სევდიანი დარაჯები მიტოვებული ქარხნების ვარსკვლავებით მოჭედილ ღამეს რომ სეირნობენ აღმა-დაღმა ხრიოკ მიწაზე; ნესტიან საერთო საცხოვრებლებში მომწყვდეული ადამიანები კიბოს ქსოვილებით დაფარული ძვლებით, დასიებული ფეხებით, დამპალი კანით, ცარიელი კუჭით, დაკრძალვის ყოველწუთიერი შეგრძნებით თავში; საბარგო მანქანაში გამოკეტილი დევნილი ბავშვები, რომელთაც გადაზიდავენ უცნობია სად; ვეტერანები, დაკარგული კიდურების ხრწნაშეპარული კიდეებით; დაკეტილ სოფელთა უკანასკნელი მკვიდრნი ნისლიდან მოსულ სიკვდილთან პირისპირ. ის ლაპარაკობს იმათ მაგივრად, ვისი ენერგიაც დაიკარგა, ვისი ემოციებიც საბოლოოდ დაკონსერვდა დროში.