1 "დრო ველური, გაუხედნავი ბედაურია, რომელიც არავის და არაფერს ემორჩილება: ზოგჯერ ნაბიჯით მიგოგმანებს, იწელება უსასრულოდ, დაუმთავრებლად... ზოგჯერ ჩორთით მირბის უკანმოუხედავად, უკანდაუბრუნე-ბლად... ზოგჯერ ოთხით ჩაიქროლებს ქარიშხალივით, თავ-პირის მტვრევით შეუყვება დრო-ჟამის ბილიკს, წამიერად გაიელვებს კაცობრიობის თვალსაწიერზე და ყოველივეს წარსულს ჩააბარებს".
***
ჩაბნელებულ ცარგვალზე გრანიტის უზარმაზარი ნამსხვრევივით ეკიდა დაქტილი: მისი მოციაგე ბადროს ნათელ ფონზე შავ ლაქად მოჩანდა უსწორმასწორო, კლდოვანი ზედაპირი, ტირანოზავრის ხერხემალივით დაკბილვოდა გვერდები, რომელიც საკმაოდ უცნაურ იერსახეს აძლევდა.
მიუხედავად ასეთი შეუფერებელი გეოლოგიური წყობისა, ის დაუბრკოლებლივ ანათებდა ღამის საბურველით შებურვულ დედაცთომილს. დაქტილი ასტეროიდ იდას (იდა - ასტონომიაში მცირე ზომის კოსმოსური ცთომილია, რომელიც მარსსა და იუპიტერს შორის, ასტეროიდების სარტყელში მდებარეობს. სიგრძე 52, დიამეტრი კი 32 კილომეტრია. არაპროპორციული, წაგრძელებული ფორმა აქვს. მზის ირგვლივ მიმოქცევის პერიოდი 4 წელია, წრიული ღერძის ბრუნვის სიჩქარე კი 4 საათი. ასტეროიდი იდა 1884 წელს ავსტრიელმა ასტრონომმა იოჰან პალიზოიმ აღმოაჩინა, ის ერ-თადერთია, რომელსაც ბუნებრივი თანამგზავრი: - დაქტილი, ახლავს თან.) ბუნებრივი თანამგზავრი გახლდათ. უსწორმასწორო ზედაპირის წყალობით მისი ბუნდოვანი, ჩრდილდაფარებული ბადრო სასიამოვნო, მოცისფრო ნათელს აფენდა გარემოს.
სასეირო სანახავი იყო კოსმოსის შავ უსასრულობაში გამოკიდებული ამ წყვილისაგან შემდგარი დუეტი. ისინი რაღაცით ერთმანეთს წააგავდნენ, ასტეროიდი იდა კლდის უზარმაზარ ნამტვრევს მოგაგონებდათ, დაქტილი კი ამ ნამტვრევიდან ვიღაც ოინბაზის მიერ გატყორცნილ კენჭს, რომელსაც დედაცთომილის მიზიდულობის ძალა ვერ დაეძლია და მის ირგვლივ ტრიალებდა თოკზე მობმული პლანერივით. იდა კაშკაშა, ფოსფორისებური ნათებით ანათებდა, ამ ნათელს დაქტილის დაკბილული ზედაპირი გაბზარული სარკესავით ირეკლავდა და უძალო ცისფერი შუქით უმშვენებდა ბნელ ღამეებს დედაცთომილს.
ცისფერი ნათება აშკარად ჯაბნიდა სიბნელეს. ასტეროიდ იდას ღამეულ ნახევარსფეროზე მკვეთრად ჩანდა უღიმღამო პეიზაჟი: ერთმანეთის გვერდიგვერდ აცა-ბაცად ამოშვერილი კლდის ხერგილები, რამდენიმე მილიონი წლის წინ ჩამოვარდნილი მეტეორიტებისგან წარმოქმნილი ხახადაღრენილი კრატერები, ნაცრისფერი ბასრპირიანი ლოდები, რომლებიც დაქტილის ბუნდოვანი შუქის წყალობით ფანტასტიკურ ფორმებს იღებდნენ: ხან უშველებელ, აბჯარში ჩასხმულ გოლიათებს ემსგავსებოდნენ, ხან ნისკარტმოკაუჭებულ გრიფონებს, ხან კი მარჯნის პილიპების გაქვავებულ ტყეებს.
მხოლოდ მოშორებით ერთიანად მოტიტვლებულ მოედანზე სულ სხვა სურათი შეიმჩნეოდა, დაკვირვებული ადამიანი წამსვე შეამჩნევდა ირგვლივ ყოველივეს გონიერი არსების ხელი რომ ეტყობოდა, მოჩანდა ბუნდოვანი კონტურები გიგანტური ნაგებობებისა, ერთ დროს ტიტანივით მაგარი ლოდებით მოფენილი მოედანი ახლა ერთიანად მოწესრიგებული იყო.
მოედნის კუთხეში ადამიანის თუ ადამიანისმაგვარ არსებათა ვერცხლისფერ სკაფანდრებში გამოწყობილი ფიგურები ფუსფუსებდნენ, ისინი უზარმაზარ, ჯერ ისევ მოზუზუნე კოსმოსური ხომალდიდან ჭიანჭველებივით მოძვრებოდნენ, რუხი ხოჭოებივით ყოველი მხრიდან მოღოღავდნენ მძიმე, გაურკვეველი დანიშნულების ხელსაწყოებით დატვირთული მუხლუხიანი ყველგანმავალები და ჟანგისფერ პირამიდისმაგვარ შენობაში იმალებოდნენ.
სადღაც, კოსმოსის სიღრმეში უპატრონოდ მიგდებულ ასტეროიდზე მოაზროვნე არსების დაუღალავ ხელს ერთიანად შეეცვალა არამიწიერი, პირველყოფილი ბუნება, ლოდებით და კლდეებით მოფენილი მოედანიც კომფორტულ კოსმოდრომად გადაეკეთებინათ, რომლის ზედაპირიც კოსმოსური ხომალდების მძლავრი რეაქტორების წყალობით გამურული და გამღვალი იყო.
ერთი შეხედვით ეტყობოდა, რომ "ისინი" ამ ასტეროიდის ხშირი სტუმრები იყვნენ, მაგრამ ვინ იყვნენ ისინი?
პირამიდისმაგვარ შენობას ირგვლივ ეკლიანი მავთულის ღობე ერტყმოდა. ღობის გარეთა მხარეს სქელი, ფოლადისფერი ფირფიტა ეკიდა, რომელზეც ბეჭდური ფოსფორისებრი ასოებით ეწერა: მზის სისტემის ფედერაციის მკაცრი რეჟიმის კოლონია "იდა-1".
***
რომა ლაშხს ძილი გაუკრთდა, თუმცა არ ახსოვდა როდის ჩაეძინა ან როგორ ჩაეძინა, დარწმუნებული იყო, რომ მთელი ღამე თვალი არ მოუხუჭავს, ბორგავდა მოუხერხებელ, ვიწრო ნარზე და დღევანდელ დღეზე ფიქრობდა... სიკვდილზე ფიქრობდა, იცოდა, რომ ჯოჯოხეთური დილა ექნებოდა, უფრო სწორად მის ტანჯვა-წამებას დღეს დაესმებოდა წერილი, ეს იქნებოდა უკანასკნელი განთიადი.
რომამ თვალები უაზროდ მოავლო ჩაბნელებულ, ჰერმეტულ ოთახს, სადაც ბუნდოვნად ილანდებოდა ჟანგმოდებული რკინის კედლები, რკინის იატაკი და ერთმანეთზე შემართული ორსართულიანი ნარი. ეს იყო ამ ოთახის მთელი ფუფუნება, მას უკვე აღარ შეეძლო გაძლება სადღაც უკაცრიელ ასტეროიდზე უპატრონოდ მიგდებულ სატუსაღოში, სადაც ზედამხედველები მასპინძლებიც იყვნენ, ჯალათებიც და ღმერთებიც, ნერვებს უშლიდა ეს წყეული, აყროლებული საკანი და ნარის ქვედა თაროზე მწოლიარე ჯოი უაზლი, რომელიც ახლაც უდარდელად ხვრინავდა, უშფოთველად ხვდებოდა სიცოცხლის უკანასკნელ წუთებს.
რომამ ქვემოთ გადაიხედა, უშველებელი ზანგი გულაღმა იწვა, თავი გვერდზე გადაეგდო და ხმამაღლა ფშტვინავდა, მისი მასიური სხეულის ყოველი ნაკვთიდან ძალა გამოკრთოდა, მსხვილი, დაკუნთული მკლავები გულზე დაერიფა და რაღაცით მთვლემარე ლომს ჰგავდა.
საკანში ორნი იყვნენ: ის და უაზლი, საერთოდ სიკვდილმისჯილთა კამერაში წყვილ-წყვილად ისხდნენ პატიმრები და ასევე წყვილ-წყვილად ემშვიდობებოდნენ სიცოცხლე. ასეთი იყო კოლონიის შინაგანაწესი. ისეთ ტუსაღებს, რომელთაც სასიკვდილო განაჩენი ერთ დღეს ჰქონდათ გამოტანილი, კოლონიის წარმომადგენლები ერთად ათავსებდნე,