შავი კოშკების სიზმარი

აქ მთის მკაცრი ტრადიციები ბატონობს. აკვანში დანიშნულ ქალწულებს, დრო რომ მოვა, რკინის ჯაჭვს ყელში ჩააბამენ და ისე გაუძღვებიან კერისაკენ. აქ ქალებს სიამის უფლება არ აქვთ. წყალში წითელთმებიანი ალქაჯები ისვენებენ, ცხენით მოსიარულე ვაჟებს თავბრუს ახვევენ და მდინარეში ითრევენ. ცაზე რომ სავსე მთვარე ამოგორდება, მაძახურა კართან მივა და გარეთ გამოიტყუებს უცოდველ ადამიანებს, ჭკუიდან შეშლის. ზამთრის სუსხიან ღამეს მშობიარე ქალი თავის ფეხით, მარტო წავა სოფლის განაპირა ქოხში, სიცივეს გაუმკლავდება, მაგრამ კართან მომდგარი მგლების შიშით პატარა სხეულს გულზე მიიკრავს, დაელოდება შინ წასვლის დროს, ერთ თვეს სოფელს ვერ წაბილწავს, ასეთ ქალზე აუგს იტყვიან, კერას არ უნდა შეუშვაო. არავითარ შემთხვევაში, არავითარ შემთხვევაში შეიყვარო სწორფერი, თემი გაგიგებს და უთუოდ დაისჯები, თუმცა სიყვარულით გაძლიერებულისთვის არაფერია შეუძლებელი.