გათხოვილის დღიური: ცხოვრება - ქალების კალმით * * *
საღამოა.
შუაგულ მინდორში ბალახზე ვზივარ. საოცარი სიმშვიდეა. ნეტავ აქ რას ვაკეთებ? რაღაც არ მახსოვს, როგორ მოვხვდი ამ ადგილას, მაგრამ ეს სითბო და სიწყნარე ისე მსიამოვნებს, გონების დაძაბვა აღარ მინდა.
ჩემი გონება ისედაც სულ დაძაბულ რეჟიმში მუშაობს...
თვალებს ვხუჭავ და ვტკბები... სულიერად ვისვენებ. მოსაბეზრებელი ყოველდღიურობა სადღაც, მეხსიერების უკანა ნაწილში განისვენებს.
უცებ ვიგრძენი, როგორ ჩამოჯდა ჩემ გვერდით ვიღაც...
თვალს ვახელ და ჩემს მეზობელს ვხედავ, რომელიც ქვედა სართულზე ცხოვრობს. ძალიან სიმპათიური და ზრდილობიანია, რასაც მის ცოლზე ნამდვილად ვერ ვიტყვი. მე და მისი ცოლი ერთმანეთს მას შემდეგ ვერ ვიტანთ, რაც სახლში ამომივარდა ყვირილით, სარეცხს გაუწურავად ფენ და ჩემი ფარდა დასველდაო. არადა, სარეცხი სამი დღის წინ გავფინე.
ჩემ ზემოთ კიდევ რვა სართულია და სხვა დროს კარგად დააკვირდი, ვისი სარეცხი წვეთავს-მეთქი, - ვუთხარი. საკვირველია, წყნარ და სიმპათიურ ბიჭებს ასეთი აშარაშკა ქალები რატომ მოჰყავთ ცოლად...
- ...და აქ რას ვაკეთებთ? - ვეკითხები. მიღიმის. რა დაუნდობლად სიმპათიურია...
- შენი არ ვიცი და მე ჩემი ცოლისგან ვისვენებ! - მითხრა და მაცდურად გამიღიმა.
ძალიან გამიკვირდა. სასწრაფოდ მივატრიალე თავი და დავფიქრდი... - „ნეტავ მეც ჩემი ქმრისგან ხომ არ ვისვენებ?..“ არა, მე უფრო ყველაფრისგან ვისვენებდი: საუზმე, სადილი, დაალაგე, გარეცხე, ბავშვებს აჭამე, გაასეირნე, სკოლა, საყიდლები...
ღმერთო ჩემო! რამდენს უძლებენ ქალები...
უცებ წელზე შეხება ვიგრძენი... ვაიმე, რას ბედავს?.. სხეულში უცნაურმა ჟრუანტელმა დამიარა... არა, რაღაც სხვანაირად მაჟრიალებს.
ნელ-ნელა ვაცნობიერებ, რომ ეს ჩემი მობილურის ვიბრაციაა, მაღვიძარა რეკავს.
ე.ი. 07:30 სთ-ია და ჯერ კიდევ მძინავს. ანუ, უნდა გავიღვიძო!
ლამაზი მინდორი, თავისი სიმპათიური მეზობლიანად სადღაც იკარგება და სასიამოვნო სიზმარს ადგილს უცვლის გონების ბნელ კუნჭულში მიმალული ყოველდღიურობა...
ბალიშის ქვეშ ხელი შევყავი მაღვიძარას გამოსართველად. რა სისასტიკეა ასე ადრიანად იძულებით ადგომა! თანაც ზამთარში, როცა გარეთ ჯერ კიდევ ბნელა... თავის დროზე, ვინც ეს აუცილებლობა დააწესა, ნამდვილად ინსომნიით იტანჯებოდა.
სხვა რა გზა მაქვს? უნდა ავდგე, ჩავიცვა, ბავშვები გავაღვიძო, ჩავაცვა, ვასაუზმო, წავიყვანო სკოლაში, ბაღში... მერე სადილი უნდა გავაკეთო; ნიჟარაშიც გასარეცხი ჭურჭელი დამრჩა და ასე, ამ სისულელეებში ცხოვრების ნახევარი გადის... ერთადერთი ნათელი წერტილი, რომელიც ჩამთბარი საწოლიდან გამოძრომის სტიმულს მაძლევს, ყავაა!
არც კი ვიცი, მის გარეშე, რა მეშველებოდა. პატარა რიტუალივით მაქვს დილაობით ყავის აპარატში ყავის მოდუღება. ყავას ჩავყრი, წყალს ჩავასხამ, ისიც სასიამოვნოდ ახმაურდება. ჯერ წყალს გააცხელებს, მერე წვეთ-წვეთად დაეწვეთება დაფქულ ყავას და საოცარ სურნელს დააყენებს...
მახსოვს, 18 წლისამ ლექსი დავწერე ყავაზე:
„როდესაც გიყვარს,
როდესაც ელი,
მაგრამ ოცნების გმირი არსად ჩანს,
ჯობს, დაივიწყე ეგ ოცნებები,
დაჯექი სახლში! დალიე ყავა!“
ეს ის პერიოდი იყო, როცა ღამღამობით ღია ფანჯარასთან ვდგებოდი და ვარსკვლავებს ჩემი მეორე ნახევრის მალე გამოჩენას ვთხოვდი... ისე, საინტერესოა, ნეტავ მართლა თუ არსებობს „მეორე ნახევარი“?.. პრინციპში, მაშინ სხვა გასართობი არც მქონდა. არც მობილურები იყო, არც კომპიუტერი და, შესაბამისად, არც ინტერნეტი. არც ელექტროენერგია... მხოლოდ კარტი, ნარდი, ზოდიაქოების ყდაგადაქექილი სქელტანიანი წიგნი, სახელად „ეძიე ვარსკვლავი შენი“, რომელიც ჩემს სადაქალოში ხელიდან ხელში გადადიოდა და, რაღა თქმა უნდა, ყავა! მე და ჩემს გოგოებს ძალიან გვიყვარდა „ყავასთან მოსაყოლი ამბების“ მოსმენა...
* * *
ყავა აპარატში ერთგულად დამელოდება, სანამ ჯერ უფროს შვილს მივიყვან სკოლაში, მერე პატარას დავტოვებ ბაღში. მერე მაღაზიაში შევივლი. ერთი სული მაქვს, როდის დავბრუნდები თბილ სახლში, ცხელ ყავას ჭიქაში დავისხამ და ცოტა ხნით კომპიუტერს მივუჯდები. ეს ჩემი დროა, როცა ხელს არავინ მიშლის. ჯერ ფეისბუკში შევდივარ და მთავარ გვერდს გადავხედავ, მერე სერიალს ვუყურებ (რა თქმა უნდა, ხარისხიანს). კიდევ კარგი, ეს ინტერნეტი მაინც არსებობს! ამ ფორმით მაინც ვახერხებ ადამიანებთან კომუნიკაციას.
პური ვიყიდე და ლიფტი გამოვიძახე. თექვსმეტსართულიან კორპუსში ვცხოვრობ და, როგორც წესი, დილის საათებში ლიფტის ლოდინი დიდხანს მიწევს. უცბად, ლიფტის კარი გაიღო და ის სიმპათიური მეზობელი გამოვარდა გიჟივით, სიზმარში რომ ვნახე... ალბათ დაეძინა და სამსახურში აგვიანდებოდა. ისეთი ძალით შემეჯახა, რომ ორივეს ნაპერწკლები გაგვცვივდა.
- აუუ, მაპატიე, რა!
- აა, არა უშავს...
ამოვილუღლუღე და ლიფტში შევედი. მოულოდნელობისგან გული გამალებით მიცემდა. არა, მაინც რა უცნაურად ამიხდება ხოლმე სიზმრები? სხვათა შორის, რასაც ვწერ, ისიც ხშირად მიხდება... მაგრამ ამაზე მოგვიანებით მოგიყვებით.
* * *
სახლში ავედი. ჩემს ქმარს ჯერ კიდევ ეძინა. ყავა დავასხი და ჭიქა ცხვირთან