თავი პირველი (14) - 10! 10! არა, არა 13! დიახ, 13!
- ნუთუ? ჰმ...14 ხომ არა?
- არა! ნადვილად მახსოვს, მხოლოდ 13!
- უცნაურია, - ჩაილაპარაკა ლურჯმა ქალმა
- დიახ! დიახ! დიახ! 14! დაზუსტებით! 14! ბოლო ცოტა ყრუ იყო, თუმცა იყო!
- იქნებ 15? - ხუმრობანარევი ტონი შეეტყო ლურჯ მანდილოსანს და ხმის ტემბრი სახეზე გადაშლილმა ნაზმა და ძალზედ კმაყოფილმა ღიმილმა დააგვირგვინა.
- 14! საბოლოო პასუხია!
ქალმა ღიმილშერჩენილი სახით დაუკრა თავი დაბნეულ, თუმცა საკუთარ პასუხში უკვე ფოლადივით მყარ შუახნის მამაკაცს და სწრაფი ნაბიჯებით მალევე დატოვა უზარმაზარი ფერმა, ფერმერის რამდენიმე ახლო მეზობელთან შეიარა და სახლის გზას დაადგა.
- მის მერიენ, - ზედმეტად თავაზიანად დაუკრა თავი ჩვენს ქალბატონს მოკლე ბილიკზე მომავალმა ერიკ ბოულის ქვრივმა და თავისი იისფერი მზერა თბილად ესროლა ქოულს.
- მშვენიერი ამინდია, არა? - მოულოდნელად მოუჭრა სიტყვა მერიენმა მოხუცს და შეუჩერებლად განაგრძო გზა.
წესით ისეთ პატარა და ლაღ ქალაქში, როგორიც უესთ პეიტონი იყო ყველას უნდა გაჰკვირვებოდა მერიენ ქოულის ლურჯი უცნაურობები, მისი არასტანდრტული და განსხვავებულად განსხვავებული ხასიათები, მაგრამ ამ ქალბატონის მიმართ არც გაკვირვებას და არც სიძულვილს არავინ გრძნობდა, თუმცა არც სიყვარული, არც ნამდვილი მოწიწება და არც რამე სხვა ადამიანური იგრძნობოდა მის მიმართ. მის მიერიენმა იცოდა. იდეალურად იცოდა, რომ ის თითქმის მარტო იყო. გრძნობდა, რომ თითქმის ყველა მზერა მის მიმართ მხოლოდ უხეში ფანქრით ალაგ-ალაგ იისფრად გაფერადებული თეთრი ფურცლის ნაგლეჯი გახლდათ. მერიენი არავის უყვარდა, თუმცა ის ყველას სჭირდებოდა. ალბათ მკითხავ, მკითხველო, თუ ეს ასეა, მაშ რა ამოძრავებდა ლურჯ ქალბატონს? მე კი გიპასუხებ, მერიენს არ სჭირდებოდა ადამიანთა სიყვარული, რათა ადამიანებისთვის ემსახურა. უცნაურია არა? ჰო, საკმაოდ უცნაურია მერიენის წითელი გონება, გზნებით აღსავსე არსების მიდრეკილებები საქმისადმი, რომელსაც მან თავისი სიცოცხლე მიუძღვნა. მკითხველო, მართალი გითხრა ბოლომდე მეც კი ვერ ვხსნი რატომ აკეთებდა ამ ყველაფერს ასეთი გულმოდგინებით ჩვენი პერსონაჟი, მაგრამ შემდეგ ღრმად ვიხედები გულში და იქ ვაწყდები პასუხებს, პასუხებს, რომლებიც მიყვირიან: უნიკალიზმს ახნსა არ მოეძებნება!
დავუბრუნდეთ სიუჟეტს...
- ანუ 14, აქაც 14 , - საკმაოდ ჩუმად ბუტბუტებდა მის მერიენი და რიცხვი თოთხმეტის ყოველ ხსენებაზე წარბი ეჭმუხნებოდა - მისტერ ბექსვუდის ფერმაშიც 14, მისტერ კენინგტონის მამულშიც 14, და აჰა, მისტერ ევანსის ფერმაშიც 14. ნამდვილად, ნამდვილად ეგ არის,- უკვე ჩუმი ფიქრებით განაგრძნობდა გზას ლურჯად მოელვარე ქოული.
გარეგნულადაც საკმაოდ განსხვავებული ელფერი ჰქონდა ლურჯ ქალბატონს. სწორი და ოდნავ მოგრძნო ცხვირი განსაკუთრებულ იერს უქმნიდა მერიენის სახეს. მწვანე თვალები და საკმაოდ ახალგაზრდული ტუჩები კი ვარდისფერ ვნებას მატებდნენ მარტოხელა ქალს. ჭაღარა და გრძელი თმა ნაზად აეზიდნა და ერთ ავდრისფერ ბუჩქად კეფასთან მოეგროვებინა მერიენს, მის გასწვრივ კი იწყებოდა გრძელი და ძალიან ლამაზი ფორმის კისერი, რომელსაც ლანდივით თხელი სხეული აგრძელებდა. სხეულს მუდმივად ამშვენებდა სიკვდილისფერი ლაბადა, რომლის შიგნითაც ამავე ფერისა და საუცხოო ტექსტურის ქვედაბოლო იმალებოდა გიშრისფერ ზედატანთან ერთად. უესთ პეიტონელი ბავშვები უცელო სიკვდილს ეძახდნენ მის ქოულს, თუმცა იმას კი ვერ ხვდებოდნენ, რომ სიკვდილს ისე ეშინოდა მერიენის, როგორც მომაკვდავ ადამიანებს ეშინიათ თავად სიკვდილის.
ლურჯი ქალბატონი საკუთარ სახლს მიუახლოვდა. დაახლოებით 5 წუთში მან ტელეფონის ყურმილი დაკიდა და მყისიერად შეუდგა შუადღის ჩაის მზადებას. ზუსტად 2 წუთში კარზე კაკუნი გაისმა და მერიენმა სათნო მოხუცი შინ შემოიპატიჟა. ეს არიადნა ტეილორი გახლდათ - მის მერიენის ერთადერთი ახლო მეგობარი. ქოული ყოველთვის უზიარებდა ტეილორს საკუთარ შეხედულებებს. მათი საუბრების თუნდაც შორიდან, ყურმოკრით სმენის სურვილი არაერთ ადამიანს გასჩენია, მაგრამ ჯერ ეს არც ერთ პეიტონელს გამოსვლია.
- ევანსთანაც 14. ზუსტად 14. ცოტა დაბნეული კი ჩანდა, თუმცა 14, - მოულოდნელად დაიწყო ქოულმა.
- ბოლო კი ყრუდ, არა? - ჰკითხა მოხუცმა და მერიენმა ჩაფიქრებულად დააქნია თავი.
ირგვლივ ნაცრისფერი სიჩუმე ჩამოწვა
- პარკერების მკვლელი იპოვეს ისთ ნოუთში? - მოულოდნელად იკითხა ქოულმა და ინტრესით გაჟღენთილი მზერა მიმართა არიადნასკენ.
- დღეს დილით ვიღაც ბიჭი დაუჭერიათ, ისთ ნოუთის რკინიგზის სადგურის მე-2 ბაქანზე, თუმცა ინსპექტორი ჰილი დარწმუნებულია, რომ ის არაფერ შუაშია. ამბობს, მას ეს არ შეეძლო, კოჭლია და ასე სწრაფად ვერ იმოძრავებდაო, - თქვა ტეილორმა და ხმაში შეეტყო, რომ ეუცნაურა მეგობრის ინტერესი, თუმცა მერიენის უცნაურობებს შეჩვეულს ქოულის კითხვა დიდად არ გაჰკვირვებია.
მოხუცის პასუხზე მერიენს თვალები
ჩუქება
