1. ...Nothing extenuate,
Nor set down aught in malice.
შექსპირი, „ოტელო“ (...ნურას დააკლებთ და ნურც ნურაფერს დაამატებთ გაბოროტებით (თარგმანი ივანე მაჩაბლისა))
But I also dreamt, which charm’d me most,
That you lov’d me still the same.
მაიკლ ბალფი, „ბოშა გოგონა“ („ესეც მესიზმრა სიამით აღვსილს, თითქოს გიყვარვარ კვლავინდებურად“)
ევდემონს მომავლის დარდი ჰქონდა და, შესაძლოა, სწორედ ამიტომ ფრთხილობდა. მაინც მოასწრო ზედმეტი გულახდილობისთვის სასჯელის მიღება. კაფეს ბინდბუნდში მის პირისპირ მჯდომსა და კოქტეილის ჭიქაზე წახრილ თეოფორას შესცქეროდა: ორ ნაკადად ჩამოშვებულ სწორ თმასა და მისი ელვარე ზედაპირიდან გამომზირალი ყურების სათუთ წვერებს.
– რა, რა გაკავშირებდა იმ ადამიანთან? როგორ მიეცი შენს თავს უფლება! შენ ხომ ასეთი არა ხარ! რით დაგაინტერესა? გული როგორ არ აგერია?
ევდემონს ძალიან უნდოდა ეთქვა, რომ არც რილკეს თარგმნილი და პასტერნაკის ორიგინალური ციტატების საკმაზი ქმნის პაემანის გემოს, მაგრამ ის ლურჯ ქსოვილში გახვეულ თეოფორას პატარა და ჯერაც უცნობ მკერდს მიშტერებოდა. ამიტომ ისეთი პასუხი აარჩია, რომელიც, მისი აზრით, თეოფორას რისხვას უფრო დიდ გასაქანს მისცემდა, ახალ ასპარეზს გაუხსნიდა:
– ვნებიანი იყო ძალიან. ხანდახან ზედიზედ ხუთი ორგაზმი ჰქონდა.
– და რა? ეს ხომ მხოლოდ საწყის ეტაპზეა მიმზიდველი. რაღაც ძალიან მოკლე პერიოდის განმავლობაში, მერე კი...
კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა თეოფორა, მაგრამ უცებ ხმა ჩაუქრა, ქუთუთოები მთელი ძალით მოეჭიდა აქეთ-იქით ბოროტად ათამაშებულ თვალებს, და მჭიდროდ მოკუმული ტუჩებიდან ნიკაპზე შიშხინით ჩამოუგორდა რამდენიმე სიტყვა:
– ჰმ... ხუთი ორგაზმი... შეხედე ერთი ამ გოიმკას!
თითქოს რაღაც უხერხულობას შეესწროო, ევდემონმა თვალები დახარა და აღარ დაუნახავს, როგორ გაუკრთა თეოფორას სახეზე ჯერ დამნაშავე ბავშვის ღიმილი, მერე კი როგორ დაუბრუნდა ადრინდელი მოზეიმე გამომეტყველება. ცოტაც, და ევდემონი კვლავ ისმენდა მამხილებელ მონოლოგს.
მოგვიანებით, შინისკენ გზაზე, ევდემონს სუნთქვა შეეკრა და თითქოს წელშიც მოიხარა, მაგრამ მაინც ვერ მიხვდა, რომ დიდი და რაღაცნაირად მნიშვნელოვანი სიმძიმე დააწვა მხრებზე – სიმართლის ორი წამი.