წინასიტყვაობა ეძღვნება მამას
სიყალბე ხალასად საღდება! რაწამს გაჩნდები, შუშის კედლებით გარშემორტყმული, განრიდებული სამყარო შენზე ზემოქმედებას იწყებს და ასე გრძელდება აღსასრულამდე.
ადამიანის ცხოვრებას შეიძლება, გრძლად მოჰყვე ან, სულაც, ორ სიტყვაში ჩაატიო. ათასნაირ გზასა და შესაძლებლობას შორის ის რომელიმე კონკრეტულს ირჩევს ან, საერთოდაც, უსასრულო გაურკვევლობაში, უგზო-უკვლოდ დაეხეტება.
რა არის სიცოცხლე – ზებუნებრივი ძალით შთაგონებული მოვლენა თუ ბუნების ნების ცხოველქმედების ნაყოფი?! გააჩნია კი მას დანიშნულება ან საზრისი, თუ, უბრალოდ, შემთხვევითობასა და აუცილებლობას წარმოადგენს?!
„დაკარგული“ ადამიანი და მთელი ეს უსასრულო ლაბირინთი მრავალ ურთიერთსაწინააღმდეგო პოლუსსა და საინტერესო, ამოუცნობ წერტილს მოიცავს. თუ მარტოობას საწყის ნიშნულად ავიღებთ, შემდეგ სურათს დავხატავთ: იმედგაცრუება, რომელსაც ყოველივე გარეარსებულთან გაუცხოება მოსდევს; მოულოდნელად სამყაროსადმი განცდილი სიძულვილი; გაჭირვებისა და განსაცდელის ამტანობა, აპათია, ყველასა და ყველაფრის მიმართ უტკივარობის განცდა და თავად შიშის გრძნობის დამარცხება. იწყება სიკვდილსა და აღსასრულზე ფიქრი, ამ ყოველივეს არა მხოლოდ გონებაში დაშვება, არამედ გაცნობიერება და სრულად მიღება.
„მაძიებელს“ სურს, იპოვოს საკუთარი პირვანდელი „მე“, არაგანპირობებული, არავითარი ცოდნით დამძიმებული, თუმცა რადგან მისი სულის ყოველი ფიბრა თან ატარებს მოგონებებს და ცხოვრებამ ვერ შეძლო მათი დავიწყება, ჩანაფიქრის ასრულება უჭირს.
„აბსოლუტი“ წარმოადგენს მარადიულ, უპირობო, უცვლელ სუბიექტს, არაფერზე დამოკიდებულს ან მიჯაჭვულს, „თვითკმარს“, რომელიც საკუთარ თავში შეიცავს ყოველივე არსებულს, მსგავსად მთლიანობაში აღებული, სრულყოფილი და ამოუწურავი მოძრავი მატერიისა. შესაძლოა, მოძრაობის კონკრეტული ფორმები, ერთმანეთს რომ ენაცვლებიან, დროებითი და წარმავალია, თუმცა, მიუხედავად ამისა, ისინი გეშტალტის ნაწილებია.
ყოველი ნებელობითი ქმედება განსაზღვრული მიზნის მატარებელია, რადგან მასში ძლიერი სურვილია ასახული, საბოლოო შედეგი კი აღიქმება, როგორც აზრისა და დანიშნულების მქონე, გარეგამოვლინებადი ცვლილება სამყაროში. თვითმკვლელობა, შესაძლოა, წარმოადგენდეს უკვე განხორციელებულ მიზანს, სუბიექტის შინაგან ნებას.
პირვანდელი წყარო აღემატება ყოველგვარ ურთიერთწინააღმდეგობას და რადგან ცხოვრება აღსავსეა ზემოხსენებულით, ლაბირინთში მოქცეული მაძიებელი, რაოდენ ძლიერადაც არ უნდა ცდილობდეს თავის დაღწევას, მეტად და მეტად იბლანდება მასში. სხეული არსებობს „სადღაც“, ხოლო გონება კი – „როდესღაც“ და რჩება მხოლოდ მარადიული სული. ძიების პროცესი, გზა, რომელმაც ჭეშმარიტებამდე უნდა მიგიყვანოს, ბუნდოვანია, თუმცა, თუკი არ ჩერდები და სვლას აგრძელებ, შემზარავ სიბნელეშიც კი იბადება სინათლის წყაროს წერტილი. თავიდან შესაძლოა, გაფანტულ, მიმქრალ ნათებად მოგვეჩვენოს და როდესაც იწყებ ამ უკანასკნელის აღქმას, სწორედ იმ კონკრეტულ მომენტში ხვდები, რომ ხან არის, ხან კი სადღაც უჩინარდება, ნაკლებად ხელშესახებია, თუმცა მაინც გაქვს სულ მცირე შანსი, რომ „ძიება“ ფუჭი არ არის.
სიკვდილისა და აღსასრულის გათავისება შესაძლო ფინალს არ წარმოადგენს. დაუშვებელია, ვიფიქროთ, რომ ის განპირობებულია არა შინაგან სამყაროში არსებული, გრძნობისმიერი სურვილისა და რისხვის შემოტევით, აგრესიით, სასოწარკვეთითა და სხვა დანარჩენით, არამედ თავდაპირველი საწყისის აღიარებით, ჭეშმარიტი არსის აღმოჩენით, მწვერვალის ბოლოს არსებული სიმშვიდის დაუფლებით. მიუხედავად ამისა, ხშირად ვცდებით და გვიჭირს მრავალი, ურთიერთსაწინააღმდეგო გზის გარჩევა, მსგავსი შეცდომა კი მარტივად შეიძლება, დამღუპველი აღმოჩნდეს.
გარესამყაროს უარყოფა უდავოდ საკუთარი თავისვე უარყოფაა. ეს ერთგვარი მომნუსხველი ილუზიაა, მაგრამ სულ რამოდენიმე წამია საჭირო, რათა სამუდამოდ გაქრეს, გაუჩინარდეს.
პირვანდელი „მე“ გულწრფელია, გააჩნია შინაგანი გაგება. მისი განცდები ეგზისტენციალური და უშუალოა. იგი იცნობს სამყაროს არსს და არა მხოლოდ იცნობს, არამედ შესისხლხორცებულიც აქვს. ეს უკანასკნელი კი შემეცნების პროცესში უმთავრესი გასაღებია, რათა შემდგომ სიკვდილის საზღვრებს გავცდეთ, რწმენა დავიბრუნოთ, საბოლოოდ კი ღმერთი ვიპოვოთ. დრო და სივრცე უკიდეგანოა, თუმცა „სული“, პირველწყარო, დროსა და სივრცესაც კი აღემატება. წინააღმდეგობებისგან თავის დაღწევა არ არის მარტივი. თუ გსურს, გაექცე მათ, უნდა ეცადო, არ მიეჯაჭვო არავითარ ურთიერთწინააღმდეგობას. შედეგად ვიღებთ აბსოლუტურ თავისუფლებას, რომელიც ტრანსცენდეციაშია. შესაბამისად, სწორედ მაშინ ხარ შეუბოჭავი, როდესაც ყველაფერს ისეთს იღებ, როგორიც არის – „რეალობა დაუმუშავებელია!“ „ნიჰილიზმი“, თვითნებობისა და განუკითხაობის მდგომარეობა, მაცდუნებელია! არ არსებობს ობიექტური კრიტერიუმები, ყველა ღირებულება სუბიექტურია. შესაბამისად, გაქვს უპირობო, შეუზღუდავი სივრცე.
ჩუქება
