თოვლისფერი ხელსახოცი
ცოცხის ხვეტის მელოდიას,
მეზობლების ჟივილს,
ვუსმენ დილაუთენია
და ვიამებ ტკივილს.
ბრიტანული ოთხეულის
ნობათს სასიცოცხლოს,
ვერასოდეს შეველევი,
რაც არ უნდა მოხდეს.
ნიჭიერი უაღრესად,
ღვაწლმოსილი ხალხი,
ქალაქმა რომ მოილია,
სადღაც აქვე დადის.
თქმად რა სიტყვა დამრჩენია,
ანგალი და ბრძნული,
სიყვარული ძალას იკრებს,
ჩნდება სინანული.
ქარიშხალი მაგნიტური
ისევ უტევს სახსრებს,
კაცი დაბეჩავებული
ეძებს პურის ნატეხს.
უწინ, ტვიდის პალტოს უბეს
ბოთლი მიმშვენებდა,
ხუხვა არყის ზამთრის სუსხში
ბოღმას მიმძაფრებდა.
არასოდეს მიტკეპნია
გზები გაკვალული,
არაერთგზის განმიცდია
მკვეთრი სიხარული.
დაჭკნა ვაშლი შუშის ჯამში,
დარი ავდარს იპყრობს,
თოვლისფერი ხელსახოცი
ჩაის წვეთებს იშრობს.
ჩუქება
