ზღაპარი მებადურისა და ოქროს თევზისა
ცოლ-ქმარს მოხუცებს ლურჯი ზღვის პირას,
ედგათ ლურჯი მიწური მათსავით ძველი,
ცხოვრობდნენ ერთობ გაჭირვებაში
ოცდაცამეტი ხანგრძლივი წელი.
კაცი ოფლის ღვრით თევზებს იჭერდა,
ქალი კი ჯვალოს ნაირგვარს ქსოვდა.
ერთხელაც კაცმა ბადე ისროლა,
მოზიდა, მასში ხავსი მოგროვდა.
მეორედ სტყორცნა ბადე მოხუცმა
და მას ამოჰყვა მწვანე მცენარე,
მესამედ სტყორცნა , ახსენა ღმერთი,
ამჯერად მოჰყვა თევზი ელვარე.
გაოცდა კაცი ამის მხილველი,
რადგან ეს თევზი ოქროსი იყო,
მოხუცს შესთხოვა მისსავე ენით:
„იქნებ გამიშვა, წყალობა მიყო.
მე გამოსასყიდს მოგართმევ ძვირფასს
ეს არ გეგონოს ტყუილ-ზღაპარი.“
მეთევზე შეცბა, პირველად ნახა
თევზი ოქროსი, თან მოუბარი.
უმალ გაუშვა მან ტყვე ძვირფასი:
„წადი, გფარავდეს მაღლა უფალი,
მე გამოსასყიდს შენგან არ ვითხოვ,
იყავი მარად თავისუფალი“.
როცა მოხუცი სახლში დაბრუნდა,
მან ცოლს უამბო ეს საოცრება:
„დღეს ოქროს თევზი ბადეს ამოჰყვა,
ასეთი იყო უფალის ნება.
თევზი ჩვენსდარად ლაპარაკობდა,
ზღვაში გაშვებას მევედრებოდა,
თავისუფლების გამოსასყიდად
ის უძვირფასეს განძს მპირდებოდა.
ვერაფრის თხოვნა მე ვერ გავბედე,
უმალ გავუშვი სიტყვის უთქმელად.“
ქალი გაანჩხლდა, „ ეს რა გიქნია,
სულელი იყავ დარჩი სულელად.
თუ საჩუქარი არ სთხოვე ბრიყვო,
რაც ალალი და მიღებულია,
წადი და სთხოვე ახალი ვარცლი
ჩვენი ხომ სულ მთლად დაბზარულია“.
ტალღები ოდნავ დალიცლიცებდნენ,
მივიდა როცა მოხუცი ზღვასთან,
მან მოწიწებით თევზი მოიხმო,
იგი უმალვე მიცურდა მასთან.
რამ შეგაწუხა კარგო მოხუცო,
დათაფლულ ენით ის ეკითხება,
„მე ჩემმა ცოლმა, უზომო ღვარძლით,
გამლანძღა ისე, რომ არ ითქმება.
ახალ ვარცლს ითხოვს ის ძველის ნაცვლად
არ მომასვენა მოხუცებული,
რად არ სთხოვეო ეს მცირე მაინც,
ამაზე გახლავთ განრისხებული.“
„ნუ დაიდარდებ ამით მოხუცო,
ეგ შენი თხოვნა უმალ ახდება,
შინ დაბრუნდი და ახალი ვარცლი
ძველის სანაცვლოდ შენ იქ დაგხვდება.“
*
როცა მოხუცი სახლში დაბრუნდა,
ეზოში ნახა მან ვარცლი მთელი,
მაგრამ სასტიკად ცოლი ბრაზობდა
და მას უწოდა ორგზის სულელი.