ეძღვნება ქალს, რომელიც ხელებში ჩამაკვდა. ქალს, რომელიც მთელი არსებით მიყვარდა და გავყიდე. როგორც ხდება ხოლმე, გავყიდე ყველაფერი, რაც მის მიმართ გამაჩნდა. ყველა სიტყვა და ერთად ყოფნა ასე მარტივად წავშალე დროთა ჯვარცმაში. შემდეგ ყველაფერი აირია, მე ჩემი წარმატებული მიღწევებით ყველაფერი ნაგვად ვაქციე. ახლა კი ცუდად ვარ და მხოლოდ ვწერ. ვწერ, რადგან მისწვდეს „მას“. სად აღარ ვარ, ვინ აღარ ვარ, რომ მივიდე და დავუახლოვდე აღარარსებულს... ალეიას... საბოლოოდ კი ვდგავარ და ველი სიკვდილს. ახლა ქვეყნად არავინ მიცნობს, არც ჩემი თავი-მათ შორის. და ჰო, მარტო ვარ გამქრალი და რა რიგ ლამაზია ყოველივე...