B. 1. მშიშარა ვარ...
ჩვენ B პუნქტის მცხოვრებლები ვართ. აქაურობა სრულიად იზოლირებულია დანარჩენებისგან და მათგან განსხვავდება. ყოველ შემთხვევაში, ასე ამბობენ. თუმცა ამას ნამდვილად ვერ დაგიდასტურებთ, რადგან მხოლოდ სხვების ვარაუდებს ვეყრდნობი. შეგიძლიათ მენდოთ, ან არ მენდოთ. ისე კი, მირჩევნია, მენდოთ და, ჩემი მხრივ, გითხრათ, რომ იმ ხალხს, რომელიც იჩემებს, ჩვენი პუნქტი სხვებისგან განსხვავებულიაო, მთლიანად ვენდობი.
შეიცვალა ამით რამე? ვფიქრობ, კი.
თქვენ მაინც განსხვავებული აზრი გაქვთ? – არ ვიცი.
მაგრამ ის კი ნამდვილად ვიცი, რომ დროთა განმავლობაში ყველაფერს ეშველება და მე თქვენს ნდობას მოვიპოვებ...
B პუნქტი კუნძულია და მის ნაპირზე ოქროსფერი ქვიშა ყრია. სანაპიროდან ოციოდე კილომეტრის დაშორებით, შუა ზღვიდან იწყება „საიზოლაციო ველი“, რომელიც დანარჩენი სამყაროსგან გვაცალკევებს. მას ხილული ფორმა არა აქვს, თუმცა, ეს სულაც არ უშლის ხელს, რომ წინსვლა შეგვიზღუდოს. მისი გადაკვეთა სხვადასხვა დროს და სხვადასხვა ხერხით არაერთს უცდია, მაგრამ უშედეგოდ. „ველის“ მიღმა არაფერი მოჩანს ზღვის სილურჯის და ჰორიზონტის გარდა, რომელზეც უჩვეულო არასოდეს არაფერი შეუმჩნევიათ. ეს ჩვენი სამყაროს დასალიერია, ზღუდე, რომელიც, აქამდე მიღებული შეხედულებით, ყველაზე დიდი უცნაურობის მოწმე ერთადერთხელ, წლების წინათ გახდა – იმაზე გაცილებით ადრე, ვიდრე მე დავიბადებოდი. მაშინ ის ძალიან უცხო და დიდმა ხომალდმა გადმოკვეთა. თუმცა, მე ვიცი, რომ ამ ბოლო დროს ჩვენ გაცილებით დიდი უჩვეულობის წინაშე აღმოვჩნდით.
იმ დღეს ჩვეულებრივი დილა გათენდა. თითქოს. როგორც ყოველთვის, ექვსზე გავიღვიძე და ბოთლით ხელში ჩემი სახლიდან ზღვისკენ მიმავალ ბილიკს გავუყევი, რომელსაც ორივე მხრიდან პალმის ხეები მიაცილებენ. არა... რაღაც ისეთის თქმა მინდა და, მგონი, სწორად ვერ ვამბობ. ეგ კი არა, შეიძლება შეცდომითაც ვამბობდე... ხეები მიაცილებენ ბილიკს? რთული დასადგენია და ძალიან ვწუხვარ, რომ ამის უნარს მოკლებული ვარ. შემიძლია დავინახო ის სილამაზე, რომელშიც ვცხოვრობ, ავაყოლო სუნთქვა, ვიგრძნო მისი ნაპირები, დედამიწას პულსს შიშველი ტერფებით ვუსინჯავდე და მაინც ვერ შევუსაბამო ასახსნელად ვეღარც ერთი სიტყვა. არადა, ძალიან მინდა, ახლა თქვენც იმ ხეივნით მიგიყვანოთ ზღვამდე, რომელზეც ვარდისფერი დილის შესუნთქვა თავისუფლადაა შესაძლებელი.
ჩემი სახლი ზღვის ნაპირიდან ორასიოდე მეტრის მანძილზე დგას. მასში ყველაზე თვალშისაცემი თეთრი ფერია, ფასადს ეტყობა მხოლოდ ლურჯი საღებავი და სახლიდან გამომავალ ფილაქნის ბილიკს ფერადი ცხოველები ახატია: დათვი, მგელი, კენგურუ, ავაზა... ნახატებიანი ფილაქანი მთავრდება თუ არა, ბილიკი პალმის ხეებში იკარგება და, როგორც უკვე აღვნიშნე, ზღვამდე აგრძელებს გზას. ამ ბილიკზე კაცს იშვიათად შეხვდებით, მით უმეტეს, დილის 6 საათზე, იმიტომ, რომ ამ შემოგარენში არავინ ცხოვრობს ჩემ გარდა. ნაპირთან მოახლოებული, კიდევ ერთხელ ვამოწმებ ბოთლის მდგომარეობას, იქიდან წერილს ვიღებ, თვალს ხელახლა ვავლებ და ისევ ბოთლში ვაბრუნებ, თავს მწვანე საცობით ვუცობ და მთელი ძალით ვისვრი ტალღებისკენ. მერე ოქროსფერ ქვიშაზე ვჯდები, ზღვის ნაპირთან ძალიან ახლოს, და იქამდე ვაკვირდები, სანამ წყალში მისი გარჩევა შეიძლება. აქაფებული ტალღები ჩემს ფეხებთან თამაშობენ და მიყვებიან ამბავს თავიანთი შორეული ნაპირების შესახებ. „იქნებ მას მეორენაირად „ჩემი ზღაპარიც“ დავარქვა. ეს მაინც არაფრით უკარგავს ფასს თვითონ ამბავს, რომელსაც მთელი ცხოვრებაა, ვისმენ და განვიცდი, რადგან ჩემმა მდიდარმა ფანტაზიამ იმ უცნობი ნაპირების ათვისება უკვე ბოლომდე მოახერხა. მეიმედება, რომ ერთ მშვენიერ დღეს რომელიმე ბოთლი გასცდება „საიზოლაციო ველს“, ვინმე იქაური იპოვის, წერილს ამოიღებს, წაიკითხავს და პასუხს თვითონაც ბოთლით დამიბრუნებს, ტალღები კი მას ჩემს ნაპირზე გამორიყავენ.
მაგრამ, რადგან ჯერჯერობით ჰორიზონტზე არანაირი სიახლე არ ჩანს და ვერც ტალღებზე მოტივტივე ბოთლს ვპოულობ სადმე, ფეხზე ვდგები და ზღვაში შევდივარ. იქიდან ამოსული, ნაპირს მივუყვები წლების წინათ გამორიყული იალქნიანი გემისკენ. როგორც ხვდებით, ეს სწორედ ის, ზემოთ უკვე ნახსენები ხომალდი უნდა იყოს – ერთადერთი ნივთიერი მტკიცებულება იმისა, რომ „ველის“ მიღმიერ სამყაროში, ჩვენ გარდა კიდევ არსებობენ სხვებიც.
როგორც B-ს ხანდაზმული მცხოვრებლები ამბობენ, გემი ზღვამ დიდი ხნის წინ, ძალიან უცნაურ ვითარებაში გამორიყა. დაზიანების არანაირი კვალი არ ეტყობოდა, კარგა ხნის ძიების მიუხედავად კი, B-ს მაშინდელ მცხოვრებლებს ზედ ეკიპაჟის ვერც ერთი ცოცხალი და მკვდარი წევრი ვერ აღმოუჩენიათ. ამან დიდი მითქმა-მოთქმა გამოიწვია თურმე. ხანგრძლივი მსჯელობის შემდეგ იმ დასკვნამდე მისულან, რომ გემი დაწყევლილი იყო და უნდა დაეწვათ, მაგრამ მისთვის ცეცხლის წაკიდება ვერავინ აიღო თავზე. ამის შემდეგ პუნქტის თითოეულ წევრს აეკრძალა გემთან ყოველგვარი სახის კონტაქტი. შეთანხმებას თურმე არავინ არღვევდა, სანამ წლები არ გავიდა და B-ს ერთ-ერთი მცხოვრები, სახელად დოგი, არ წამოიზარდა. დოგი იმ არემარეში