15 წლის დალის ისეთი შეგრძნება ქონდა, რომ ოჯახზე სულ მას უნდა ეზრუნა. სულს უხუთავდა ამ დიდი ჯალაბის ტვირთი, რომელიც ქართული წარმომავლობის უსახსრო ქალებისგან შედგებოდა და მამაკაცი არ ედგათ მხარში. დედამისის რომანს, ბებიას და უმცროს დებს რომ გაქცეოდა დალიმ თავი შეეაფარა თავისი სახლის სხვენს, რომლის სარკმლიდანაც მეზობლის ბიჭს მუდმივად უთვალთვალებდა. ერთ საღამოს წერილიც მისწერა, რასაც მერე ათობით წერილი მოჰყვა, რომლებშიც ესაუბრებოდა თავის სიყვარულზე, უგუნებობაზე, საიდუმლოებებზე, სიხარულზე... და ასე გაგრძელდა მანამ, სანამ დალის ბებიამ მეზობლის ბიჭი ვახშმად არ დაპატიჟა... (წიგნი ფრანგულიდან თარგმნა ცისანა ბიბილეიშვილმა.)