„ჩვენს თვალწინ, ჩვენს სულსა და შეგნებაში, ნებსით და უნებურად, დიდი ცვლილება ხდება: ერთი კვდება, მეორე იბადება. იცვლება ქართული ენა, სიტყვა, ფონეტიკა, სიტყვის წყობა, ლექსიკა, მეტყველება, სტილი და ქართულის ბუნებაც. და არც ერთ ლიტერატორს, არც ოდნავ მაინც შეგნებულ ქართველს უფლება არა აქვს გვერდი აუხვიოს ამ უდიდეს ამბავს და აქტიურად არ ჩაერიოს ახალი მეტყველების გამოკვეთაში. ენა ერთი ბურჯთაგანია ქართული კულტურის. მაგრამ მარტო მწერალსა და მეცნიერს არ შეუძლია მისი შენახვა და გამდიდრება. ეს უღელი თუ განძი მთელი ხალხის საზიდავია. ამიტომ ყოველი შეგნებული მოქალაქე მოვალეა თავის ენა კულტად გადააქციოს და მისი ცოდნა-შესწავლა უპირველეს ვალად გაიხადოს“.