1 – ეკლესია იყიდეთ?! – მე და მაიკლმა სამზარეულოს მაგიდაზე დახვავებული საშინაო დავალებებიდან თავები ერთდროულად წამოვყავით. მე ლექსს ვწერდი მისტერ პელოვსკის ინგლისურის გაკვეთილისთვის; მაიკლი კი დიდი სიამოვნებით ხსნიდა სახალისო მათემატიკურ ამოცანებს.
დედამ ჩაიდანი წყლით გაავსო და გაზქურაზე შემოდგა. ცხვირი და ლოყები მარტის ქარიანი ამინდისგან ოდნავ შესწითლებოდა.
– შენ და მოლის ძალიან მოგეწონებათ! – შეგვპირდა დედა, – ზუსტად ისეთი ადგილია, როგორსაც მე და დეივი მთელი ზამთარია ვეძებთ: ფარდულიც აქვს დეივის სამეთუნეო სახელოსნოსთვის და სამლოცველოც – ჩემი სამხატვრო სტუდიის მოსაწყობად; ზედგამოჭრილია.
– კი მაგრამ, ეკლესიაში როგორ უნდა ვიცხოვროთ? – მაიკლი დედას ენთუზიაზმს აშკარად არ იზიარებდა და თავისას აგრძელებდა.
– ეკლესია აღარც ეთქმის, – თქვა დედამ, – ვიღაც ფილადელფიელებმა იყიდეს შარშან და საცხოვრებელი ოთახები მიაშენეს. ეკლესიის ნაწილში ანტიკვარიატის მაღაზიის მოწყობა უნდოდათ, მაგრამ მშენებლობა რომ დაამთავრეს, მერეღა მიხვდნენ, რომ სოფელში ცხოვრება არ მოსწონდათ.
– ანუ სოფელშია? – ვთქვი მე და ფისოს შევუბღვირე, რომელსაც რვეულის კიდეზე ვხატავდი.
დედას გაეღიმა და მისმა მზერამ ჯერ მე ჩამიარა, მერე სარკმელში გაძვრა და გზის გადაღმა, პირდაპირ მისის ოვერტონის ფანჯარაში შეფრინდა. ისეთი გრძნობა მქონდა, რომ მოლბერტთან მდგომ საკუთარ თავს შეჰყურებდა, ზეთის უზარმაზარ ტილოზე მუშაობისას, როგორც თვითონ ეძახდა, „ქალაქის უსულო ცხოვრებისგან“ შორს. დედას ზუსტად მაშინ სჩვეოდა საკუთარ სამყაროში ნერვების მომშლელად გაქრობა, როცა ყველაზე მეტად გჭირდებოდა.
– სად არის ის ეკლესია? – ვიკითხე ხმამაღლა.
– სად არის და... – დედამ მდუღარე წყალი ჭიქაში ჩაისხა და თაფლი დაამატა.
– ჰოლველშია, მერილენდში. მთებიდან არც ისე შორს. ლამაზია იქაურობა; ძალიან ლამაზი. ხატვისა და მეთუნეობისთვის იდეალური ადგილია.
– კი მაგრამ, მე და მოლი? ჩვენ რა უნდა ვაკეთოთ, სანამ შენ და დეივი ხატვითა და თიხის ძერწვით იქნებით დაკავებულნი? – იკითხა მაიკლმა.
– შენ შემპირდი, რომ ამ ზაფხულს შემოქმედებით პროგრამაში მივიღებდი მონაწილეობას, – შევახსენე დედას მხატვრული წერის გაკვეთილები, – მაინც შემეძლება სიარული?
– ჰო, და ჩემი მეცნიერების წრე? – იკითხა მაიკლმა, – თანაც უკვე ჩავეწერე. მისტერ ფილიპსი „აკვარიუმში“, „მეცნიერების ცენტრსა“ და „ვაშინგტონის სმითსონის ინსტიტუტშიც“ კი აპირებს ჩვენ წაყვანას.
დედამ ამოიოხრა და თავი გააქნია, – სამწუხაროდ, საზაფხულოდ ორივეს გეგმების შეცვლა მოგიწევთ. ივნისში გადავალთ ახალ სახლში და ყოველდღე ბალტიმორში ვერაფრით გატარებთ.
– მთელი წელია მეცნიერების წრეს ველოდები! – ხმას აუწია მაიკლმა და მივხვდი, რომ ცრემლებს ძლივს იკავებდა.
– სოფელში მთელი ტყე შენი იქნება და რამდენიც გინდა, იკვლიე, – თქვა დედამ მშვიდად, – წარმოიდგინე ველური ბუნება... შენი მწერების კოლექციასაც უფრო გაამდიდრებ. მე და დეივი რომ ვიყავით, ენოტი, ოპოსუმი, თხუნელა და უამრავი ციყვი ვნახეთ, – თქვა დედამ ღიმილით და მაგიდას ჩამოეყრდნო. იმედი ჰქონდა, მაიკლს დაარწმუნებდა, რომ მისტერ ფილიპსისა და მეცნიერების წრისგან შორს, სოფლის ეკლესიაში თავს მშვენივრად იგრძნობდა.
თუმცა, მაიკლი ასე ადვილად გადმოსაბირებელი არ იყო. სკამზე გადაწვა და ჩაიბურტყუნა:
– მთელი ცხოვრება ტარაკნების, მტრედებისა და ვირთხების გარდა ვერაფერი რომ ვერ ვნახო, მაინც ბალტიმორში დარჩენა მირჩევნია.
– ოოო, კარგი რა, მაიკლ! – დედა გაღიზიანებული ჩანდა, – უკვე ათი წლის ხარ და დროა შესაბამისად მოიქცე!
ის-ის იყო მაიკლს თავის მართლება უნდა დაეწყო, რომ სამზარეულოში ჰეზერი შემოვიდა. ნამდვილად თანდაყოლილმა რადარმა აცნობა უსიამოვნების შესახებ. თავისი ფერმკრთალი, ნაცრისფერი თვალებით ჯერ დედას მიაშტერდა, მერე მაიკლს, მერე მე და ბოლოს ისევ დედას. ისეთი გამომეტყველება მიიღო, თითქოს იმედი ჰქონდა, რომ სისხლის ღვრის, წივილ-კივილისა და ოჯახური ძალადობის შემზარავ სცენას შეესწრებოდა.
– აჰ, ჰეზერ, ზუსტად ახლა ვფიქრობდი, სად არის-მეთქი! – დედა მისკენ შეტრიალდა და ხმას ისევ ენთუზიაზმი შეჰმატა, – ახალი ამბავი მაქვს! მე და მამაშენმა სოფელში საცხოვრებლად სახლი ავარჩიეთ. რა კარგი იქნება, არა? – ჰეზერს ღომპერ-ღოომ-ისეული ღიმილი შეანათა და მისკენ ჩასახუტებლად გაემართა.
ჰეზერი კი კატისებრი მოხერხებულობით დაუსხლტა და ფანჯარასთან მივიდა.
– მამა მოვიდა, – გვამცნო ისე, რომ ჩვენთვის არც შემოუხედავს.
– ჯანდაბა, ქვაბის ღუმელში შედგმა დამავიწყდა! – თქვა დედამ, მაცივრიდან ბადრიჯნის, ყველის, პომიდვრისა და ბურღულის ნარევი გამოიღო და ღუმელში სწრაფად შედგა. დეივმაც შემოაღო კარი და ოთახში მარტის ცივი ქარი შემოიტანა. ჯერ დედას გადაეხვია და აკოცა, მერე კი ჰეზერი აიტაცა ხელში და დაიროხროხა:
– როგორ არის ჩემი გოგო?
ჰეზერმა მკლავები კისერზე ძლიერად შემოხვია და