შესავლის ნაცვლად წეროს მოტანილი და ქარს გატანებული მანიფესტი
შემოქმედება დღეს ბუნებასთან და ყოველგვარ ბუნებრიობასთან განუწყვეტელი ბრძოლის მოდუსია მომავლის ცნობიერების კონტურების და ვექტორების მოსაპოვებლად, ანუ გონის ისეთი მდგომარეობისკენ სწრაფვის შანსია, რომელიც ბუნების მიერ გამართულ ხიბლ-სპექტაკლ-საიდუმლოს გადასძლევს, კულტურის კარცერიდან დაიძვრენს თავს და დაისადგურებს თვითსრულყოფა-თვითკმარობაში, ანუ უკიდეგანოდ გადახსნილში.
ზოგადად, არსებობს ორი ტიპის შემოქმედი:
პირველი, რომელიც ღმერთს უბამს მხარს მის ღვთაებრივ თამაშებში – გაამრავლოს სამყაროს „დრამატულ-პათოსური“ ფორმები. ასეთი შემოქმედი გვერდში უდგას უფალს და მხარს უბამს მას სამყაროს გავრცობის ამ დარეკილ ჟინში – ღვთაებრივ კაპრიზებს უმრავლებს. ასეთი მხატვრის იდეალია პიკასო – უფლის უშრეტი ფანტაზიების ღირსეული და ნიჭიერი გამგრძელებელი.
მეორე ტიპის მხატვარი კი ისრაელის მოდგმიდანაა – ის, ვინც ღმერთს კრიჭაში უდგება და სრულიად „უსინდისო“, „უკმეხი“ და „ამორალური“ კითხვა-გამოწვევებით აბეზრებს თავს, მოკლედ, ეჭიდავება და აბსურდულ ხაფანგებს უგებს ამ ყოვლად ნაქებ „ყოვლისმპყრობელ-ყოვლისშემძლეს“. ასეთ მხატვარს ყოველი თავისი გამოწვევა და ყოველი ჭიდილი უფალთან, რასაკვირველია, წინასწარ აქვს წაგებული, მაგრამ ღმერთი მას ამ ბრძოლების ჯილდოდ სახელს ანიჭებს: „ისრაელი“ უფალთან ნაჭიდავებს, ნაბრძოლს ნიშნავს და ეს კეთილშობილი სულისათვის უკვე სრულიად საკმარისი საზღაურია.
„
Насекомым – сладострастье – Ангел Богу предстоит... “
(ფ. მ. დოსტოევსკი)
სად სცალია მხატვარს მეგაპოლისების მაკდონალდსებთან და ბურგერებთან საბრძოლველად და მეტროპოლისების ცხოვრების წესის ნახევარფაბრიკატების გასაპროტესტებლად. მას არც ამ აშლილ, ქაოსურ, გამეტებით მორბენალ არხებში გასრესილი ვირთხების გულშემატკივრობისთვის სცალია. გამკვრივებულ წნულებში, გადატენილ მოკუჭულ სივრცეებში იკრიბებიან შემოქმედნი თავიანთი სულის მონაპოვრების შესაკოწიწებლად: ხელოვნებაში, ფილოსოფიაში, პოეზიაში, ნაჯღაბნებში; დაღვრილი საღებავების სილუეტ-ლაქებში ჭეშმარიტების ანარეკლისთვის თვალის მოსაკრავად, ქაღალდის ფერად-ფერადი პისტონებით დატენილი რევოლვერების გასროლაში მაცხოვრის ძახილის გასაგონად. დღეს მეგაქალაქები მონსტრების ნადგომ-ნასახლარია, მათი ნათარეშალი, მათი ნამუსრევი. მონასტრები კი კაცობრიობის დაუოკებელი ვნებებია – ტუსაღის ვნებები – უფრო სწორად, ტუსაღობის რეალობით ფორმირებული ვნებები! – კაცობრიობა ხომ თინეიჯერია, პოტენციებგადახსნილი იდიოტი ანგელოზი, რომელიც სიკვდილის სარეცელზე ცხედრის სახეზე შერჩენილი ღიმილით იღიმის.
სიკვდილის გვერდზე, სიკვდილთან და მის მიღმა –… ესაა დღევანდელი დღის ქმედითი მოტო.
ქალაქები მუსრს ავლებენ ბუნებას. ბუნება ქალაქში მუშათა კლასის მამრი წარმომადგენლის ტრაკში გაკვეტებულ თეთრ შროშანას ჰგავს – უადგილოს, უპატრონოს, უმიზნოს (ზუსტად ამ მანიფესტივით). შროშნები და მათი ხიბლი კი დღეს არც არავის დაჰკარგვია, უკან დასახევი გზა მაინც არ არის – დამწვარი ხიდები დიდი ხანია ჩამოიშალა და ნარჩენები უსწრაფესი მდინარეების ბობოქარმა ჩქეფამ წაიღო. ასე და ამ დროს დავრჩით უცნობ ნაპირზე – მეგამეტროპოლისებში შეხიზნულები! გამოქვაბულშიც ზუსტად ასე უდრტვინველად და იმავე მიზნით ვხატავდით ოდესღაც კედელზე, გარეთ კი შესაჭმელად გამზადებული ტახები დადიოდნენ. მაშინაც ასე ვაბურთავებდით ერთმანეთს ტყავის საფარზე, ვდუნდღლავდით ერთმანეთს მიწაში ან სილაში, გარეთ კი წვიმას მიჰქონდა ქვეყანა, რომელიც ემუქრებოდა ჩვენი გამოქვაბულის ცეცხლს – ერთადერთს არემარეში.
მერე რა, რომ ქალაქელებში ყველაფერი ლაპლაპებს და პრიალებს? შიგნით დაგუდულ მყრალ „სურნელს“ რას ვუზამთ და კიდევ ქვეშაგებს – ოფლით, სპერმით, ნოტიო სათნოებით სავსეს. რუსოს და ტოროს ამბიცია უკან მოვიტოვეთ – არა მარტო გარე ბუნებამ, ბუნებამ ჩვენს საკუთარ თავშიც კი გაგვიცრუა იმედები! ამიტომ დღეს გვწამს მხოლოდ ჩვენი ნების და რწმენის, რომ აღვსრულდებით, გავთავდებით, ჭირიც წაგვიღებს. კიდევ ერთხელ – ვის დავკარგვივართ? სწორედ რომ ჩაკარგვა-ჩამთავრების გვწამს მხოლოდ (სულერთია დიგიტალურ, ვირტუალურ, ელექტრომუსიკალურ, თუ კიდევ სხვა სივრცეში) და ეს არის ჩვენი ნეტარება, უფლება – თავის არქონის (ანუ ჭეშმარიტი თავისუფლება); „ჰომო საკერის“ ბრდღვიალა დღესასწაული – გასხივოსნებული ბედნიერების ტარების უფლებით: ვისაც უნდა, როგორც უნდა, და როგორც მოეპრიანება, თავს ისე მოგაჭრის და… სწორედ ამიტომ… ყველა მათი თავიც შენ გეკუთვნის – ასეთია საზამთროს გამყიდველის ბედნიერი სიზმარი. სიკვდილი დაგიძლევიათ, სხეულის, სახლის, ციხის, სოფლის, ქალაქისა და კიდევ ყველა სხვა კედლები დაგხმარებიათ! სწორედ კედლებმა გამოგვზარდა კედლის მიღმიერში დაყუდებულ მლოცველებად. ახლა ისღა დაგვრჩენია, ყინულოვანი წყლით ტვინი გამოვირეცხოთ – ყოველივე იმისგან, რაც იყო, რაც ვნახეთ, რაც ჩვენმა გამჩენებმა იცოდნენ და მათმა გამჩენებმა ამაყად ატარეს. ბუნებას მოწყვეტილი და კულტურის დამძლევი კაცი სულიერი მდგომარეობაა და შენშიც, მასშიც და სხვაშიც სწორედ და მხოლოდ ეგ მიყვარს! არაფრით დაგანებებთ თავს არც ერთს, არც იდილიის, არც ჯანმრთელობა-ბედნიერების და არც გაზმორებისთვის. ყველაფერი ადამიანური უკან არის მოტოვებული – ჩვენ არაბუნებრივები უნდა ვიყოთ, რადგან ჩვენ მეტს, ბევრად მეტს გვთხოვენ, ვიდრე „ადამიანს“ მოეთხოვება. ახლა ჩვენი ანგაჟემენტი ბუნებასთან სულ სხვა ხასიათისაა. ჰაიდეგერი მუდმივად სოფელში ცხოვრობდა და მისი ტექსტი „რატომ ვრჩებით პროვინციაში“ ცივილიზაციის ფარისევლურ ნიშნებს
ჩუქება
