დავიბადე არგვეთში; არგვეთში და არა არგვეთაში (არგვეთა ზესტაფონის რაიონშია, არგვეთი, – საჩხერისაში).
 „მუხრანი“ დამარქვა დედამ.
 ეს სახელი ერთობ იშვიათი იყო მაშინ.
 (ახლაც არაა ხშირი).
 დედაჩემი მაგარი და მართალი ქალი გახლდათ; პირდაპირი. ზედმიწევნით ობიექტური. აკაკის გარდა, პოეტად არავინ მიაჩნდა. ზეპირად იცოდა არაერთი, არამცთუ ლექსი, პოემაც კი აკაკისი.
 ერთხელ ჩემი დისთვის უკითხავს (ეს ახლახან გამიმხილა ჩემმა დამ): – შვილო, დოდო, მუხრანის ლექსები მოგწონსო?!
 – მე კი არა, ქვეყანას მოსწონსო! – უპასუხია ჩემს დას.
 – მე არ მამწონს, შვილოო! – ჩაულაპარაკია თავისთვის.
 მუხრან მაჭავარიანი კრებულში შესულია 1946-1972 წლებში დაწერილი ლექსები.