ლიზი და ლოგანი

ლიზი და ლოგანი                                                                                   ” მეგონა, თუ დავწერდი რასაც ვგრძნობდი,
                                                                                    მისი არსებობისგან გავთავისუფლდებოდი. “                                                
                                                                                                                  პაოლო კოელიო
 
        ეს ამბავი პატარა ლამაზ ქალაქ ლონრიზში დაიწყო. მუშაობის დაწყებიდან უკვე სამი წელი იყო გასული, რთული ასახსნელია რას ვგრძნობდი როდესაც 20 წლის ჩემნაირმა რომანტიკოსმა და უსამართლობასთან ყოველთვის მებრძოლმა იმ რეალურ სამყაროში შეაბიჯა, სადაც ჭორები, სხვისი ცხოვრების გაკიცხვა და დაცინვა დღის მთავარი თემა იყო. მე ასე ვთქვათ ძველი დროის წარმომადგენელი ვიყავი, ვუსმენდი მუსიკას და მთლიანად ვეშვებოდი ჩემს სამყაროში, დედისერთა ვარ ამიტომ ყოველთვის მქონდა ჩემი სამყარო, ამ სამყაროში ვოცნებობდი ისეთ სუფთა და წრფელ სიყვარულზე როგორიც ზღაპრებში და ფილმებში იყო ასახული. ვოცნებობდი ადამიანზე რომელთანაც ხელჩაკიდებული ვისეირნებდი უზარმაზარ ტყეში, ამ ყველაფერს ისე ვხედავდი თითქოს რეალურად ხდებოდა. წარმოვიდგენდი როგორ იშლებოდა ჩვენს წინ მზის სხივებით განათებული მდელო, საიდანაც წყლის ხმა ისმოდა. როგორ მაჩერებდა ჩემი საყვარელი ადამიანი, თბილ ხელებს სახეზე   მახებდა და მთხოვდა - მენდე და ეს გაიკეთეო, ხელში კი ატლასის სლიკინა თეთრი ფერის ყელსახვევი ეჭირა და მაწოდებდა. ჩემი დაბნეული სახის დანახვაზე თვითონვე მიხვევდა თვალებს. რათქმაუნდა მე ხის ფესვებს ფეხს წამოვკრავდი და ის გაღიმებული სახით წონასწორობის შენარჩუნებაში მეხმარებოდა. უცებ წყლის შხეფების ხმით გახარებული მაჩერებდა, ყელსახვევს მხსნიდა და უკნიდან მეხუტებოდა. ჩვენს წინ კი ულამაზესი 300 მეტრიანი ჩანჩქერი   მოთქრიალებდა და შხეფებით გვასველებდა.  
      ჩანჩქერი ბავშვობიდან მიყვარდა თუმცა რეალურად არასდროს მქონდა ნანახი. ის ჩემთვის ყოველთვის სიძლიერის სიმბოლო იყო, სიმბოლო რომელიც დამიცავდა და ჩემს გვერდით იქნებოდა, მართალია ერთ ადგილას იდგა მაგრამ თუ საჭირო გახდებოდა უფრო ძლიერი ნაკადით ჩამოეშვებოდა, ადიდებული ტალღების შიშით კი ვერავინ გაბედავდა ჩემს წყენინებას.  
          წარმოვიდგენდი ჩანჩქერის ქვეშ მდგომებს გულები როგორ ძლიერ გვიჩქარდებოდა, სიმაღლიდან ჩამოვარდნილი ცივი წყლის ნაკადი ძლიერად, მაგრამ ნაზად როგორ სრიალებდა ჩვენს სხეულებზე და ვგრძნობდი რომ სიცივე და სიძლიერე სულაც არ იყო საშიში, თუ იმ ადამიანთან ერთად ვიქნებოდი, ვინც მიყვარდა.
        მე ყოველთვის ძლიერი ვიყავი მაშინაც კი როცა მუცელში ვიჯექი. დედაჩემს პირველი და ჩემს შემდეგ ნაყოფი მოსცილდა, მამაჩემი მსმელი კაცი იყო ძალიან ცუდი სიმთვრალით, რასაც მისი ოჯახის წევრების რთული ხასიათიც ემატებოდა. არ ერიდებოდნენ იმას რომ ფეხმძიმედ იყო და ძალიან ანერვიულებდნენ. ამიტომ ნაყოფს ვერ ინარჩუნებდა, მაგრამ მე შემინარჩუნა, ღმერთმა გამძლეობით დამასაჩუქრა, რაც ალბათ ტვირთი უფრო იყო ვიდრე საჩუქარი. ჩემს გარშემო ყველა თვლიდა, რომ არ მჭირდებოდა დახმარება და ყველაფერს ისედაც ჩემით გავაკეთებდი.  
      ჩემი მშობლები 13 წლიანი თანაცხოვრების, ჩხუბის, ყვირილის, მთვრალი მამაჩემის მხრიდან ფიზიკური შეურაცხოფის შემდეგ ერთმანეთს დაშორდნენ. თუმცა დედაჩემს ჩემთვის არასდროს უგრძნობინებია რამდენად რთული იყო შვილის მარტო აღზრდა. ყველა ბავშვისთვის მშობლები მაგალითები და იდეალები არიან, ყოველ შემთხვევაში იმ ასაკში ასეა რომელშიც მე ვიყავი. ამიტომ ალბათ მამაჩემის მიმართ ასეთმა იმედგაცრუებამაც იმოქმედა იმაზე რომ კაცების ნდობა ძალიან მიჭირდა და დღემდე დიდ პრობლემად მაქვს   ქცეული ალკოჰოლის სუნი, ამ სუნს ვერ ვიტან და მთვრალი კაცების ძალიან მეშინია.  
        საცხოვრებელი ადგილის