– ღამის პერანგის სახელოები, ზურგი... ზეწარი, ოჰ, ოჰ, ოჰ, საწოლიც კი სველია! მართლა ყველაფერი სველია... გამეღვიძა კიდეც, – წაიბურტყუნა ჯევდეთ ბეიმ. ყველაფერი სველი იყო, როგორც წეღანდელ სიზმარში. ბუზღუნით გადაბრუნდა საწოლში. სიზმარი გაახსენდა და შეშინდა. სიზმარში მასწავლებლის წინ იჯდა ქულას დაწყებით სკოლაში. სველი ბალიშიდან თავი წამოსწია და წამოჯდა. `დიახ, მასწავლებლის წინ ვისხედით. მთელი საკლასო ოთახი მუხლებამდე წყლით იყო სავსე. რატომ? იმიტომ, რომ ჭერს გასდიოდა. ჩამონაჟონი მარილიანი წყალი შუბლსა და მკერდზე ჩამომწურწურებდა და მთელ ოთახს ავსებდა. მასწავლებელს ჯოხი ჩემკენ მოეშვირა, ეს ყველაფერი ჯევდეთის ბრალიაო, გაიძახოდა..." ამხანგები მისკენ მიბრუნებულიყვნენ და საყვედურით შესცქეროდნენ, თითქოს მართლა მისი ბრალი ყოფილიყო. ორი წლით უფროსი ძმა კი გამკილავად უყურებდა. როცა ყველაფერი ეს წარმოიდგინა, შეკრთა. მერე მასწავლებელი მთელი კლასის ბიჭებს დაერია ჯოხით, თითო სილაც ყველას გააწნა. მას კი არც მიჰკარებია, არ დაუსჯია ჭერიდან ჩამოსული წყლის გამო: `მე ყველასგან განვსხვავდებოდი, ვიყავი ხოლმე ჩემთვის, არაფრად მაგდებდნენ, – გაიფიქრა ჯევდეთ ბეიმ, – თუმცა, ვერავინ მიბედავდა თითის დაკარებას. სკოლა კი წყლით ივსებოდა." საზარელი სიზმარი მალე სასიამოვნო და მხიარულ ფიქრებად ექცა: `მე ყველასგან განვსხვავდებოდი. მე მარტო ვიყავი, მაგრამ მაინც ვერ მსჯიდნენ.~ გაახსენდა, როგორ ავიდა სკოლის სახურავზე და როგორ შემოემტვრა კრამიტი: `რამდენი წლისა ვიყავი? შვიდის. ახლა ოცდაჩვიდმეტის ვარ. დავინიშნე, მალე ცოლსაც შევირთავ." დანიშნულის გახსენებაზე აღელდა: `დიახ, მალე დავქორწინდები, შემდეგ... ღმერთო, ისევ ფუჭად ვკარგავ დროს, დამაგვიანდა!" დროის გასაგებად, როგორც სჩვეოდა ხოლმე, ფანჯარასთან მივიდა, ფარდებს შორის გაიხედა. გარეთ უცნაური სინათლე და ნისლი იდგა. მზე უკვე ამოსულიყო. უცებ თავის ამ ჩვევაზე გული მოუვიდა, მოტრიალდა და საათს შეხედა, ვაიმე, მართლა მაგვიანდებაო, ჩაილაპარაკა და საპირფარეშოსკენ გაიქცა. დაბანილი და მოწესრიგებული მხიარულ გუნებაზე დადგა. პირის პარსვისას ისევ სიზმარზე ფიქრობდა. საღამოს შუქრუ ფაშასთან უნდა მისულიყო. ამიტომ ახალი, გაკრიალებული შარვალ-კოსტუმი და საყელოგახამებული პერანგი ჩაიცვა და, თავისი აზრით, ყველაზე ელეგანტური ჰალსტუხიც გაიკეთა. თავზე ნიშნობისათვის შეძენილი ფესი დაიხურა. ბოლოს პატარა სარკეში ჩაიხედა და დაასკვნა, რომ სწორედ ისე გამოიყურებოდა, როგორც უნდოდა. თუმცა, მალე ისევ სევდა მოერია: მთელ ამ მოხდენილ ტანსაცმელში, მღელვარებაში, რომელსაც დანიშნულთან მიმავალი გრძნობდა, რაღაც იყო სასაცილო.ფარდები გადასწია. ნისლს შეჰზადებაშის მეჩეთის მინარეთები დაეფარა, მაგრამ გუმბათამდე ვეღარ ჩამოეღწია. მახლობელ ბაღში ფანჩატური ჩვეულებრივზე უფრო მწვანედ მოჩანდა: `ცხელი დღე იქნება,"– გაიფიქრა. ფანჩატურის ქვეშ კატა ზანტად ილოკავდა ბეწვს. ჯევდეთ ბეიმ ფანჯრიდან გადაიხედა და დაინახა, რომ ეტლიც მოსულიყო, სახლის წინ იდგა, ცხენები კუდებს იქნევდნენ. მეეტლე ჯევდეთ ბეის მოლოდინში სიგარეტს აბოლებდა. ჯევდეთ ბეის თავისი სიგარეტი გაახსენდა. აიღო სანთებელა, საფულე, საათი, ერთხელ კიდევ შეამოწმა დრო, მერე ყველაფერი ჯიბეში ჩაიწყო და ოთახიდან გავიდა.
ჩუქება
