ლექსო მეტრეველი - I ადგილი „დე, შენმა მარცხენამ არ იცოდეს რას იქმს შენი მარჯვენა„
დედამიწა სამკაულია, რომელიც 7 მილიარდი მარგალიტითაა მორთული. მარგალიტთა რაოდენობა ყოველ წამს იცვლება: აკლდება, ემატება, ყველა ერთმანეთისგან რაღაცით განსხვავებულია, თუმცა ბევრი მათგანი ერთმანეთს ჰგავს. დროთა განმავლობაში მათი ხარისხი იცვლება. ზოგჯერ გამოერევა რამდენიმე, რომელიც ყველა სხვას ჩრდილავს, ზოგჯერ კი სხვისგან დამოუკიდებლად იჩრდილებიან, უფრო სწორად რომ ვთქვათ უფერულდიებიან. ეს მარგალიტები ადამიანებია, ადამიანი თავისი საოცარი, აღმაფრთოვანებელი და საზიზღარი, არაადამიანური თვისებებით. ადამიანის შეცნობა ძალიან რთულია, ალბათ წარმოუდგენელიც. ადამიანი საკუთარ თავსაც კი ვერ შეიცნობს ბოლომდე. იგი ყოველთვის პოულობს საკუთარ თავში, რაღაც ახალს და უცნაურს. ჩვენ არ გვსურს საკუთარ თავზე საუბარი, თავს ვარდიდებთ ამას, ყოველთვის ვცდილობთ სხვაზე გავიგოთ რამე. ხშირად ვივიწყებთ საკუთარ თავს და მხოლოდ მაშინ დავბრუნდებით ხოლმე, როცა რაღაც აშკარად აღარ მოგვწინს მაშინ, როცა გვიკვირს ხოლმე საკუთარი თავის. მოკლედ, ადამიანზე უამრავი რამის თქმა შეიძლება, მაგრამ არაფერი იქნება ახალი, ვერ იქნება აბსოლიტური და შეუდავებელი, თუმცა ერთი რამ ცხადია. ადამიანმა, როცა იცის სიცოცხლის (და არა არსებობის: სანამ ცოცხალი ხარ იქამდე ნუ მისცემ თავს სიკვდილის უფლებას - ამბობენ) ფასი, იგებს საკუთარი თავის ფასს და როცა აფასებს საკუთარ თავს, ხვდება ადამიანის ფასს, თუ რაოდენ დიდია იგი, რაოდენ დიდი შეუძლია იყოს მას. კნუტ ჰამსუნის პერსონაჟი შიმშილისგან იტანჯება, არ უმართლებს, დახმარების ხელს არავინ უწვდის, მოკლედ ხვდება, რომ ყველას ფეხებზე ჰკიდია. ჰამსუნმა თქვა: „სანამ ერთი ადამიანი მაინც არის მშიერი, სამყაროს აზრი არ აქვს.“ ცხადია ჰამსუნს ესმის რამდენად დიდია ადამიანი, რამდენად დიდია მისი როლი სამყაროში. განა შესაძლებელია არავინ იყოს მშიერი? ოდესმე მიაღწევს კაცობრობა ამას? არამგონია. მაშ გამოდის რომ სამყაროს აზრი არ აქვს? არა და არა. სამყაროს აქვს დიდი აზრი, მაშინაც კი, როცა ვინმე მშიერია, სამყარო და ადამიანი გაუმიჯნავია, იდეალურობა კი ამ ქვეყნად მიუღწეველია. საჩოთირო და რთული სათქმელია ისაუბრო შიმშილზე, როცა რეალურად არაფერი გაგეგება მასზე. ჰამსუნმა ეს საკუთარ თავზე გადაიტანა და გამოთქვა მოსაზრება, რომ ადამიანი ემსგავსება მგელს, როცა იგი მშიერია, რადგან მას საზოგადოება მიჯნავს, ეკარგება სინდისი რომელიც თანდაყოლილი მორალური რამ არ არის, რადგან მას ადამიანები მიჯნავენ. ე.ი. მასზე არ მოქმედებს ამ ადამიანთა წრეში მოქმედი კანონები, ადამიანი კარგავს სინდისს, რათა გადარჩეს. ჰამსუნის პერსონაჟმა შეინარჩუნა სინდისი თუმცა სრულყოფილად ეს ვერ მოახერხა, ნამცხვრების გამყიდველ ქალს, რომელსაც 5 კრონი არაფრის გულისთვის, სრულიად იბრალოდ მისცა გარკვეული დროს შემდეგ მიუბრუნდა და ნამცხვარი მოსთხოვა. ქალისგან უარი მიიღო, უარი რომელიც აბსოლიტურად გამართლებული იყო. განა ქალი ვალდებული იყო მიეცა მისთვის ნამცხვარი, იმ ხუთი კრონისთვის? რა თქმა უნდა არა, თუმცა აქ არის ერთი ფაქტორიც. ჰამსუნმა ვერ გაბედა ეთქვა მისთვის, რომ მას მოშივდა და ნამცხვარი შიმშილის მოსაკლავად სჭირდებოდა. მივარდა და გამოსტაცა ის ქალს. მისგან ადეკვატური რეაქცია მიიღო. ბოლოს, როცა ვეღარ შეძლო ქრისტიანიაში ყოფნა გემზე ავიდა და გადაწყვიტა მოსწყდომოდა ამ ადგილს. ჰამსუნის მიერ წოდებული ილაიალი, ის ადამიანი, რომელმაც ჰამსუნის პერსონაჟის იმედები ვერ გაამართლა. რეალურად მათი ერთობა თავიდანვე განწირული იყო, მან ვერ გაბედა სიმართლის თქმა დროულად, მაშინ როცა რეალურად აუცილებელი იყო ეს. საბოლოოდ მან იდეალი დაკარგა და მაშინ როცა სხვასთან ერთად დაინახა „შეიძულა“ ის. მის თვალში მას ის სილამაზე დაჰკარგვოდა, რის გამოც შეუყვარდა იგი თავის დროზე. ამ შემთხვევაშიც ილალიალის გამტყუნება რთულია. საზოგადოების გულუბრყვილობის და მთავარი გმირის სურვილები - შეენარჩუნებია სინდისი, იგი საბოლოოდ მიიყვანა იმ დასკვნამდე, რომ უნდა გასცლოდა ქალაქს. მას მანამდეც შეეძლო თავის არიდება მაგრამ ბრძოლობდა. ებრძოდა ცხოვრებიოს იმ პერიოდს რომელშიც არ გაუმართლა. ბოლოს კი, როც ბრძოლის ძალა აღარ შესწევდა მიიღო გადაწყვეტილება გემზე ასულიყო და ქრისტიანიას გარიდებოდა. ჯანბადის კლემანსი არ იტანჯებოდა მსგავსი ფიზილკუტრი უძლურებისგან, მაგრამ იგი სულიერი ტანჯვის მსხვერპლი გახდა, რამაც მისი ზნეობრივი დაცემა გამოიწვია. ადამიანი, რომელიც სიამოვნებას იღებდა ცხოვრებისაგან, აკეთებდა სიკეთეს და კმაყოფილი იყო თავისი ყოველდღიური ყოფით გადაიქცა იმ ადამიანად, რომელსაც შესძულდა ყველაფერი კარგი და საკუთარი თავი სრულიად სხვაგვარად დაინახა. ეს ადამიანი დამარცხდა საკუთარ თავთან ბრძოლაში ვერ აიტანა შინაგანი ხმა, რომელიც მუდამ ახსენებდა ხიდზე მომხარ საბედისწერო შემთხვევას. იგი თვლიდა, რომ უნდა დასჯილიყო იმის გამო, რომ არაფერი გააკეთა გოგონას გადასარჩენად, რომელიც ცხადი იყო, რომ თავის მოკვლას აპირებდა. რეალურად მას არანაირი კანონი არ დაურღვევია. არ არსებობს რაიმე კანონი, რომელიც
