წერილი პირველი
ჩემი წერილი შენთვის არაფრის მთქმელი იქნება, ჩემი სახეც. თუმცა, ყოველდღე ვხვდებით ერთმანეთს. ბარიერს სწევ, ფარეხიდან სკუტერი გამოგყავს. ძლივს ვასწრებ, თვალი შევავლო ჩაფხუტით დაფარულ შენს გამომეტყველებას. გამაყრუებელი ხმაურით მიდიხარ და ვერც კი ამჩნევ ტროტუარზე გაშეშებულ სილუეტს.
მე მოპირდაპირე პატარა სახლში ვცხოვრობ. აგერ, უკვე რამდენიმე თვეა, დანგრევას რომ უპირებენ, რადგან შუა ხეივანში დგას. მდგმურები მას არ უვლიან, შუა ეზოში დარგული ერთადერთი ხის ტოტებიც მეზობელ ბაღში გადადის. ყოყმანობენ ჩვენს გასახლებას. ჩვენი მარტოხელა, უსახსრო, ორბავშვიანი ქალების ოჯახია, ასე ეუბნება მათ ბებიაჩემი. იგი ცდილობს, ხაზი გაუსვას თავის ქართულ აქცენტს და არც აციებს, არც აცხელებს, აცრემლდება ხოლმე. მან ზოგი მეზობლის სიყვარულიც დაიმსახურა და ლამისაა, მხარს უჭერენ თავის ბრძოლაში, მისთვის უკადრის ბრძოლაში. უბანში ჯიბეგახვრეტილ, მომხიბვლელ ბოჰემად გვთვლიან. უარეს შემთხვევაში _ საბრალო პარაზიტებად.
ჩემი ოთახი სახურავქვეშაა. სულ ერთსა და იმავე მოძრაობას ვიმეორებ: კომოდს კართან მივაჩოჩებ, საწერ მაგიდას _ სარკმელთან, უჯრიდან დურბინდს ვიღებ, მაგიდაზე ვძვრები და სარკმლიდან გითვალთვალებ. ბოლოს ხელ-ფეხი მიბუჟდება და იძულებული ვხდები, ჩამოვჯდე. სულს ვითქვამ და ხელახლა ვიწყებ.
ამ საღამოს ცოტა ხნით დავჯექი შენთვის მოსაწერად.
სავსე მთვარიანი ღამე იყო. მეძახდნენ. ქვემოდან მათი სიმღერა ისმოდა. საბანში ჩავძვერი და გავიტრუნე. თანდათანობით მათი ძახილი შეწყდა და უჩემოდ განაგრძეს სიმღერა. საბანი მოვისროლე, ღრუბლიან ცაზე მთვარე მოვძებნე. საწოლიდან წამოვხტი. მორყეულ მაგიდაზე ავძვერი, საწერი მაგიდის მაგივრობას რომ მიწევდა. ჩემს სარკმლში სავსე თითქმის არარეალური, მთვარე ანათებდა. ღია ფანჯარასთან სიგარეტს ეწეოდი და შენც მთვარეს გასცქეროდი. კვამლს ფანტავდი, ალბათ, შენი მშობლების ეჭვის გასაფანტად.
აღარ გავნძრეულვარ.
კიდევ მოგწერ.
დალი
ჩუქება
