წინასიტყვაობა
სავარძლიდან წამოწეულ ჯეფ კუნსს აღტაცებული მოძრაობით ხელები წინ გაუწვდია. მის პირდაპირ, დაუდევრად მიყრილი აბრეშუმის ქსოვილებით ნაწილობრივ დაფარულ თეთრი ტყავის დივანზე, ოდნავ მოხრილი დამიენ ჰერსტი ზის და როგორც ეტყობა, შეკამათებას აპირებს; სახე დასწითლებია და მოღუშულია. ორივეს შავი კოსტიუმი (კუნსს – წვრილზოლებიანი) და თეთრი პერანგი აცვია, შავი ჰალსტუხი უკეთია. მამაკაცებს შორის, დაბალ მაგიდაზე, დაშაქრული ხილით სავსე კალათი დევს, რომელსაც არც ერთი უმცირეს ყურადღებასაც არ აქცევს; ჰერსტი „ბუდვაიზერ ლაითს“ წრუპავს.
მათ უკან, დიდი ფანჯრიდან, სადამდეც ჰორიზონტს თვალი მისწვდება, მრავალსართულიანი სახლების პეიზაჟი იშლება, ბაბილონურ გიგანტურ მრავალკუთხოვან ხლართებს რომ ქმნის; ნათელი ღამეა, ჰაერი კი – სრულიად გამჭვირვალე. ეს შეიძლება ყატარიც იყოს ანდა დუბაი; სინამდვილეში კი, ოთახის მორთულობა გერმანულ მდიდრულად გამოცემულ ჟურნალში დაბეჭდილი აბუ დაბის სასტუმრო „ემირატის“ სარეკლამო სურათით არის შთაგონებული.
ჯეფ კუნსის შუბლი ოდნავ ბზინავს; ფუნჯის მოსმით მისი დაფარვისას, ჟედმა სამი ნაბიჯით უკან დაიხია. კუნსთან აშკარად პრობლემა ჰქონდა, არა და არ ნებდებოდა. ჰერსტის არსში ჩაწვდომა კი ადვილი იყო: შეიძლებოდა მისი უხეშ, უტიფარ კაცად გამოსახვა, მაგალითად ისეთად, რომელიც ასე ფიქრობს: „მთავარი მაყუთია, თქვენთვის კი ზედ დამიჯვია“; ასევე მეამბოხე ხელოვნადაც (ამ შემთხვევაშიც ფულიან კაცად), რომელიც სიკვდილის სევდიან თემაზე მუშაობს; გარდა ამისა, მის სისხლსავსე, მძიმე სახეში იყო რაღაც მეტისმეტად ინგლისური, რითაც ძალიან ჩამოჰგავდა „არსენალის“ თავგადაკლულ ფანს. მოკლედ რომ ვთქვათ, არსებობდა სხვადასხვა ასპექტი, ერთ მთლიანობაში ადვილად რომ ლაგდებოდა და ბრიტანელი ხელოვანის, თავისი თაობის ტიპური წარმომადგენლის პორტრეტს სრულად შეესაბამებოდა. კუნსში კი რაღაც გაორება იგრძნობოდა, საქონელმცოდნის მდარე თაღლითობასა და ასკეტის ეგზალტაციას შორის გადაულახავი წინააღმდეგობა. უკვე სამი კვირა იყო, რაც ჟედი კუნსის სახის გამომეტყველებას ასწორებდა; სავარძლიდან წამოწეული კუნსი, აღტაცებული აჩქარებული მოძრაობით, ხელებს წინ იშვერდა, თითქოს ჰერსტისთვის რაღაცის დამტკიცებას ცდილობდა; ამისი დახატვა ისეთივე ძნელი იყო, როგორიც პორნოგრაფი მორმონისა.
კუნსის ბევრი ფოტო არსებობდა, მარტო გადაღებული თუ რომან აბრამოვიჩის, მადონას, ბარაკ ობამას, ბონოს, უორენ ბაფეტის, ბილ გეითსის... საზოგადოებაში. მაგრამ კუნსის პიროვნების ინდივიდუალობას ერთიც არ გამოხატავდა, ყოველი მათგანიდან კაბრიოლეტ „შევროლეს“ გამყიდველი იცქირებოდა, ისეთი, როგორიც თვითონ აირჩია, რომ ამ ქვეყანას გამოცხადებოდა; ეს უკვე გამაღიზიანებელი იყო; დიდი ხანია, რაც ფოტოგრაფებს ჟედი მოთმინებიდან გამოჰყავდათ, განსაკუთრებით დიდ ფოტოგრაფებს, თავიანთი პრეტენზიით, ვითომ მოდელების ბუნებრიობას წარმოვაჩენთო; არაფერსაც არ წარმოაჩენენ, მხოლოდ იმით კმაყოფილდებიან, რომ თქვენ წინ ჩერდებიან, თავიანთ აპარატს ამუშავებენ, განუწყვეტლივ რაღაცას აჩხაკუნებენ, ალალბედზე ასიოდე კადრს იღებენ, მოგვიანებით კი ყველაზე ცუდს ირჩევენ; აი, როგორ იქცევა უკლებლივ ყველა ეგრეთ წოდებული დიდი ფოტოგრაფი. ჟედი ზოგიერთს იცნობდა, მათდამი ზიზღის გარდა სხვა გრძნობა არ ჰქონდა და სჯეროდა, რომ მათი შემოქმედება ფოტოავტომატის კრეატიულობას სულაც არ აღემატებოდა.
სამზარეულოში, მისი ზურგიდან რამდენიმე ნაბიჯით უკან, წყალგამაცხელებელმა უცბად ზედიზედ მკვეთრად გაიჩხაკუნა. შეძრწუნებული ჟედი გაშეშდა. უკვე 15 დეკემბერი იყო.
ერთი წლის წინ, დაახლოებით ამავე რიცხვში, წყლის გამაცხელებელმა, სანამ საბოლოოდ გაჩერდებოდა, ზუსტად ასევე ზედიზედ გაიჩხაკუნა. რამდენიმე საათში სახელოსნოში ტემპერატურა სამ გრადუსამდე დაეცა. როგორღაც მოახერხა და ცოტა წაუძინა, უფრო სწორად, წათვლიმა, მაგრამ განუწყვეტლივ ეღვიძებოდა. დილის ექვს საათზე ცხელი წყლის ბოლო ნარჩენი გამოიყენა და სასწრაფოდ დაიბანა, მერე ფირმის, Plomberie en général-ის თანამშრომლის მოლოდინში ყავა მოიმზადა – ისინი ხელოსნის გამოგზავნას დილის საათებისთვის შეჰპირდნენ.
თავის ინტერნეტსაიტზე ფირმა Plomberie en général ირწმუნებოდა, რომ „ამაყად თავაწეულმა შეაბიჯა მესამე ათასწლეულში“; აჯობებდა თავის დროზე მოსულიყვნენ, სადღაც თერთმეტი საათისთვის ჩაიბურტყუნა ჟედმა, რომელიც სახელოსნოში აქეთ-იქით დადიოდა და გათბობას ამაოდ ცდილობდა. მაშინ მამის პორტრეტზე მუშაობდა, რომლისთვისაც უნდოდა ეწოდებინა „არქიტექტორი ჟან-პიერ მარტენი კომპანიის ხელმძღვანელის თანამდებობას ტოვებს“; ბუნებრივია, ტემპერატურის ასეთი დაწევა საღებავის ზედა ფენის გაშრობას დააყოვნებდა. როგორც ყოველ წელს, ახლაც შობის საღამოს მამასთან ერთად აპირებდა სადილობას და იმედი ჰქონდა, დარჩენილ ორ კვირაში ნახატს დაამთავრებდა; მაგრამ თუ წყლის გამაცხელებლის შემკეთებელი ოსტატი სასწრაფოდ არ მოვიდოდა, მაშინ თავს შეირცხვენდა და ეგ იყო. სიმართლე ითქვას, ამას არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა, საერთოდ არ აპირებდა ეს ნახატი მამისთვის ეჩუქებინა, უბრალოდ უნდოდა ეჩვენებინა; მაგრამ უცბად რატომ გახდა ეს ასე მნიშვნელოვანი? ეტყობა, ნერვებმა უმტყუნა, ბევრს მუშაობდა, ერთდროულად ექვსი ნახატის შექმნა დაიწყო, და აგერ უკვე რამდენიმე თვეა არ გაჩერებულა. ეს არ იყო გონივრული საქციელი.
სამი საათისთვის გადაწყვიტა ფირმისთვის Plomberie en général თავი შეეხსენებინა; ტელეფონი გამუდმებით დაკავებული იყო. მხოლოდ ხუთი საათისთვის მოახერხა დაკავშირება; კლიენტთა
ჩუქება
