სწორედ იმ გაზაფხულს მოხდა ერთი უცნაური ამბავი. უბრალოდ გასაკვირია, რა ხშირად მიჰყავს რაღაც წვრილმანს ადამიანი ისტერიულ მდგომარეობამდე. ერთ ღამეში შეიძლება კაცი გახდეს ან წმინდანი, ან მკვლელი.
ვინც შეყვარებულია, ძილი არ შეუძლია
ესაა ამბავი იოჰანეს ელიას ალდერისა, რომელმაც თავი მოიკლა 22 წლის ასაკში და ასე გადაწყვიტა, ერთხელ და სამუდამოდ გამომშვიდობებოდა ძილს.
მას ენით აუწერელი, უიღბლო სიყვარული წვავდა თავისი ბიძაშვილის, ელზბეტის მიმართ. წამით არ აძლევდა თავს ძილის უფლებას, ლამობდა, როგორმე ჩასწვდომოდა ამ აუხდენელი სიყვარულის საიდუმლოს. და ბოლომდე, თავის საზარელ აღსასრულამდე, მამაცურად იზიარებდა აზრს, რომ ძილზე დახარჯული დრო მისი შეუწყნარებელი ფლანგვაა და ცოდვა, რისთვისაც პასუხი მოგვეთხოვება განსაწმენდელში. რადგან მძინარე ადამიანი მკვდარია და ჭეშმარიტი, რეალური ცხოვრებით არ ცხოვრობს. მისი აზრით, ძველ თქმულებებში ტყუილად არ უწოდებდნენ „ძილსა“ და „სიკვდილს“ და-ძმას. როგორ შეგიძლია წრფელი გულით ამტკიცო, რომ უსასრულოდ გიყვარს ქალი, როცა ეს სიყვარული შენში მხოლოდ დღისით ცოცხლობს და ისევე ხანმოკლეა, როგორც ფიქრი მასზე? სულაც არაა მართალი, რომ მძინარეს შეუძლია სიყვარული.
ასე ფიქრობდა იოჰანეს ელიას ალდერი და მისი გასაოცარი აღსასრულიც სწორედ ამ დიდებული სიყვარულისთვის გაღებული ხარკი იყო. ამ ნაწარმოებში გვსურს, სწორედ ამ ადამიანის სამყარო, მისი უიღბლო ცხოვრება აღვწეროთ.
ჩუქება
