ტრიო

ტრიო მინდა მოგიყვეთ ამბავი, რომელიც თავს გადამხდა და ვფიქრობ, რომ საკმაოდ საინტერესოა.
ამ ამბავმა ძლიერ იმოქმედა ჩემზე და შეცვალა ჩემი ხედვა ცხოვრებისა და ადამიანების მიმართ. რაღაც მხარემ,   დადებითი გავლენა იქონია ჩემს ცხოვრებაზე, რაღაცამ კი უარყოფითი. მოდი თავს აღარ მოგაწყენთ ზედმეტი ლაი-ლაით და პირდაპირ გადავალ მოყოლაზე. იმედია, თქვენთვისაც ისეთივე საინტერსო და ბევრის მომცემი იქნება, როგორიც იყო ჩემთვის (ამბავი გადმოქართულებულია).
 
 
ჩეხეთის დედაქალაქ პრაღაში არსებობდა პრესტიჟულ უნივერსტეტი რომელშიც სწავლობდნენ გავლენიანი მშობლების შვილები (პოლიტოკისების, დიპლომატების, იურისტების, რეჟისორების და ასე შემდეგ) უნივერსიტეტი განთქმული იყო დიპლომის განსაკუთრებულობით, პროფესორ-პედაგოგთა ავტორიტეტით,სწავლების მაღალი დონითა და რასაკვირველია ელიტარული საზოგადოებით, ოღონდ ისეთი ელიტარული საზოგადოებით კი არა გია როა სურამელაშვილი, არა, ეგეთი ელიტარულით არა.
ყველა აბიტურიენტს როდი ღებულობდნენ ამ უნივერსიტეტში, თუნდაც, ბევრი ფული ჰქონოდათ .დიდი მნიშვნელობა ენიჭებოდა სტუდენტის ოჯახიშვილობას, სოციალურ სტატუსს. აქედან გამომდინარე, ყველა მშობლის და ყველა აბიტურიენტის სანუკვარი სურვილი იყო ამ უნივერსიტეტში მოხვედრა და განათლების მიღება,ჯერ მარტო მშობლისთვის რად ღირდა, ძვირფას საზოგადოებაში რომ ჰკითხავდნენ სად სწავლობდა მისი შვილი და ის ქედმაღლურად გასცემდა პასუხს - გენის უნივერისტეტში და შემდგომ სრული ნეტარებითა და ყელმოღერებით აკვირდებოდა მოსაუბრის რეაქციას რომელიც აღსავსე იყო აღფრთოვანებით და შურით .ასევე ნებისმიერი გენის სტუდენტი სახელდახელო საუბრისას რომ აღნიშნავდა, თუ სად სწავლობდა, უკვე მეტყველებდა რომ იგი არის შეძლებული, ელიტარული ოჯახიდან და რაც მთავარია, ელოდება დიდი კარიერა და მომავალი , თუ რასაკვირველია, მანამდე არ გადაყვებოდა ნარკოტიკებს და აზარტულ თამაშებს.
ასეთი გახლდათ გენის უნივერსიტეტი, სადაც სწავლობდა ჩვენი სამი გმირი. სამწუხაროდ თხრობის დაწყება ორი მათგანით მომიწევს,რადგან მესამე - მძიმე პახმელიაზე გახლდათ იმ დილით და ლექციებს ვერ ესწრებოდა.
 

თავი 1
   
ყველაფერი ოქტომბრის პირველ რიცხვებში მოხდა. სწავლა ახლი დაწყებული იყო. ჯერ კიდევ თბილოდა.სტუდენტებს საგამოცდო პერიოდი არ ემუქრებოდათ და გართობასა და დროსტარებაზე იყვნენ გადასული.უნივერსიტეტის მეორე სართულის, სულ ბოლო, ღია ფანჯრიდან პროფესორ ფორმანკოვას ხმა გამოდიოდა. აუდიტორიაში მძაფრი ალკოჰოლის სუნი იდგა. პროფესორი ფორმანკოვა ლექციას მაკროეკონომიკაზე კითხულობდა, რაც იქ მსხდომი სტუდენტებისთვის მძიმე და რთული მოსასმენი იყო, განსაკუთრებით აუტანელი კი ბოლო ორ მერხზე საცოდავად მიყუჟული ახალგაზრდებისთვის იყო, რომლებსაც საშინელი პახმელია წვეოდათ და თავი ძლივს ეჭირათ. მათი მთავარი მიზანი როგორმე წონასწორობის შენარჩუნება იყო, რომ ზედ მერხზე არ ჩამოსძინებოდათ.ერთმანეთს ვეღარც უყურებდნენ, უფრო სწორად არც უყურებდნენ, რადგან ერთმანეთის დანახვა წინა ღამის გართობას ახსენებდათ, რომელიც უზომოდ გადამეტებულ ალკოჰოლს, აღვირახსნილობასა და ოღრაშობას შეიცავდა. ახლა ამის წარმოდგენაც კი გულისრევის შეგრძნებას უმძაფრებდათ, რაც კიდევ უფრო ამძიმებდა და ართულებდა მათ მდგომარეობას. უნივერსიტეტის დაკუჭულ უნიფორმაზე, ორივეს მოშვებულად ეკეთა ჰალსტუხი, სუნთქვისას ხელი რომ არ შეშლოდათ, არითმიაც ტანჯავდათ, მათი გამორჩევა დანარჩენი სტუდენტებისაგან ადამიანს არ გაუჭირდებოდა.
ბიჭებს პროფესორი ფორმანკოვა მიუახლოვდა და ქედმაღლურად მიმართა.
-ბატონებო, ნება მიბოძეთ გკითხოთ, სად არის თქვენი ტრიოს მესამე წევრი, სწავლის გმირი და უნივერსიტეტის სიმბოლო, ვაჟბატონი ლეო ფერდინანდი?!გული მიგრძნობს, წუხელ მთელი დღე სწავლასა და მეცადინეობაში არ გაუტარებია,ისევე როგორც თქვენ ,თუ თქვენი გამომეტყველებით და სათანადო არომატით ვიმსჯელებთ, მოახლოვებისას რომ იგრძნობა,საღამო მოუწყინრად არ გაგიტარებიათ.
აუდიტორიაში სტუდენტები თავშეკავებულად ხითხითებდნენ და პროფესორ ფორმანკოვას სიტყვებზე პახმელიაზე მყოფ თანაჯგუფელებს უყურებდნენ.ტრიოს წევრებმა ერთმანეთს გადახედეს და მაშინღა შენიშნეს, რომ მესამე წევრი აკლდათ.
ფუ, შენი იღბლიანი დედაც. გაიფიქრა ლუკასმა.რამაგარია, მამა რომ მინისტრი გყავს, არაფერი ანაღვლებს, უნივერსიტეტიდან გაგდებით ვერავინ დაემუქრება, ხო და გულაობს რა.ეხლა ალბათ,წევს თავის ძვირფას საძინებელში და ნეტარად სძინავს. დედიკოც ალბათ მისი გუნების გამოკეთებაზე იზრუნებს, ცხელ საუზმეს მოუმზადებს,ლოგინშიივე მიართმევს და თან შეიბრალებს, თავის პატარა, უსაყვარლეს ბიჭუნას.ზოგს როგორ უმართლებს ცხოვრებაში, ნეტა სულ ეგეთი უპასუხისმგებლო და მშობლებზე დამოკიდებული იქნება? როდემდე გაუვა ეს თავხედობა.რა უსამართლობაა, მე რატომ უნდა ვიჯდე ამ აუდიტორიაში,ასე თავგასიებული, გულს ამოვარდნებით   და ვუსმენდე, ამ ყურის სვარკას,რომელიც არც საინტერესოა და არც არასდროს გამომადგება, ვიტანდე ამ გომბეშოს ცინიზმს. ფუ, თან რას გავს,ნაკვთებიდან ეტყობა, სულ მახინჯი რომ იქნებოდა, გაჩენის დღიდან,ამდენი უშნო ნაკვთი როგორ აქვს, ამისთანას გაკეთებასაც ხო ნიჭი უნდა, დედაბუნება მართლა მაოცებს ხანდახან თავის შეუბრალებლობით.
ამ ფიქრებში გართული ლუკასი, პროფესორს დაჟინებით რომ აკვირდებოდა, გულის რევის შეგრძნებამ უმატა და მაშინვე სცადა ყურადღება რაიმე სხვაზე გადაეტანა. უნებურად, გვერდით მიიხედა, სადაც მისი მეგობარი ანდრე იჯდა, ასევე ნატანჯი, მწვანე სახით, რამაც გუშინდელი ღამე გაახსენა, კუჭმა უმტყუნა, მუცელში რაღაცამ დაუარა, ბოდიშის