ღმერთმა იმიტომ გამაჩინა, რომ კინო მიყვარდეს ჩემი პირველი რომანი ეძღვნებათ დედაჩემს და მამაჩემს.
ღმერთმა იმიტომ გამაჩინა, რომ კინო მიყვარდეს.
"ფრთხილად აირჩიე ოცნება ის შეიძლება მართლა ახდეს"
ავთანდილ სირაძე.
როდესაც მეკითხება ვინმე, თუ როგორი ცხვორება გაქვს, უბრალოდ მარტივად ვპასუხობ, მშვენიერი. მაგრამ ეს კითხვა ყოველთვის უჩნდებათ ჩემი პროფესიის გამო. უკვირთ ასეთ რთულ ბიზნესში, თუ როგორ ვართმევ თავს.მაგრამ თავიდან ყველაფერი მარტივი იყო, შემდეგ გაგრძელდა რთულად და ასე მივდიოდი ჩემ ოცნებამდე. მაგრამ ყველაფერი მაინც სკოლის პერიოდში დაიწყო, როდესაც სკოლას ვამთავრებდი. ალბათ იმ პერიოდში მეგონა, რომ გამოვიდოდი მსახიობი ან მწერალი. მაგრამ სულ სხვანაირად მოხდა ყვლაფერი. სკოლის გამოსაშვებ საღამომდე , წინა დღეს უნდა დაგვედგა რაიმე წარმოდგენა. მე კიდევ ღარიბ სკოლაში ვსწავლობდი და არ ქონდათ იმის საშუალება, რომ აეყვანათ რეჟისორი, შემდეგ კი მას დაედგა მთელი წარმოდგენა.ამიტომაც ჩვენვე უნდა დაგვედგა წარმოდგენა, მაგრამ ვინ იქნებოდა დამდგმელი რეჟისორი, ეგ არავინ ვიცოდით. დირექტორი შემოვიდა კლასში და გვეუბნება:
-ხვალ გაგაგებინებთ, თუ ვინ იქნება თქვენს შორის რეჟისორი და ვინ დადგამს თქვენ წარმოდგენას.
ცოტა ავფორიაქდი, რადგან ძალიან მინდოდა რომ მე ავერჩიე, ვფიქრობდი მე შევძლებდი ამას. მშობლებს უხაროდათ როგორი უნიჭოც არ უნდა ყოფილიყო ეს დადგმა მაინც შესანიშნავი გამოვიდოდა.იმ დროს არც მიფიქრია ამ ყველაფერზე, უბრალოდ ვიჯექი და ვფიქრობდი, ჩემს მომავალ სამსახიობო გამოწვევებზე.იმ დროს უკვე ფიქრები მქონდა,ლოსანჯელესისკენ ჰოლივუდის სკოლაში. არც ვფიქრობდი იმაზე თუ რა როლი მექნებოდა, თეატრში თუ კინოში. უბრალოდ მინდოდა. ეს ჩემში იყო, თან გამომდიოდა საკმაოდ კარგად. ჩემი ცხვორების მთავარი მოტივი მაინც ოსკარი იყო. შეიძლება ვფიქრობდი იმაზე რომ სადმე პატარა როლი მაინც მეთამაშა.
მეორე დღეს წავედი სკოლაში, არანაირი მოლოდინით. ბავშები კლასში ვიჯექით და დირექტორს ველოდებოდით, რათქმაუნდა დირექტორი აგვიანებდა. ბავშვები ვფუსფუსებდით და ცოტახანში დირექტორმაც კარი შემოაღო, მოგვესალმა და გვეუბნება :
-არ მიფიქრია დიდ ხანს, მინდოდა რომ ვინემ ისეთი მოსწავლე ყოფილიყო ვინც სერიუზულად მოეკიდებოდა ამ ყველაფერს. ადამს შენ გაბარებ ამ ყველაფერს, აბა შენ იცი.
ამ დროს აქეთ-იქით ვიყურები. ჩემს გვერძე მჯდომი და ჩემი საუკეთესო მეგობარი კევინი ღიმილიანი სახით თავს მიქნევს. იმ დროს ვერაფერი ვიგრძენი. მაგრამ როდესაც წამოვედი სკოლიდან იმ წამს ვიგრძენი ბედნიერება.როგორ გამიხრდა შინაგანად ეს ყველაფერი.არვიცი არასდროს მიფიქრია მე და რეჟისორი, თან არც არაფერი ვიცოდი ჯობდა წავსულიყავი ბიბლიოთეკაში და რაიმე წიგნი წამეკითხა რეჟისურაზე. მე შრომის მოყვარე ადამი ამიტომაც ჩემთვის არ წარმოადგენდა ეს დიდ საფრთხეს. გზაში ვფიქრობდი რატომ მე, რატომ ამირჩია მე, იმიტომ რომ სიმპატიურივარ თუ რატომ? არვიცი ამ კითხვაზე ერთადერთი პასუხი ის იყო მაინც, რომ კლასში ყველაზე კარგად ვსწავლობდი. ბიბლიოთეკაში მივედი და ვიკითხე თუ სად დევს რეჟისურაზე წიგნები. შემდეგ წავედი იქ სადაც მიმასწაველს, დავიწყე ძებნა, იყო კარგი წიგნები, "რა არის რეჟისურა?" და ბევრი მშვენიერი წიგნი, მაგრამ მე მაინც ერთმა მიმიზიდა სტენლი კუბრიკზე ბიოგრაფიულმა წიგნმა.იმ დროს ძალიან მომწონდა კუბრიკი, მისი ფილმები არაჩვეულებრივი იყო და იქნება ყოველთვის. როდესაც ვკითხულობდი უკვე ვხედავდი ჩემ თავს ამ სფეროში, მაგრამ მე მსახიობობა მინდოდა. მაგრამ იმაზეც ვფიქრობდი იმ დროს,რომ ჩემს ფილმებშიც ვითამაშებდი, მაგრამ ამას მამაჩემი ვერ გაიგებდა.მეტყოდა არ გინდა, რამე ისეთი გააკეთე რაც გამოგადგება. მაგრამ აზრი აღარ ქონდა. ამ წიგნმა შემაყვარა რეჟისურა. ბიბლიოთეკიდან გვიან მივედი სახლში, ვივახშმე და დავწექი.
მეორე დღეს მივედი სკოლაში, დირექტორთან შევედი და შევეკითხე, თუ რაზე უნდა ყოფილიყო წარმოდგენა, მან გადმოიღო თაროდან უნიკალური წიგნი, ალბათ მეოცე საუკუნის საუკეთესო რომანი, ეს იყო უნიკალური მწერლის ჯერომ სელინჯერის რომანი "კლდის პირას,ჭვავის ყანაში...". წიგნით ხელში გამოვედი კაბინეტიდან და კლასში შევედი, რათქმაუნდა გასაკვირი არ იყო, რომ მქონდა ეს რომანი წაკითხული და საინტერესო გამოწვევა იყო, თუ ვინ იქნებოდა ჰოლდენი. სულ რაღაც თოთხმეტი დღე მქონდა დრო, რომ ეს ყველაფერი მომესწრო. სცენარიც დავწერე და როლებიც დავარიგე, ჩემი არჩეული ჰოლდენი ალბათ მოეწონებოდა ჯერომს. ჩემს გვერდზე მჯდომს კლასში და ჩემს საუკეთესო მეგობარს კევინსაც მივეცი როლი. რადგან არ მიხსენებია,მაგრამ მე და კევინი ერთად ვაბარებდით ჰოლივუდის სკოლაში ლოსანჯელეში. მაგრამ ახლა აღარ მეფიქრებოდა არც მსახიობობაზე და არც სხვა არაფერზე, მხოლოდ რეჟისურა და სხვა არაფერი. მინდოდა ისე გამეკეთებინა, რომ ეს ყოფილიყო აღქმადი და არავის გაჭირვებოდა იმის გაკეთება რასაც დავავალებდი. მე გამომდიოდა, მაგრამ ყოველთვის ისე არ ხდება ყველაფერი, როგორც
