შუქით დამუხტულ ოთახში დაბალშუბლიანი, მოლაპარაკე პიროვნება იჯდა და ემოციებს ცვლიდა.
თანმიმდევრობით ჯერ ერთს ამჟღავნებდა და მერე მეორეს. როგორც ბანქოს ქაღალდს, ისე ათამაშებდა სახის ნაკვთებს. ჯერ ძლიერ შეწუხებული უსამძიმრებდა ერთს დანაკლისს და შემდეგ აღშფოთებული ეკითხებოდა მეორეს მიზეზებს...
ორივე შემთხვევაში ძალიან ღელავდა. იძაბებოდა მძიმე მწუხარებაშიც და გაუგებარი, ამოუხსნელი ვითარებების გარჩევის დროსაც.
საქმე კი ისაა რომ, ფუნთულა ღრუბლებს მიღმა, შორს ,მაგრამ მაინც აქ, ამ კონტინენზე, მხოლოდ ერთი ადამიანი იყო ვისაც მისი არ სჯეროდა და თვლიდა მას მატყუარა მამაძაღლად. თვლიდა კი არა ზუსტად იცოდა ეს.
ის მეორე, რომელსაც არ სჯეროდა, პირველისგან განსხვავებული იყო. ოთახი რომელშიც ის იჯდა რბილი, ყვითელი სინათლით იყო შეფუთული. მისი გამოზნექილი შუბლი, გონებრივ სისხარტეზე მეტყველებდა.
მის ფსიქიკასაც ორი ემოცია დაუფლებოდა, მაგრამ ერთმანეთს არ ენაცვლებოდა. ეს ორივე განცდა ერთდროულად ავლენდა თავის თავს და ერთიანდებოდა ერთ მცნებაში – მშვიდ მხიარულებაში.
ოთახიც და თვითონ ეს, მხიარულად მშვიდი პიროვნებაც ერთად იყო და არის ღვთაებრივი ამანათი ზეციდან მიწას..
პირველი კი მიწიერი ხომალდი რომლის ფრენაც არ შედგა.
ჩუქება
