,,და პოეტობას თუ დამაბრალებთ...’’
პოეზია ამაღლებული სულიერი მდგომარეობაა, თავისუფალი სივრცე-სამყაროა - როცა სამყაროს ახლიდან შეიმეცნებ, გრძნობათა სამყაროს, და მას რიტმითა და რითმათა ენაზე შემოსავ...
ყოველი ახალი ,,პოეზიის" დაბადება გაზაფხულივითაა ჩემთვის, თუმცა, მისი აღქმა-განმარტება სუბიექტურია. ამიტომ ყველასთვის მისაღები პასუხის გაცემა, პოეზიის გაგების შესახებ, ძნელდება. პოეზიას სხვაზე ბევრად მგრძნობიარე ადამიანები ქმნიან ,,პოეზია რელიგიას ჰგავს, ისიც რწმენის თავისუფლებაზეა დაფუძნებული. პოეზიაში ყველა თავის ღმერთებს, კერპებს, ხატებსა და წმინდანებს ირჩევს, როგორც იტყვიან ყველა თავის რჯულზე სწირავს... ამიტომ მსჯელობენ და კამათობენ მასზე’’.
ქართულ ლიტერატურულ წრეებში ხშირად საუბრობენ თანამედროვე ქართული პოეზიისა და თანამედროვე პოეტების არსებობა-არარსებობის შესახებ... ვგულისხმობ ახალგაზრდა თაობას. აზრი მრავალმხრივია... მე ვფიქრობ, რომ თანამედროვე პოეზიის სარბიელზე არიან ცალკეული ახალგაზრდები, რომლებიც ცდილობენ მიაგნონ ახლებურ სამყაროს ქართულ პოეზიაში... ეს არ არის მარტივი გზა. მათ უნდა ახსოვდეთ, რომ ეს გზა, საკმაოდ რთული და წინააღმდეგობებით აღსავსეა, რომელიც აუცილებლად უნდა დასძლიონ.
შალვა ბერიანიძე გახლავთ დავით აღმაშენებლის სახელობის უნივერსიტეტის მესამე კურსის სტუდენტი. წერა 12 წლიდან დაიწყო. პატარ-პატარა გარითმულმა სტრიქონებმა დროთა განმავლობაში დიდი მოცულობა შეიძინა. პერიოდულად იბეჭდება მისი ლექსები სხვადასხვა ჟურნალ-გაზეთში. დღეს კი, პოეზიით დაინტერესებულ ადამიანებს საკუთარ 50 ლექსს თავაზობს. როგორ მიიღებს მას მკითხველი?
მინდა აღვნიშნო, რომ ნებისმიერი დამწყები შემოქმედის ცხოვრებაში პირველ ეტაპზე ბევრი რამ ეპიგონური და დასახვეწია ხოლმე. ეს ბუნებრივი მომენტია და არც შალვა ბერიანიძის შემთხვევაშია გასაკვირი და დასაძრახი. ავტორი ხომ ძიების პროცესშია, ეძებს გზებს, რითაც უნდა გაამდიდროს და სრულქმნას საკუთარი ლექსები. ყველაზე მთავარი კი მაინც ის გულწრფელი პათოსებია, რაც შინაგანად განცდილი და გააზრებული აქვს შალვას. ამიტომაცაა, რომ მისი ლექსების კითხვისას გადამდებია ყველა ის განწყობა, რომელიც ასე ლამაზად შემოაქვს ჩვენში. გულგრილი ვერ დაგტოვებს ის ფაქტიც, რომ ყოველ მეორე სტროფს თავისი სიღრმე, ბგერა, რითმა, რიტმი, სახეები და მეტაფორა აქვს... ლექსი სუნთქავს და ძგერს...
,,გრძნობაშემოლეულ ლექსის გამგონივით
ხელებს მიფათურებს სულში სიმარტოვე.
კალამმილეული ძველი წიგნაკივით
იმ მკვდარ დღეს მახსენებს, შენ რომ მიმატოვე...’’
,,ღამე უმთვაროა, როგორც ალიონი,
ფიქრებს აპათია ამკობს პოეტებად.
ლექსთა ზღვას მიტოპავს თერგი და რიონი,
სტროფი ამ ცხოვრებას დაყოფს მომენტებად..’’
ან
,,უშენოდ ვცლიდი ღმერთთან ბარძიმებს,
ბარძიმებს ვცლიდი ღმერთებთან შენთვის.
ახლა ეს სული შენს სხეულს ერთვის
და უშენობა აღარ მამძიმებს...’’
წერს შალვა და ასე მგონია, რომ ეს სტრიქონები ნამდვილად ზემოქმედებს მკითხველზე... მე ვიმედოვნებ, რომ პოეზიის ამ სულიერ მოთხოვნილებას, რომელიც დიდი ძალითა და დოზით ხმიანებს მასში, თავისი ჟამი აუცილებლად დაუდგება.
ფილოლოგიის დოქტორი, პროფესორი - ხატია შევარდნაძე.
