ეს წიგნი იმ დროს დაიწერა, როცა ადამიანები ტელევიზორს მხოლოდ ცუდი ამბების მოსასმენად რთავდნენ. ისმენდნენ და, რაც უნდა მოესმინათ, მაინც ცუდი ეგონათ, რადგან მათ კარგის გაგების უნარი დიდი ხნის წინათ დაკარგეს. ეს წიგნი მათ შესახებ დაიწერა, ვინც მზად არის, თავის ნატვრას სამყაროს დასალიერამდე მიჰყვეს. ზოგი მათგანი გზიდან უხვევს და სადღაც ჩიხში ჩერდება – თავის მოსატყუებლად, რომ გზიდან გადახვევა ნატვრის ღალატს არ ნიშნავს. ზოგი კი აღმოაჩენს, რომ ქვეყნის დასალიერი არ არსებობს, და არსებობს მხოლოდ ახდენილი ან აუხდენელი ნატვრები. ეს წიგნი მათთვის დაიწერა, ვისაც არ უყვარს ცხოვრების ფუჭად გართულება, მით უფრო – ცხოვრების დანაშაულებრივად გაიოლება.