Arboles Altos ესპანურად მაღალ ხეებს ნიშნავს. სოსო მეშველიანის პოეზია ყველაზე ბუნებრივი ადამიანური სიმაღლიდან დანახული სამყაროს რეტროსპექტივაა, რაც მის მკითხველად თანაბრად გულისხმობს გლეხსაც და ინტელექტუალსაც. მისთვის ცხოვრება „ბედნიერი შიმშილის“ მუდმივი განცდაა, რომელსაც თავდაპირველი ვნებით სხვაშიც აღძრავს და მერე კი, სამყაროს ვრცელ სუფრაზე, როგორც წმინდა ტრაპეზზე, ხელგაშლილი უმასპინძლდება. სამყარო კი დაუნაწევრებელია, მთლიანია – პატრიარქალური სიმშვიდითა და მეგაპოლისური ხმაურით. წარმართული და ქრისტიანული, მითოსური და ფოლკლორული აჩრდილებით გაჯერებულ მთლიანობას პოეტის მეხსიერება ინახავს. ვერც იმას დაითვლით, რა უფრო მეტია ამ პოეზიაში – ტკივილი თუ სიხარული, ტანჯვა თუ ნეტარება, რადგან სიცოცხლე ყველაფერს ყოფნის და პოეზია კი მას მაღალი ხეების შეხვედრის წერტილიდან ჭვრეტს, როგორც ყველაზე ბუნებრივ სუბსტანციას, როგორც „თავსმოხვეულ სრულყოფილებას“.