თავი 1 - ასე მგონია, წინა ცხოვრებაში ერთმანეთს ვიცნობდით, მეუბნება ბიჭი, რომელსაც პირველად ვხედავ. მაგრამ ეგ ცოტა მერე, ახლა მაგვიანდება. რა უნდა იყოს იმაზე საშინელი, როცა დილას ყავის გარეშე იწყებ. ჯანდაბა! ჩამეძინა, თან დღეს პრეზენტაციის დღეა. ამ სემესტრში აუცილებლად უნდა გამოვასწორო ჩემი ნიშნები. ბატონმა ლადარიამ მითხრა, რომ ეს ბოლო შანსია. ვერ ვიტყვი, რომ ვაჟა ლადარიას გაზვიადება უყვარს. ამიტომ, გუშინ ღამე გიჟივით ვმეცადინეობდი. გამთენიისას, 6-ზე ჩამეძინა. იმის შიშით, რომ დამაგვიანდებოდა, ყავის გაკეთებაზე ხელი ჩავიქნიე. გაჩერებაზე მივხვდი, რომ სპორტულებით გამოვსულვარ.
ნინა, ალბათ მომკლავს, რომ დაინახოს რა მაცვია. ნინა ჩემი მეგობარია, 13 წლიდან ვმეგობრობთ. ნინას ყველა დედაჩემს ეძახის ხუმრობით, ზედმეტი მზრუნველობის გამო. ერთხელ, ლექციაზე სენდვიჩი შემომაწოდა ფანჯრიდან. ბიჭი რომ ვიყო ნინა შემიყვარდებოდა. იშვიათად ვინმემ სენდვიჩი გაგიყოს და საერთოდ წარმოუდგენელია მუნიციპალური სკამი ჩამოაჩოჩოს ქუჩიდან, ფანჯარასთან დადგეს თითისწვერებზე და გაწელილი ხელით სენდვიჩს იქნევდეს. მერე მომიბოდიშა კიდეც, ისე ვიქნიე, მგონი გავაცივეო.
ასეთია ნინა.
ჯანდაბა, ყავა რომ არ ვიყიდო, ნამდვილად ჩამთვლემს. თან ავტობუსიც ისეთი რწევით მიდის ვგრძნობ, თვალები მიმძიმდება. ჩემი გაჩერებაა, ალილუია, ცივი ჰაერი ცოტა მაფხიზლებს, მაგრამ ყავაზე შესვლა მაინც აუცილებელია.
კაფეს ვიტრინის ანარეკლში ჩემს თავს ვუყურებ - დიდი ამოღამებული თვალები, აბურძგნული ხუჭუჭა კარე, ძველი მუხლებიანი სპორტული. ჰა, რა ლამაზად გამოვიყურები, ლამისაა ვარწყიო. ჩემი აღშფოთების გამოსახატად ვიტრინას თვალს ვარიდებ და კარს ვაღებ.
დროზე, დროზე, გაიარე! წინ ბიჭი აძლევს შეკვეთას. ღმერთო ჩემო, რატომ ვერ გადაწყვიტა შაქრით სვამს ყავას, თუ უშაქროდ. აქამდე რას შვრებოდი? როგორს სვმადი ხოლმე? ჰა, ახლა … ! საათს ვუყურებ, 10 წუთი და ზარი დაირეკება. ნერვები მღალატობს.
სალარო გათავისუფლდა. ისე მივასკდი, ნეკა თითი დახლს მივცხე და ძვალმა გაიტკაცუნა; მოლარეს ჩაეღიმა.
ესღა მაკლდა!
ამერიკანო! არა, ორმაგი ესპრესო! ბარათით ვიხდი, შაქარი არ მინდა, თან მიმაქვს, -
ვახლი ერთმანეთის მიყოლებით.
ვუყურებ როგორ ნელა ამოძრავებს ტატუიან ხელებს ბარისტა/მოლარე და ვფიქრობ, ამას რა ენაღვლება! კარგი არ უნდა დავკარგო რეალობის აღქმა ახალგაღვიძებულზე. არ მგონია ეხალისებოდეს თავისი საქმე, მაგრამ მერე … ისევ ვუსწორებ თვალს და ვხედავ, ფეხს რიტმს აყოლებს, ჩემკენ იხედება, თითქოს გამიღიმა კიდეც. მგონი მართლა უდარდელია.
საათზე 5 წუთიღა დამრჩა. ხელს მანამ ვწევ ყავის ასაღებად, სანამ მომაწვდიდეს. ის-ისაა ზურგი უნდა ვაქციო, რომ მეუბნება: ასე მგონია, წინა ცხოვრებაში ერთმანეთს ვიცნობდით …
ცოტა შორიდან ზარის ხმა ისმის. ამერიკანო არა და ცხელი ესპრესო პირს მწვავს.
