტაცა და უკან გაათრია. პირზე ხელს მაგრად უჭერდა, რომ არ ეყვირა. ძლიერმა მკლავებმა დაბლა დააგდო და ყელში ხელი წაუჭირა. უცნობის სახეს ვერ ხედავდა, მაგრამ ცხადად დაინახა მის ყელზე დაკიდებული მედალიონი.
_ სულ მალე... _ ჩასჩურჩულა კაცმა გესლიანი ხმით და ხელი უშვა.
თვალები დახუჭა. გაურკვეველ ბინდში გაეხვია. ყურში ხმამაღალი კნავილის ხმა ჩაესმა. თვალი გაახილა. თავის საწოლში იწვა. კატა თავთან ეჯდა და კნაოდა.
გაკვირვებულმა მიმოიხედა. ყველაფერი რიგზე იყო, ხელებზე დაიხედა, ნაკაწრის ნასახიც არ ჰქონდა. ყველაფერი ერთ რამეზე მეტყველებდა _ ეს სიზმარი იყო.
სახლში შუქი აანთო და ყველაფერი შეამოწმა. მაგიდაზე დადებულ აბებს მოკრა თვალი. კოლოფიდან ინსტრუქცია ამოიღო და გადახედა. რეკომენდირებული არ იყო ერთ აბზე მეტის მიღება, რადგან შეიძლებოდა ჰალუცინაციები გამოიეწვია.
მწარედ ჩაიცინა და აბები სანაგვეში მოისროლა...
lo d
ჩუქება
